Hoofdstuk 19
Jack had het adres geweten, maar hoopte dat de meldkamer zich vergist had in het huisnummer. Toen ze de straat inreden zag hij dat er geen sprake was van een vergissing. De brandweerkazerne die bij de fusie gesloten was, stond in brand. Vlammen waren te zien achter de gebarsten ramen van de slaapvleugel en uit de ventilatiegaten aan de achterkant van het gebouw kwam rook. De oefentoren achter het hoofdgebouw brandde als een fakkel.
'Dit maakt de zaak nog erger.' -
Jack was het eens met de uitroep van Bruce. Hij durfde erom te wedden dat dit het werk was van hun popcornpyromaan. Er was weinig hout aanwezig in het betonnen gebouw, maar toch waren de vlammen hoger dan bij een normale hoeveelheid hout. De rook was diepzwart en kwam in golven naar beneden, wat duidde op onvolledige verbranding. De vlammen hadden blauwe en groene flikkeringen, kenmerkend voor een brand die zo heet Was, dat hij niet alleen hout als bron kon
hebben. Hun compagnie was niet als enige opgeroepen. Compagnie 21 was als eerste gearriveerd en zou dus de leiding hebben. Jack meldde zich via de radio bij de dienstdoende commandant en kreeg zijn orders. 'Wij doen de toren, samen met ladderwagen 81', riep Jack tegen Nate. De toren liep het gevaar in te storten en verspreid- de door zijn hoogte vonken over het omliggende terrein. Het
zou niet makkelijk zijn om te voorkomen dat de brand oversloeg. Maar ze hoefden zich in elk geval geen zorgen te maken dat ze de brand van binnenuit moesten bestrijden, met het gevaar dat het dak elk moment boven hun hoofd kon instorten.
Jack keek naar Cassie. Haar aandacht was al helemaal bij de brand. Hij had haar pijn gedaan met zijn besluit. Het zou makkelijker geweest zijn om Cole de beslissing te laten nemen, maar daarmee zou hij zijn verantwoordelijkheid als luitenant van zich afgeschoven hebben.
Hij bewonderde de wijze waarop Cassie de beslissing geaccepteerd had. Ze had een verklaring van hem verlangd en hoewel ze het niet met hem eens was, had ze het niet hogerop gezocht bij Frank om het besluit ongedaan te laten maken. Nate minderde vaart zodat Bruce kon uitstappen en de
vuistdikke toevoerslang naar buiten trekken. Daarna liet Nate de wagen zachtjes doorrollen naar truck 81, waardoor de blusslang vanzelf achter hen uitgerold werd.
Jack gespte zijn handschoenen vast en sprong op de grond. De luitenant van truck 81 was al bezig de brandweerladder uit te schuiven. De brandweerslang op die ladder zou het vuur van bovenaf kunnen bestrijden. Jack maakte via de radio contact met zijn collega-luitenant. De ploeg van de truck kon het
bluswerk wel alleen aan; zij moesten zien te voorkomen dat het gebouw instortte. 'We beginnen aan de oostkant', schreeuwde Jack tegen Nate, die de zevenenhalve centimeter dikke brandslang uitrolde. Jack pakte Cassies arm en boog zich naar haar toe om te zorgen dat ze hem verstond. 'Blijf dicht bij Cole.' Hij was ervan overtuigd dat dit een van de branden van de brandstichter was. Cassie zou op zoek gaan naar de man. Hij wilde niet dat ze in haar eentje ging rondzwerven.
Ze knikte. Hij keek haar onderzoekend aan, bezorgd hoe ze te werk zou gaan. Ze wilde de brand bestrijden; nu ze dat niet mocht zou ze alles doen wat in haar macht lag om de man die hiervoor verantwoordelijk was te vinden. Hij vond het geen van beide prettig. 'Vertrouw me.'
Hij kneep even in haar arm en liet hem toen los. Hij had geen keus.
Hij draaide zich om naar de brand. Het was een zegen dat het eerder die dag geregend had, want daardoor doofden de vonken die op daken van aangrenzende gebouwen vielen.
Deze brand was beheersbaar, maar het zou niet makkelijk worden.
Was hij hier ergens? Cassie liep met haar rug naar de brand over het terrein, ze vatte het op als een persoonlijke aanval dat er een brandweerkazerne in brand gestoken was. Het zou zoveel tijd besparen als ze de man kon vinden. Het zou haar bevrijden van de zware taak die op haar schouders rustte. Het zou een einde maken aan het gevaar voor Jack. Cassie bleef binnen het bereik van de opgeroepen eenheden. De brand verlichtte de omgeving en wierp flikkerende schaduwen in het rond. Het gebrul van het vuur en het geruis van water mengden zich met het geluid van de mannen en vrouwen die de brand bestreden. De rook had een scherpe geur van vernis. Ze schrok toen iemand haar arm beetpakte. Cole. Ze had hem niet gehoord, concludeerde ze op grond van de grimmige uitdrukking op zijn gezicht. 'Blijf bij me.'
Berustend voegde ze zich bij hem. 'Heb je iemand gezien die je verdacht voorkwam?' 'Nee.'
Cole keek op zijn horloge bij het licht van zijn zaklamp. 'Dertig minuten na de eerste melding. Als hij nog steeds staat te kijken dan heeft hij zich verder teruggetrokken. Ik wil dat we de omgeving in een straal van twee blokken systematisch afspeuren.' Ze had er onder het lopen over nagedacht waar iemand onopgemerkt naar de brand zou kunnen kijken. 'Wat denk je van de tribunes van het footballveld van de middelbare school? Dat zou een goede plek zijn om te kijken.' Het was een
blok verwijderd van de brand, maar 's nachts, met een felle brand - dat zou een heel goed uitkijkpunt zijn. 'Goed idee. Dan beginnen we daar.'
'Cole, heb je me geroepen en hoorde ik je niet?'
Hij zei niets, tot ze hem aankeek. '‘Ja.’. En als je daar kwaad om wordt, word ik kwaad op jou. Niemand neemt het je kwalijk dat je slechthorend bent. Wij zullen ons aan jou aanpassen en niet andersom. En als dat betekent dat we je aandacht moeten trekken voor we je iets vragen, dan doen we dat.' 'Ik had je nooit in deze positie moeten brengen toen ik zei dat ik terug wilde komen. Jack heeft gelijk. Ik kan het niet.' 'Als het in ons vermogen lag om de hindernissen voor je weg te ruimen om in actieve dienst terug te komen, dan zouden we dat doen. Het is ons helaas niet gelukt. En ik meen me te herinneren dat ik dit gesprek vijf maanden geleden ben begonnen door je te vragen voor me te komen werken. Ik laat geen jaren van waardevolle training verloren gaan door je op de reservebank te plaatsen als ik je zover kan krijgen dat je terugkomt. Ik kan je alleen niet in actieve dienst aannemen, maar je bent uitermate geschikt om mijn onderzoeksteam te versterken.'
'Hoe leuk ik het ook vond om je administratie te doen, je kunt je mij niet veroorloven.'
'Je weet nog niet hoe Frank en ik met het budget gaan schuiven als je ja zou zeggen. Het is een serieus aanbod, Cassie. Je kent het werk. Ik zou me vereerd voelen als je fulltime voor me wilt komen werken.' Ze wist dat hij het meende, en dat stelde haar enigszins gerust. 'Ik zal erover nadenken.'
Hij liet de bundel van zijn zaklamp over de grond zwaaien terwijl ze verderliepen.
'Waar zijn we naar op zoek?' 'Alles wat anders is dan anders.' Ze liepen weg van de brand en passeerden mensen die er juist naar kwamen kijken. Toen ze bij het footballveld kwamen, was dat verlaten. Het veld was een grote modderpoel. Cassie stapte op de onderste rij van de tribune en liet haar zaklamp over de rijen en onder de stoelen schijnen, terwijl Cole de grond afspeurde.
Als iemand vanaf de tribune naar de brand had zitten kijken zou hij waarschijnlijk bovenaan zijn gaan zitten om het beter te kunnen zien. Haar zaklamp scheen op iets wits op verscheidene stoeltjes
en de grond eronder. Eerst dacht ze dat het bladmuziek was van een lid van de fanfare, weggewaaid tijdens de uitvoering in de rust. 'Popcorn.' Ze fluisterde het toen het tot haar doordrong - en de betekenis ervan raakte haar als een vuistslag.
Ze viel van de tribune en Cole pakte haar bij haar arm. Waarom had hij het haar niet verteld? Waarom had Cole het haar niet verteld?
'Ga zitten.' Hij draaide haar om en duwde haar zachtjes op een stoeltje van de onderste rij van de tribune. Ze liet haar hoofd op haar knieën zakken toen het tot haar doordrong wat ze ontdekt had en ze huiverde bij de herinnering. Er was ook popcorn gevonden bij de brand in het verzorgingshuis.