Hoofdstuk 33

Jack liep heen en weer door de aankomsthal in afwachting van het toestel waarmee Jennifer en Tom zouden aankomen. De familie O'Malley kwam vanuit alle hoeken van het land bij elkaar en hij was aangewezen als chauffeur. Voor de vijfde keer keek hij op zijn horloge. Het zou krap worden. Hij moest nog een boodschap doen als hij Jennifer en Tom naar het hotel gebracht had en dan moest hij hier weer op tijd terug zijn om zijn broer Marcus en diens verloofde Shari op te halen. Aangezien de familie uitgedijd was van zeven naar vijftien personen door de toevoeging van echtgenoten, verloofden, vrienden en vriendinnen, hadden ze besloten dat het voor Jennifer makkelijker zou zijn om de bijeenkomst in het hotel te houden waar zij en Tom verbleven. Ze hadden een aantal

kamers op één verdieping kunnen reserveren en hadden de catering uitbesteed aan het hotel.

Jack wist dat dit het beste compromis was. Hopelijk zouden ze er op die manier voor kunnen zorgen dat Jennifer niet te veel van zichzelf vergde en op tijd naar bed ging in de wetenschap dat iedereen in het hotel bleef en ze hen de volgende ochtend weer bij het ontbijt zou zien.

Het was een enorme opluchting dat ze toch had kunnen komen. Dat besluit was gisterochtend pas gevallen, op de tweeëntwintigste. Jennifer had haar hondje niet achter willen laten, maar buiten dat had ze de dag ervoor enthousiast geklonken over de telefoon. De familie had haar val opgevat als een waarschuwing van wat zou komen. Ze waren erop gebrand dit weekend met de hele familie bij elkaar te komen, niet alleen om kerstfeest te  vieren, maar ook het nieuwe jaar. Stuk voor stuk realiseerden ze zich dat hun volgende familiebijeenkomst weleens rond een ziekenhuisbed zou kunnen plaatsvinden. Jennifer zou in januari weer chemotherapie krijgen. Ze had dringend verzocht om deze extra week, voordat het zou beginnen. De vorige kuur had haar zo gevloerd dat haar artsen hadden besloten dat een paar extra dagen van herstel tussen twee behandelingen een grotere kans op succes boden. Jack keek op de wandklok om te controleren of zijn horloge goed liep. Als deze vlucht te laat was, moest hij Stephen opsporen om te kijken of hij Marcus en Shari zou kunnen

ophalen. Jack wilde niet te laat zijn bij Cassie. Ze was al zenuwachtig genoeg bij het idee om met hem mee te gaan naar de familiebijeenkomst. Hij wilde haar geen excuus geven om terug te krabbelen.

Jack wist dat Cassie moe moest zijn. Ze waren het grootste deel van de vorige dag en een deel van deze zaterdagmorgen bezig geweest om Cole te helpen zijn huis op te ruimen. Gisteren hadden ze de achterdeur gerepareerd en vanmorgen de laatste ruiten ingezet. Cole had een schilder ingehuurd om

de wand goed dekkend over te schilderen, omdat de felgekleurde letters anders steeds door de nieuwe laag witte verf heen zouden komen. Jack wist dat hij het vanavond niet te laat moest maken. Hij wilde dat Cassie aan deze avond alleen prettige herinneringen zou overhouden.

Eindelijk landde het vliegtuig. Tien minuten later kwamen de eerste mensen de aankomsthal in. Jennifer en haar man Tom verschenen aan het eind van de eerste groep. Jack had zich erop ingesteld dat ze er ziek uit zou zien, dat ze afgevallen was en er moe uit zou zien, net als toen ze in het

ziekenhuis lag. In plaats daarvan zag ze er fantastisch uit – ze had een gezonde kleur en ze was een beetje aangekomen sinds ze uit het ziekenhuis was. Ze liet haar tas vallen en rende op hem af. Jack ving haar op. 'Jennifer.' Hij omhelsde haar voorzichtig, omdat hij wist hoe slecht haar rug eraan toe was. 'Hallo.'

Ze sloeg haar armen om hem heen. 'Wat ben ik blij om je te zien.' Ze was veranderd in een sprankelende blondine, nu ze voor een pruik gekozen had vanwege de haaruitval. Ze trok aan zijn stropdas en lachte. 'Heb je je zo opgedoft voor mij?'

'Eigenlijk voor Cassie, maar  profiteert ervan.' Een colbertje en een nette broek was niet bepaald zijn normale dracht op een O'Malley-bijeenkomst. Maar hij kende Cassie. Zij zou zich opdoffen en dit voelde tenminste als een gulden middenweg. 'Heeft zij de das uitgekozen?'

'Een vroeg kerstcadeautje.'  'Dat dacht ik al.' 'Ik vind dit een mooie das.'

'Je haat dassen.'

'Ik haat dassen, meervoud. Ik houd van deze das.  Ze giechelde. 'In dat geval koop ik een das voor je met Kerst.' 'Jen, hoewel ik er niet op tegen ben om twee dassen te dragen op deze O'Malley-bijeenkomst en daarmee mijn eigen clownskostuum te creëren, lijkt het me in principe beter als ik

deze keer alleen Cassies das draag.'  'Daar heb je je heel goed uit gered. Zal ik dan maar manchetknopen voor je kopen?'  'Zo netjes wil ik er nu ook weer niet uitzien. 'Tenzij Cassie ze je geeft.'  Dat erkende hij met een schaapachtig lachje.  'Ik kan haast niet wachten om haar te ontmoeten.  'Ze komt met me mee. Zou jij een beetje op haar willen passen vanavond? Ze is niet gewend aan grote, luidruchtige families.'

'Met alle plezier.' Ze stak haar arm door de zijne. Waar gaan we eerst heen?' 'Hoeveel bagage moeten we meesjouwen? Jennifer glimlachte. 'Is het zo erg?'

'Ik zou mijn reputatie niet graag bederven.' Hij keek naar haar man Tom. 'Kom, dan gaan we de bagage halen. Als het nodig is, zet ik de auto wel een verdieping lager. Daarna breng ik jullie naar het hotel. Het feest begint om zeven uur.' Jack keek op zijn horloge en rende de trap op. Hij was laat en Cassie was een pietje precies als het op tijd aankwam. Dit was niet de indruk die hij op haar wilde achterlaten.

 

Ze had hem via de zoemer het gebouw binnengelaten, dus het verbaasde hem niet dat de deur boven meteen openzwaaide toen hij aanklopte. Ze had haar jas over haar arm en haar sleutels in haar hand.  'Sorry dat ik zo laat ben.' En toen zag hij pas wat ze aan had. 'Wow!'

Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht. Ze droeg een roze jasje en een lange, zwarte plooirok met een tien centimeter brede, bontgekleurde zoom. Ze zag er oogverblindend uit. Hij maakte een draaiende beweging met zijn vinger.

Ze draaide in het rond om zich te laten bewonderen. 'Prachtig.'

'Dank je.' Ze bloosde en haar stem klonk een beetje onvast. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en verbaasde zich daarover. Hij had niet verwacht dat ze nerveus zou zijn voor ze naar het feestje zouden gaan. 'Jennifer wil je dolgraag ontmoeten', zei hij. Hij pakte haar jas en hielp haar erin.

'Dat is wederzijds.' Hij kneep even in haar schouder. 'Je zult het leuk vinden.

Heus.' Ze glimlachte en trok haar handschoenen aan. 'Leuke das.' Hij keek omlaag en streek er met zijn vinger overheen. 'Hij is nogal volwassen.'

Ze stak haar hand onder zijn arm en liep gezellig samen met hem de trap af. 'Ik heb ook een minder volwassen exemplaar voor je gekocht', vertrouwde ze hem toe. 'Echt?'

Jack deed de deur van het appartementencomplex open en de sneeuw dwarrelde naar binnen. Ze droeg schoenen met een  platte hak, die zo te zien gladde zolen hadden. 'De stoep is glad', waarschuwde hij. Ze klemde zich aan hem vast en deed een paar voorzichtige stapjes, gleed uit, maar hervond haar evenwicht.

'Die das was een geintje. Cole daagde me uit je er een te geven.' 'Dat weet ik. Maar dat wil niet zeggen dat ik de bedoeling niet waardeer.' Hij sloeg een arm om haar schouder. 'Wat is dat?' In de koude avondlucht glinsterde een fijn gouden kettinkje. Hij liet het aan een vinger voor haar neus bungelen en in haar handpalm glijden. 'Ik wou dat je daar eens mee ophield', zei ze. Toen keek ze

pas wat hij in haar hand gedrukt had. Het was een gouden hartje met het woord Cassie erop. Jack zag dat ze gauw een paar tranen wegknipperde. Hij had het voor haar laten maken, omdat hij dacht dat het goed zou staan bij de outfit die ze voor deze avond zou uitkiezen.

Hij trok haar tegen zich aan en drukte een kus op haar haar. 'Vrolijk kerstfeest.'

Rachel had Gage meegenomen. Jack bleef abrupt stilstaan toen hij de man aan de andere kant van het zaaltje met zijn broer Marcus zag praten. Rachel stond naast hem. Het zaaltje was ingericht met gezellige zithoekjes, een nep open haard aan de ene en hoge ramen aan de andere wand, die

een spectaculair uitzicht boden op de skyline van de stad.

Vanaf de drieëndertigste verdieping zag de skyline eruit als een deken van glinsterlichtjes. Langs de derde wand was een buffet uitgestald.

Zo te zien waren hij en Cassie de laatsten. Jack was verbaasd dat Gage mee had willen komen. Maar

omdat hij wist hoe moeilijk de afgelopen paar weken voor Rachel waren geweest, vermoedde Jack dat hij geen nee had durven zeggen toen ze hem uitnodigde.

'Sluit een wapenstilstand.'

Jack keek naar Cassie. 'Ik ben er niet mee begonnen.' Hij was meer dan bereid de strijdbijl te begraven, maar hij was niet degene die de strijd gaande hield. Gage had redenen om  kwaad te blijven. Zonder zijn vrouw Tabitha moest Kerst ondraaglijk voor hem zijn.

'Jack.' Cassie trok aan zijn arm. 'We gaan gewoon naar hem toe om hem een hand te geven en "Vrolijk kerstfeest" te wensen.' 'Straks, Cassie.' Jack wilde geen olie op het vuur gooien door zich in het kerstfeest van de man te mengen. Maar Cassie was al onderweg en het maakte niet uit dat hij wilde wachten. Niets wat hij kon zeggen zou de onbehaaglijkheid die ze allemaal voelden kunnen wegnemen. Naast "Vrolijk kerstfeest" was er eigenlijk geen veilig onderwerp en Rachel zou hem

later de wind van voren geven als hij iets verkeerds zou zeggen. Cassie had geen idee wat ze van hem vroeg.  Gage zag hen aankomen en boog zich naar Rachel toe om iets tegen haar te zeggen. Even later kwam hij door het zaaltje naar hen toelopen, waarmee hij Jack verraste. 'Cassie, vrolijk

kerstfeest.' Hij bukte zich om haar te omhelzen. 'Fijn om je te zien, Gage.'

Hij keek naar Jack en zijn glimlach verdween. Jack deinsde achteruit van de kilte in die blik. 'Kan ik je even onder vier ogen spreken?' Jack keek naar Cassie. Hij vond het niet prettig haar alleen

te laten voor hij haar aan iedereen voorgesteld had. Dat zou het er voor haar niet makkelijker op maken om hen te leren kennen. Als groep konden de O'Malleys tamelijk overweldigend overkomen, dat wist Jack maar al te goed. Zijn familie was geweldig, maar met beroepen als politieagente, US-marshal, verpleger en arts, om er maar een paar te noemen, zouden de gesprekken niet over de nieuwste televisieseries gaan. Shari was er ook en de kans was groot dat Marcus' verloofde in de

toekomst lid van het Congres zou worden. Rachel kwam naar hen toelopen. Toen hij zag dat Cassie

Gage een knikje gaf, accepteerde Jack met tegenzin dat hij geen keus had en stemde hij in met Gages verzoek. 'Natuurlijk.'

'Cassie, ik ben zo blij dat je kon komen.' Rachel begroette haar hartelijk en pakte haar handen beet. 'De jongens waren in de meerderheid. Kom mee. Ik zal je een glas punch inschenken en je voorstellen aan al die O'Malleys.' 'Ik heb vroeger vaak met Stephen samengewerkt', zei Cassie.

Rachel ging daar gretig op in, zoals Jack verwacht had. Rachel was een geboren gastvrouw. Ze zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat Cassie zich op haar gemak zou voelen. 'Aangezien hij de enige was die alleen durfde te verschijnen, zullen we hem eerst eens even gaan pesten door te vragen

hoe dat kwam', zei Rachel.

'Ik heb hem gezegd dat hij iemand moest uitnodigen', protesteerde Jack toen Rachel hem doordringend aankeek. Hij had Stephen zelfs meerdere suggesties aan de hand gedaan wie hij mee zou kunnen nemen. Jack keek naar Cassie voor bijval. Cassie wierp hem een lichtelijk geamuseerde blik toe. 'Hij heeft het geprobeerd.' Aangezien Cassie geen grote familie had, had Jack zich

moeten laten welgevallen dat ze hem uitlachte omdat hij als koppelaar voor zijn broer wilde optreden. Jack bedacht dat het niet lang zou duren voor ze erachter zou komen hoezeer ze

met dat onderwerp bezig waren in zijn familie. De vragen die ze Cassie over hem zouden stellen zouden subtiel zijn, maar ze zouden komen. Voor de avond voorbij was, zou Cassie het snappen.

De dames liepen naar de schaal met punch. Gage maakte een handgebaar naar de gang. Met enige tegenzin knikte Jack en liep die kant uit. Gage deed de deur achter hen dicht en ze liepen zwijgend naar het halletje bij het trappenhuis. Gage had om dit gesprek gevraagd, dus hij was de eerste

die iets zei. 'Popcorn.'

Jack wachtte op de rest. 'Er lag popcorn bij alle brandstichtingen.' Aangezien Gage niet iemand was die dingen verzon, bevestigde Jack het, om erachter te komen waar hij heen wilde. Ja

'Dat kenmerk is uitgelekt. Het zal morgen of overmorgen in de krant staan.'

'Wie weten het?' 'De Daily Times en de ABC Nieuwsdienst. Wil je er zelf iets over zeggen?'

'Nee.'

'Jack, ik stel voor dat jij of Cole er iets over zeggen, omdat jullie een probleem hebben. Ik heb niets geschreven over de woorden in de brandweerkazerne en in Coles huis, maar het is slechts een kwestie van tijd voor iemand anders daar achter komt. En zodra dat gebeurt moet ik het verband tussen alle branden wel naar buiten brengen.' 'Weet niemand anders van de woorden?'

'Voorzover ik weet niet.' 'Gage, het laatste wat we kunnen gebruiken is paniek tijdens de feestdagen.'

'Journalistieke terughoudendheid houdt ergens op. Je kunt vermijden dat het nieuws openbaar wordt en pas reageren als dat wel gebeurt, of je kunt ervoor zorgen dat het naar buiten

komt op de manier die jij wilt.' Jack begreep in welke positie de man zich bevond en respecteerde de manier waarop hij probeerde zijn informatie te staven, ook al hield Jack meestal niet van de manier waarop Gage schreef. 'Praat met Cole. En houd je informatie nog wat langer voor je, als dat mogelijk is.'

'Hebben jullie zelfs geen onofficiële verdachte?' Jack gaf geen antwoord.

'Dat dacht ik al.' Gage maakte een hoofdgebaar in de richting van het zaaltje. 'Ik ben blij dat je Cassie meegebracht hebt. Ze kan wel een goede Kerst gebruiken.' Het was een grootmoedige opmerking van een man die precies begreep wat het voor Cassie betekende om hier te zijn. 'Ik ben blij dat jij met Rachel meegekomen bent', antwoordde Jack gemeend. Hij keek omlaag en bestudeerde het patroon in de vloerbedekking. Hij wilde zeggen dat het hem speet wat er in het verleden was gebeurd, maar wist niet hoe. Eerlijkheid was nog altijd de beste benadering. Hij keek op en ontmoette

Gages blik. 'Het spijt me van Tabitha. We hebben het geprobeerd, Gage. We konden niet bij haar komen.' 'Mijn zoon zou dit jaar zijn eerste kerstfeest gevierd hebben', zei Gage zachtjes.

Jack wist hoe immens hij daaronder leed. Hij had gezien hoe Rachel naast Gage was gaan staan en geluisterd had naar zijn verdriet. Jack wist niet of hij de situatie net zo goed aangekund had als hij in Gages schoenen had gestaan. Het moest voor Gage verschrikkelijk moeilijk zijn om deze kerstdagen

onder ogen te zien zonder zijn vrouw en zoontje. 'Ik weet het.'

'Jullie waren te laat.' 'We waren te laat. We konden er niets aan doen, maar het gebeurde.' Jack hield Gages blik vast. 'Heb je er behoefte aan om me nog een keer te slaan?' vroeg hij hoopvol. Als een

blauw oog zou helpen, dan zou hij Gage daar graag de kans voor geven.

'Ja, maar dan zou Rae mij een blauw oog slaan.'  De twee mannen keken elkaar aan. 'Het is verleden tijd.'

 

Jack was enorm opgelucht, want hij had niet verwacht dat Gage zou toegeven. 'Ja. Heb je een oogje op mijn zus?' De vraag overrompelde Gage. 'Jij laat er ook geen gras over groeien! Nu ben je weer op-en-top broer.' Jack stak alleen vier vingers in de lucht. 'Ja, ja, ik begrijp je heus wel. Marcus wierp me ook al zo'n "oudere-broer-blik" toe.' Gage schoot in de lach. 'Geen wonder dat Rachel zich geen zorgen maakte hoe haar familie zou reageren op mijn komst. Ze wist het al.'

'Ze is een O'Malley.' Gage gaf zich met een knikje gewonnen. 'We zijn vrienden. En als haar broer heb je het recht te weten wanneer daar verandering in komt.' Hij glimlachte. 'Hoewel, misschien zeg ik

het wel eerst tegen Marcus.' Gage wees in de richting van het zaaltje, waar het feest aan de gang was. 'Wilde je nog iets zeggen voor we weer naar binnen gaan?'

'Op het ogenblik niet. En anders weet ik je wel te vinden.’

Ze liepen samen naar het feestje. En Jack had het gevoel of hij eindelijk een last uit het verleden van zich afgeworpen had. Hij wist dat Rachel opgelucht zou zijn. 'Cassie, wat fijn om je eindelijk te ontmoeten. Ik ben Jennifer.' Cassie voelde zich wat overweldigd door al die O'Malleys toen ze eindelijk voorgesteld werd aan de jongste van de zeven. Jennifer omhelsde haar hartelijk. Het kleine vrouwtje leunde achterover en glimlachte naar haar. Cassie glimlachte wat onzeker terug.

'Ik weet het, je kent mij niet', zei Jennifer, 'maar door de manier waarop Jack over je praat heb ik het gevoel of ik jou wel ken. Hoe gaat het met je muis? Jack zei dat je haar T.J. genoemd hebt! En hoe heb je het in vredesnaam voor elkaar gekregen dat mijn broer zich zo opgedoft heeft en een das

omgedaan heeft? Hij ziet er geweldig uit. Trouwens, ik kreeg de opdracht ervoor te zorgen dat je niet overweldigd zou worden, maar zo te zien ben je dat al. Zullen we ergens een rustig plekje zoeken en een stukje taart eten? Dan zal ik je alles vertellen wat je weten wilt over Jack.'

Cassie grijnsde. Ze was verrukt over Jacks zus. 'Ik haal nog wat punch, dan kom ik graag even met je praten.'

 

Ze liep achter Jennifer aan en hield ondertussen in de gaten of Jack nog niet terugkwam.

'Ik heb gehoord dat je een goede brandweervrouw bent.'

Cassie boog zich voorover om te horen wat Jennifer zei. Ze verstond niet alles, maar snapte waar het om ging. 'Dat was ik', antwoordde ze. 'Ik ben een paar jaar geleden gewond geraakt, dus nu zit ik min of meer langs de zijlijn en doe wat papierwerk en kijk toe hoe Jack zijn werk doet. Dat doet hij erg goed.' 'Wat is er gebeurd? Jack heeft me alleen het hoognodige verteld. De arts in mij is zeer nieuwsgierig, als je het niet erg vindt erover te praten.'

Cassie zat beleefd te glimlachen. Jack schrok ervan. Had ze het niet naar haar zin?

Het was belangrijk dat Cassie het deze avond naar haar zin zou hebben en hij raakte een beetje in paniek bij het idee dat dat niet zo zou zijn. De vrouwen in het gezelschap hadden zich afgescheiden en zaten op de twee banken bij de open haard. Cassie zat in de stoel naast Jennifer. Cassie glimlachte beleefd naar zijn zus Lisa en keek naar Jennifer als die iets zei. Haar hoofd ging heen en weer terwijl ze het gesprek volgde. Tijdens het eerste uur van de bijeenkomst was het hem gelukt bij haar in de buurt te blijven, tot er zich als vanzelf twee groepen hadden gevormd. Het afgelopen uur had hij

geprobeerd zich een weg terug te banen naar Cassie.

Niemand in zijn familie zou Cassie willen buitensluiten, maar als het gesprek afgedwaald was naar pure familieaangelegenheden, was dat misschien onbewust gebeurd. Het was moeilijk geweest om Cassie zover te krijgen dat ze meeging en als dat een vergissing zou blijken te zijn - toen besefte hij wat er aan de hand was. Hij had die beleefde uitdrukking eerder op haar gezicht gezien. De kerstmuziek op de achtergrond, vijf, zes gesprekken door elkaar in een open ruimte - het geluid kwam van alle kanten. Cassie verstond niet wat er gezegd werd. 'Ik spreek je straks verder, Stephen.' Hij brak zijn gesprek met zijn broer midden in een zin af en liep naar Cassie toe. Hij was kwaad op zichzelf dat hij dit had laten gebeuren. Hij had Jennifer niet gewaarschuwd dat Cassie moeite zou

hebben met het geluidsniveau en dus zou Jen niet weten waar ze op moest letten. Cassie nam zonder meer aan dat het aanpassen aan een problematische situatie haar zaak was en niet

die van haar gastheer. Dat had ze mis. Hij was haar gastheer en hij had het verknald.

Hij had maar één ding gewild - haar een fijne Kerst bezorgen. ln plaats daarvan had hij haar nog eens extra geconfronteerd met het moeilijkste deel van alle beperkingen die het ongeluk met zich meebracht - het gevoel dat ze zich niet meer makkelijk kon aanpassen.

Jack baande zich een weg door het zaaltje. De grimmige uitdrukking op zijn gezicht deed een aantal gesprekken verstommen. Hij dwong zichzelf wat minder grimmig te kijken voor hij zich bij haar voegde. Het was niet Cassies schuld; het was zijn schuld. Hij bleef achter haar staan, glimlachte naar Rachel en legde zijn handen op Cassies schouders. Ze schrok van zijn aanraking.

Ze keek op en hij bukte zich tot vlak bij haar linkeroor. 'Je verstaat geen woord van wat er gezegd wordt, hè?'

Ze kon haar teleurstelling niet verbergen. Hij keek haar onderzoekend aan en wreef met zijn duim in

kleine kringetjes over haar schouderbladen. Ze had geen spelbreker willen zijn. Hij wist niet goed wat hij moest doen. Hij wilde haar omhelzen, maar pakte uiteindelijk alleen haar hand vast. Ze bood hem zelden haar hand, alsof de littekens op haar huid die minder prettig maakten om vast te houden. Als hij haar hand vast wilde houden, moest hij hem zelf pakken. Er waren momenten dat iemand Cassie tegen zichzelf moest beschermen en dit was zo'n moment. Jack glimlachte naar Jennifer. 'lk wil haar niet langer delen.' Zijn opmerking ontlokte zijn zussen een lach. Hij trok Cassie zachtjes overeind.

'We gaan ervandoor. Is het goed als ik samen met jullie ontbijt?' vroeg hij aan Jennifer.

Zijn zus zag hun ineengestrengelde handen en glimlachte. 'Prima

Jack hielp Cassie in haar jas. 'Je had iets moeten zeggen.' 'Eerst ging het nog wel; maar later werd het steeds verwarrender.'

 

Ze stopte haar handen in haar jaszakken toen ze door de gang liepen. Jack was niet blij met de gelaten, duidelijk vermoeide indruk die ze maakte. Hij probeerde te bedenken hoe hij zijn excuses kon aanbieden voor het feit dat hij haar in die positie gebracht had zonder dat ze zich nog ellendiger zou gaan voelen. Hij kon niet op de juiste woorden komen. 'Je hebt een fantastische familie.'

'Ja, dat vind ik ook.'

'Jennifer is een heel bijzondere vrouw. Je zou niet zeggen dat ze zo ziek is als je haar voor het eerst ontmoet.' 'Ze heeft eigenlijk bruin haar.' Cassie glimlachte. 'Ja, dat zei ze.'

In de lift drukte hij op het knopje om naar beneden te gaan. Ze wreef in haar ogen en leunde tegen de wand. Aan de frons in haar voorhoofd was te zien dat ze hoofdpijn had. 'Heb je Jennifers foto's van haar hondje gezien? Die husky is een schatje.'

'Ze is helemaal verliefd op hem', stemde Jack in. Toen ze de hal inliepen, pakte hij haar hand weer. Haar hand verstrakte in de zijne, maar ontspande zich toen en vouwde zich om die van hem. Het was druk in de hal met mensen die uit het restaurant en een kerstfeest in de foyer kwamen. Hij was blij toen ze naar buiten liepen, weg van het lawaai.

De straatverlichting was versierd met kerstslingers en lampjes. De avond was koud en helder. Cassie rilde en stampte met haar voeten. Ze liet haar hand naar zijn elleboog glijden om haar evenwicht te bewaren op de gladde stoep. De stilte tijdens de rit sprak boekdelen. Cassie was bijna net zo uitgeput als op Thanksgiving.

'Het spijt me dat je de familiebijeenkomst moest verlaten. Ik had niet verwacht dat het zo'n invloed op me zou hebben.' 'Dat is jouw schuld niet.' Ze aarzelde even en wilde iets zeggen, maar hield haar

mond. 'Wat?' 'Het is jouw schuld ook niet.' Ze zuchtte. 'Ik kon Jennifer niet goed verstaan. Haar stem was te zacht - en ik wilde het zo graag.'

 

Hij stak zijn hand uit en wachtte tot ze die zou pakken. Toen ze dat uiteindelijk deed, gaf hij er een kneepje in en bleef hij hem vasthouden. 'Gun me wat tijd, Cassie. Het was niet mijn bedoeling je vanavond in zo'n moeilijke positie te brengen. Ik heb het van tevoren gewoon niet goed doordacht.'

'Ik heb wel genoten van het feest.'

'Mijn broers en zussen zijn weg van je.' Ze glimlachte. 'Ik benijd je om hen.' De rest van de rit verliep in stilte. De bomen langs de oprit van het appartementencomplex waar ze woonde waren met

lampjes verlicht. Dat gaf tenminste nog een beetje kerststemming. Hij parkeerde naast haar gebouw en liep om de auto heen om haar te helpen uitstappen. Hij had nog één kans om deze dag goed te maken. Toen ze de deur van haar flat opendeed, stond er een ingepakte mand met een grote strik in het midden van de hal. Jack had met haar buren geregeld dat zij de mand daar na hun vertrek naar het feest neer zouden zetten. Cassie bukte zich om de mand op te tillen. Ze keek naar de inhoud en wierp hem een verbaasde blik toe. 'Jack? Is dit van jou?'

']a.' En hij was plotseling heel nerveus of dit wel het juiste cadeau was.

'Waar heb ik kattenvoer voor nodig?' Hij glimlachte om de behoedzame klank in haar stem en reikte langs haar heen om de andere lampen aan te doen. 'Ga maar eens in de woonkamer kijken. Je buren hebben me geholpen.'

Er stond een grote, zorgvuldig ingepakte doos op haar te wachten. Het had hem een week gekost om alles te regelen. 'Het is mijn laatste kerstcadeau. Heus.' Cassie ging op de bank zitten en deed het deksel van de doos. Een piepklein, zachtgrijs katje lag te slapen op een bedje van handdoeken, die voorzien waren van een monogram. 'Ze is niet veel groter dan je muis, dus ik denk dat ze geen

bedreiging vormt voor je andere gast. Ze heet Benji, of B.J.' Cassie stak haar hand in de doos en het katje werd wakker en rekte zich uit. Voorzichtig pakte Cassie haar op.

 

'Ik heb alles meegebracht wat je voor haar nodig zult hebben. Cassie-' hij wachtte tot ze opkeek- 'voel je niet verplicht om dit cadeau aan te nemen. Je kunt haar ook een paar weekjes lenen en dan aan mij geven.' Hij glimlachte. 'Ik weet niet eens of je allergisch bent voor katten.'

Ze vlijde het katje tegen haar trui. 'Ik denk dat ik haar een poosje houd als je het niet erg vindt.'

Haar stem had zo'n zachte klank gekregen. Jack slaakte een zucht van verlichting omdat hij echt een gok gewaagd had met zo'n cadeau. Jennifer was zo dolblij geweest met haar hondje. In Cassies appartementencomplex waren alleen katten toegestaan. Cassie keek op. 'B.J. is een goede naam.'

'Dat vond ik ook.' Hij wees naar de doos. 'Er zijn nog meer handdoeken met haar naam erop en nog een kattenbedje en een paar speeltjes in de tweede doos. In de mand moet genoeg eten zitten voor een paar weken. Er staat ook nog meer melk in de koelkast.'

'Je hebt overal aan gedacht.'

'Dat hoop ik.' Hij kwam dichterbij en aaide het katje over zijn rug. Hij wilde Cassie een nachtzoen geven. In plaats daarvan stopte hij zijn handen in zijn zakken. 'Ik kan maar beter gaan, dan kun jij gaan slapen.' Ze kwam voorzichtig overeind om het katje niet wakker te maken.

'Ik zal je andere gast vangen als ik je kom helpen om de inloopkast leeg te halen, zodat we kunnen gaan verven.' 'Heel graag.' Ze keek hem aan. 'Ik ben heel blij met het katje, Jack.'

'Daar ben ik blij om.' Opgelucht was een beter woord. 'We moeten morgen om acht uur beginnen. Zal ik je komen ophalen?' 'Als je het niet erg vindt. Het is Kerst en het sneeuwt – er zullen wel een hoop meldingen komen.' 'Maar hopelijk geen branden.' Ze keek naar het katje en streelde zijn kleine oortje. 'Ik zal B.J. alleen moeten laten.'

'Ik heb zo het idee dat ze het grootste deel van de tijd zal slapen', zei hij.

 

'Wil je me een plezier doen en bellen als je thuis bent? Het is glad op de weg.' Het betekende veel voor hem dat ze dat vroeg. 'Zal ik doen.' 'O - ze spint. Ik wou dat ik jou een beter cadeau gegeven

had.' Hij schoot in de lach. 'Cassie-' Hij wachtte tot ze opkeek. 'Je hebt me het kerstcadeau dat ik wilde al gegeven.' Hij streek met zijn vinger over haar wang, boog zich voorover en gaf haar een snelle zoen. 'Welterusten, schoonheid.' Iemand moest haar eraan herinneren dat ze moest slapen voor ze naar haar werk ging. Cassie legde haar hand onder haar wang en keek naar het katje, dat op het andere kussen lag te slapen.

Jack had haar van de kook gebracht. Niemand had haar gekust sinds het ongeluk en haar hoofd duizelde er nog van. Jack had haar overrompeld. Ze was stomverbaasd dat hij zoveel om haar gaf. Dat hij de brand en de gevolgen ervan niet als iets onoverkomelijks zou zien.

Jezus, ik ben smoorverliefd. Ik wil Jacks gevoelens niet kwetsen. Ik vind dit vreselijk. Hij kent U niet. Ik ben ervoor teruggedeinsd om te getuigen, maar nu moet ik hem op de een of andere manier bereiken. Ze liet haar vinger over de zachte vacht van het katje glijden.

Ze had oog in oog gestaan met een brand en was gewond geraakt. Als ze een relatie zou krijgen met een brandweerman, zou ze dat alleen aankunnen met iemand om wie ze zich geen zorgen hoefde maken als het ergste zou gebeuren. Heer, geef me de kracht om mijn gevoelens voor hem te weerstaan. Als Jack maar geloofde...

Hij was zijn boekje te buiten gegaan. Hij wist het. Jack greep zijn stuur nog steviger vast terwijl hij naar huis reed. Die kus was een opwelling geweest, en zodra hij het gedaan had, wist hij dat hij een fout gemaakt had. Haastige spoed was zelden goed. Leerde hij het dan nooit? Ze had met haar ogen geknipperd, niet boos, maar beslist niet vrolijk en hij was wijselijk vertrokken voor ze iets kon zeggen. De kus was heerlijk. Alleen slecht getimed. Dat was twee keer raak vanavond. Het lawaai, de kus - hij

hoopte maar dat ze het katje morgenochtend nog net zo lief vond als vanavond, anders zou het voor de derde keer raak zijn op één avond. Dit was niet het kerstweekend zoals hij dat gepland en

gehoopt had.