Twee maanden later

Mary Butler was begonnen de brokstukken van haar leven weer op te pakken.

Ze was in Kentucky en was van plan zich in het najaar aan een andere universiteit te laten inschrijven. Ze had talloze vragen beantwoord over haar rol in de studie van Elizabeth Orman. Uiteindelijk werd besloten dat zij niet had geweten wat Brian House van plan was geweest. Tevens werd besloten, door een anoniem, door de universiteit van Winchester samengesteld ethisch comité, dat de fouten die in Elizabeth Ormans Polly-experiment waren voorgekomen op zuiver toeval hadden berust. Het comité besloot dat er geen sprake was van schending van de ethiek, en Elizabeth mocht haar studie op Winchester voortzetten.

Dit alles liet Mary koud. Het enige waar ze om gaf, was Brians lot. Zij had haar leven weer opgepakt. Dat had natuurlijk een poosje geduurd. Ze had een stuk of vier donkere weken in het huis van haar ouders doorgebracht en had tussen de reeksen vragen door alleen maar geslapen. Ze moest vaak aan Brian denken. Hem wachtte een rechtszaak in DeLane en de officier van justitie was van plan hem doodslag met voorbedachten rade ten laste te leggen. Mary was gedagvaard en zou over twee weken tijdens het vooronderzoek getuigen. Dat vergde geen voorbereiding. Ze kende het verhaal inmiddels uit haar hoofd, ze kende het zo goed dat ze het met haar ogen dicht zou kunnen opzeggen.

Ze maakte wandelingen met haar moeder. Ze kookte 's avonds voor haar ouders. Ze probeerde haar normale leven terug te vinden. Maar makkelijk was dat niet. Ze was weer eens te goed van vertrouwen geweest en was daardoor geschonden.

Dennis was van de universiteit gestuurd. Hij was dus toch nog het slachtoffer geworden van Elizabeth en Troy Harding. De universiteit was achter zijn relatie met Elizabeth gekomen en had bepaald dat hij een 'ongezonde belangstelling aan den dag legde voor de kandidate en haar werk'. Mary wist dat dit niet waar was. Dennis had haar die avond in Seminary

East de waarheid verteld. Hij hield Elizabeth de hand boven het hoofd en Mary meende daaruit te kunnen opmaken dat hij nog steeds op Elizabeth verliefd was. Ze mocht hem er dan misschien toe hebben verleid aan de studie deel te nemen, hem het mes in zijn rug hebben gestoken - en hoe! - maar opgeven kon hij haar niet. Arme Dennis. Hij had Mary op een avond gebeld en had aan de andere kant van de lijn alleen maar zitten huilen.

Williams was natuurlijk dood tegen de tijd dat hij in het DeLane Baptist Hospital aankwam. Een enkel schot in de buik had hem opengereten en zijn ingewanden verwoest. Ze ontdekten daarbinnen kanker, had Mary gehoord, en wel in een terminale vorm. Die had hem van binnenuit weggevreten en hem vernietigd. Ze wist niet of dat waar was of niet. Ze hoopte maar van wel.

Er restte nog één vraag: wie had haar de videoband van de Milgram- experimenten gestuurd?

Mary meende te weten wie dat was geweest, en op een dag, midden in de winter, stuurde ze hem een e-mailtje om haar theorie te testen.

Aan: eorman@winchester.edu Van: quinnsrednotebook@gmail.com Onderwerp: milgram

Hartelijk dank dat u hebt geprobeerd ons te waarschuwen, decaan Orman.

Nog geen tien minuten later had ze zijn reactie binnen.

Aan: quinnsrednotebook@gmail.com Van: eorman@winchester.edu Onderwerp: milgram

Het spijt me verschrikkelijk. Ik heb Elizabeth gewaarschuwd dat het te ver ging, dat de zaak uit de hand zou lopen. Ik heb je de videoband gestuurd als aanschouwelijke les. Zij hebben, zoals je weet, de band in handen gekregen. Vandaar het geluidsfragment aan het eind, de stemmen van Hardings en een jongen die Net heette. Al dat bedrog. Je weet inmiddels: vertrouw nooit mensen die bijkomende motieven lijken te hebben. Elizabeth en ik zijn eindelijk uit elkaar gedreven. Maar dat zul je inmiddels wel hebben gehoord. Na de dood van Leonard konden we elkaar gewoon niet meer recht in de ogen kijken. Zij wil haar studie

voortzetten, ik wil met pensioen gaan en een rustig leven leiden. Mijn goede vriend Pig Stephens is herstellende van de gebroken hand die je hem hebt bezorgd. Hij vroeg me je de groeten te doen. We gaan zo nu en dan een dagje vissen op de Thatch. We mijmeren over het leven en hoe het zich ontvouwt. Allemaal erg mannelijk en zielig en -jazeker - achterbaks. Maar het is niet anders. Soms mis ik haar, vooral 's avonds. Maar ze was veel ambitieuzer dan ik, het was dezelfde eerzucht die Stanley had. Waarschijnlijk ben ik daarom met haar getrouwd, omdat ik - tja, hoe zeg je dat? - ondergeschikt werd aan haar ambitie. Dat is me opgevallen door mijn contact met Stanley, en ik word aangetrokken door zo'n enorme gedrevenheid. Ik geef het toe: ik laat me altijd inpakken door een sterke geest.

Je hoeft je niet te schamen, Mary. Je bent niet de enige. Ik was dertig toen het mij is overgekomen, dus stukken ouder dan jij. Ook ik heb me mijn leven lang afgevraagd hoe het mogelijk was dat ik me heb laten... misleiden. Je ziet dus: ik weet precies hoe dat voelt. Ik weet hoe jij je voelt. We zien elkaar binnenkort in DeLane voor de juridische verwikkelingen.

Het beste,

Edward Orman