Hoofdstuk 12

Die avond zette Cassie de videorecorder op pauze toen de telefoon ging. Met moeite kwam ze overeind. 'Wil je weleens blijven zitten? Ik kan hem toch opnemen', protesteerde Jack, terwijl hij opstond. Hij was na afloop van zijn dienst gekomen om naar haar hand te kijken, maar Cassie

vermoedde dat hij er eigenlijk achter wilde komen waarom ze eerder die dag bij Cole geweest was.

Hij kwam met drie video's en een aanbod om op zijn kosten een pizza te bestellen. Aangezien ze de brandrapporten had zitten lezen die Cole haar gegeven had, was ze meer dan bereid het werk opzij te leggen en onverwacht bezoek te ontvangen. Ze had zich niet gerealiseerd wat dat inhield. De

afstandsbediening van de televisie was  zo'n beetje het enige geweest dat ze van Jack had mogen vasthouden - niet dat dat onbelangrijk was, maar toch... 'Het is mijn telefoon.' 'En je kent alleen maar iedereen in de staat. Ik kan net zo goed zeggen dat het goed met je gaat als jij. Vandaag heb je al

genoeg verslaggevers te woord gestaan.' Jack legde zijn hand op haar voorhoofd en duwde haar terug in de kussens toen hij langs de bank liep. 'Blijf.'

'Ik ben geen hondje.' 'Je luistert wel net zo slecht als een hondje.' 'Als je toch staat, geef me dan nog maar een stuk pizza.' 'Ik ben niet gekomen om je te verwennen.'  'O, jawel.'

Hij nam de telefoon op in de keuken. 'Met het huis van Cassie.'

Het was niet eerlijk dat iemand branden stichtte en ofwel uit boosheid, ofwel met een bepaald doel besloot Jack in gevaar te brengen. Het moest ellendig voor hem zijn om naar zijn werk te gaan in de wetenschap dat de kans dat er tijdens zijn dienst brand gesticht werd, groot was. Als Cole gelijk had en er bij eventuele volgende branden mensen in gevaar zouden komen - ze wist uit ervaring hoe de

adrenaline dan door je lijf joeg. Geen enkele brandweerman wilde terugtrekken als er iemand in een brand vastzat. Jack zou enorme risico's nemen om iemand te redden. Cole had haar gewaarschuwd zich afzijdig te houden, met wat voor brand ze ook geconfronteerd zouden worden. Ze wist dat ze

het ongelooflijk moeilijk zou krijgen om zich aan dat bevel te houden.

Jack verscheen weer in de deuropening. 'Linda van Luke. Wil je even kletsen?' .

Ze stak haar hand uit naar de telefoon en moest lachen om de manier waarop Jack had gezegd wie er aan de lijn was. Luke was het hoofd van de vrijwillige brandweer in de kazerne en zijn vrouw Linda werkte voor haar in de boekwinkel. Jack rekte het snoer zo ver mogelijk uit en gaf haar de hoorn.

Ze had Linda eerder die dag al uitgebreid gesproken over de brand.

'Hallo, Linda.' Ze zag hoe haar gast weer in de keuken verdween. 'O, ja, hij heeft het naar zijn zin. Hij loopt me te commanderen. Maar aangezien hij video's meegebracht heeft, mag hij blijven. Waren er veel klanten in de winkel vandaag?' In de keuken viel een voorwerp, dat klonk als haar telefoonboek, met een klap op de grond. Ze legde haar hand op de hoorn. 'Heb je iets laten vallen?'

'Expres', riep Jack terug. Ze schoot in de lach.

Ze luisterde weer naar Linda. 'lk kom morgen naar de winkel. Valt het te regelen dat jij deze maand mijn diensten draait?' Even later kwam Jack de kamer weer binnen met een schaaltje ijs. Hij zou om moeten vallen van de slaap, maar in plaats daarvan had hij de afgelopen twee uur languit op de vloer liggen lachen om de film. Hij zei dat hij die middag een dutje had  gedaan en omdat ze jarenlang Vierentwintiguursdiensten had gedraaid, wist ze dat hij waarschijnlijk de waarheid sprak.

Toch verbaasde het haar dat hij zo spontaan bereid was een avond met haar door te brengen.

Toen ze het werkrooster voor de komende maand had omgegooid, zei Cassie haar vriendin gedag en verbrak ze de verbinding. 'Zou je die weer willen ophangen voor mij?'

'‘Ja.’, hoor.' Jack nam de hoorn van haar aan. Ze knikte naar zijn schaaltje ijs. 'Daar zou ik ook wel wat

van lusten.' 'Dat dacht ik al. Ik heb een schaaltje voor je klaargemaakt.

Wil je dit bij of in plaats van je pizza?' 'Ik wacht wel even met de pizza.' 'Ik ben zo terug.' Jack liep naar de keuken om de hoorn op de haak te leggen. Hij kwam terug met haar ijs. Met chocoladesiroop had hij een smiley op het ijs getekend en er een kers als hoedje bovenop gezet. 'Leuk.' En echt iets

voor hem. Jack hield ervan om mensen aan het lachen te maken.

'Smaakt goed ook.' Hij liet een zwarte, plastic spin aan een touwtje voor haar gezicht bungelen. Wat hij niet allemaal in zijn zakken had... Ze pakte hem en trok eraan en hij liet hem los.

'Deze is kleiner dan het exemplaar dat ik zojuist doodgemaakt heb in je gootsteenkastje. Je moet verhuizen.' 'Begin jij nou ook niet. Verhuizen is werk. Ik verhuis niet.'

De winter stond voor de deur. Dat betekende dat ze nog wel wat meer ongewenste gasten zou moeten doodmaken, aangezien de huismeester wel zijn best deed, maar er niet in slaagde alle ongedierte buiten de deur te houden. 'Hoeveel mensen zijn jou nog iets schuldig?' vroeg Jack.

'Meer dan ik kan tellen.' 'Maak dat dan te gelde. In dit flatje is niet eens ruimte voor een kerstboom. Je moet echt verhuizen.'  'Het is zonde van je tijd om een zieltogende boom naar een flat op de eerste verdieping te slepen, midden in de kamer te zetten en er dan nooit te zijn om ernaar te kijken. Om hem vervolgens na drie weken weer naar beneden te slepen en maanden later nog naalden uit de vloerbedekking te peuteren. Ik zet wel een kerstboom in de winkel. Dat is meer dan genoeg.'

'Jij moet meer in de kerststemming komen.'

'Niet van de commerciële soort', pareerde Cassie. 'Trouwens, je weet hoeveel branden er ontstaan door kurkdroge kerstbomen vol lichtjes.' 'Dat je je hoofd erbij moet houden, betekent toch nog niet

dat je er niet van kunt genieten? Wat wil je in je kerstkous?’

Ze keek hem aan. 'Die heb ik niet.' 'Cassie.'

'Waarom krijg ik nu het gevoel dat ik dit jaar een kerstkous zal hebben?' 'J.J. heeft een nieuw huisje nodig.' 'Waag het niet om me je muis te geven.' 'Ik hoorde dat hij bij jou nog niet langs geweest is op zijn reizen.' Jack ging weer op de vloer liggen. 'Waar is de afstandsbediening? Laten we weer verder kijken.' Ze schoof heen en weer op de bank om hem tussen de kussens vandaan te vissen. Ze had hem nog niet verteld dat ze donderdag met de Gouden ploeg mee zou draaien. Ze moest

het hem vertellen. Het zou niet goed zijn om gewoon te komen. Maar hij had lachfilms meegenomen en plastic spinnen van een kwartje. Ze wilde vanavond niet over serieuze onderwerpen praten. Cole kon het hem wel vertellen. Ze draaide met haar lepel rondjes om de smiley op het ijs.

'Jack?' Hij richtte zich op op zijn ellebogen en keek haar aan. 'Waarom ben je vanavond gekomen? Wees eerlijk?'

'Rachel zei dat ik naar je toe moest.' 'O.' Dat had ze niet verwacht. Het bracht haar in verwarring. Ze zette de video weer stil. 'Hoezo?'

Jack haalde zijn schouders op. 'Wie weet? Rachel zei: Ga naar Cassie, en ik ben niet iemand die zijn zus vragen stelt. Ik weet al heel lang dat ze slimmer is dan ik.' Hij was gekomen omdat Rachel hem dat gevraagd had. Ze had gedacht dat hij gekomen was om haar te zien. Jack pakte een van de kussens achter zijn hoofd vandaan en gooide het lachend naar haar toe. 'Kijk niet zo teleurgesteld. Ik

was al van plan dit weekend langs te komen. Rae gaf me alleen een excuus om vanavond langs te komen. Als je druk bezig was geweest toen ik aanbelde, zou ik haar de schuld gegeven hebben voor het feit dat ik stoorde.'

Door zijn lach en zijn opmerking dat hij al van plan was geweest om langs te komen, voelde ze zich een stuk beter. 'Was je dat echt van plan?' 'Wat? Me achter haar verbergen of langskomen?'

Ze wilde zeggen: 'langskomen', maar ze gaf het veiliger antwoord. 'Haar als een excuus gebruiken.'

'Absoluut.' Hij trok een nieuw kussen van de bank. 'Daarvoor hebben jongens zussen, om ze uit de nesten te halen. En als je nog meer ijs koopt, kom ik waarschijnlijk nog een keer langs.'

'Echt?' Ja

Cassie zette de video weer aan. En zei tegen zichzelf dat ze niet moest vergeten meer ijs te kopen. Ze kon wel een vriend gebruiken die haar aan het lachen maakte. 'Ben je bij Cassie geweest?

Jack keek op van de gedemonteerde sneeuwruimer op de vloer van de garage en zag Rachel de oprit op komen. Ze liep om de afvalton en de blauwe recyclekrat heen die hij zo lang op de oprit had gezet om ruimte te maken voor deze noodzakelijke, maar rommelige klus ter voorbereiding op de winter.

'‘Ja.’ Wat doe je hier? Niet dat ik niet blij ben om je te zien, maar ik dacht dat je weer naar Washington zou gaan.' En waarom droeg ze een joggingpak? Hij had zijn zus zelden niet tot in de puntjes gekleed gezien en als het niet zo moeilijk voor te stellen was, zou hij denken dat ze ook hoognodig een kam door haar haar moest halen.

'Ik heb mijn plannen veranderd. Ik blijf. Hoe gaat het met Cassie?'  'Beter. Ze is vandaag in de boekwinkel.''Heb je de krant van vandaag? 'Ben je gekomen voor de krant?'

'Ik ben gekomen om je iets te laten zien.' 'Het leek er meer op dat ze naar hem toe was komen vliegen. 'Ik denk dat hij op de keukentafel ligt.'

Rachel opende de deur van de garage naar het huis en verdween. Even later kwam ze terug, terwijl ze het elastiekje van de opgerolde krant schoof. 'Je hebt het nog niet gelezen.'

'Wat?' Hij veegde de smeer van zijn handen en pakte het stadskatern van de krant van haar aan.

'Tweede pagina.' De foto van het uitgebrande huis wees hem de weg. Pyromaan richt zich op brandweerdistrict. Het artikel was van Gage. 'Rachel.'

Ze liet zich mismoedig op het trapje voor het huis zakken. 'Het spijt me. Ik wist niet dat hij het zou doen.' Het was een lang artikel, onder de paginabrede katerntitel 'Weekend Focus'. Jack begon te lezen. Gage had vier van de zes aangestoken branden vastgesteld. Lincoln Park, Ash Street,

de Assley-brand en deze laatste, die gericht was op Peter Wallis. Het popcorn had Gage nog niet, maar wel de meeste bijzonderheden over het ontstaan van de branden in de muren van de twee huizen. Er was een heel kader over Cassie, met foto en al; een lange terugblik op de brand in het verzorgings huis en haar rol bij deze laatste brand.

Hoe meer Jack las, hoe kwader hij werd. Ergens had Gage een kopie gevonden van de brief die zijn zus Lisa een maand eerder aan de krant geschreven had. Daarin had ze haar bezorgdheid geuit over de gevaren die de samenvoeging van de brandweerkorpsen met zich meebracht en de extra risico's

die jack als luitenant daardoor liep. Als forensisch patholoog kreeg zijn zus te maken met de dodelijke slachtoffers van branden en haar brief was zowel scherp als persoonlijk.

Dat Gage Lisa's brief in zijn artikel verwerkt had was verontrustend. Gage gebruikte de aangestoken branden om aan te tonen dat Lisa's zorgen bewaarheid waren. Hij had de reeks branden vermeld, had beschreven dat Jack ze allemaal bestreden had en vervolgens had hij aangetoond dat Cassie het risico had moeten nemen om een brandend huis in te gaan, omdat de nieuwe kazerne te ver weg lag. 'Hoe is hij dit allemaal te weten gekomen?

'Ik denk dat ik hem een gedeelte ervan heb verteld', fluisterde Rachel. 'We moeten Cassie bellen.'

Jack hoorde het woordje we. Rae was van plan zich achter hem te verschuilen. 'Vergeet Cassie, iemand moet Cole waarschuwen.' Hij zag haar ontzetting. 'Rae, Cole schreeuwt niet tegen dames.'

'Ik heb Gage verteld wat Cole had gezegd, omdat ik me zorgen maakte over jou. Ik wilde zijn hulp om de man op te sporen die verantwoordelijk is voor die branden. Maar het was niet mijn bedoeling dat dit zou gebeuren. Dat jij en Cassie erbij gesleept zouden worden.'

Ze had het goed bedoeld; het was alleen verkeerd uitgepakt. Gage was haar vriend en ze vertrouwde hem. Volgens Jack werd de man in de eerste plaats gedreven door de boosheid en het verdriet die hij nog steeds ervoer. Gage zou dit onderzoek dwarsbomen als hij niet zorgvuldig omging met

vertrouwelijke informatie. Dit was het eerste artikel waarin het publiek werd geïnformeerd over het verband. De dominostenen waren gaan vallen en het eind van het liedje zou paniek zijn en brandstichting door na-apers.

Jack stond op en legde zijn hand op Rachels schouder. 'Kom. Haal een kam door je haar, fris je wat op. Ik zal wel met Cole praten.' 'Echt?'

'Daar zijn broers toch voor, om je achter te verschuilen?'