Nog één week

Ze hadden het uitstapje naar Cale gepland voor zaterdag, maar Dennis bleek een liefdadigheidsevenement met de Taus te hebben waar hij niet onderuit kon, dus stelden ze het uit tot het begin van de volgende week. Brian en Mary brachten het weekend door in haar kamer in Brown en wachtten gespannen op een telefoontje van Dennis. Ze speelden UNO tot de kaarten zo vochtig werden van hun handen dat ze zich niet meer lieten schudden. Ze keken naar herhalingen van Seinfeld en Friends en Mary's volledige dvd-verzameling: Persuasion, Elizabeth, Mel Gibsons Hamlet. Ze luisterden naar Mary's cd's en dommelden af en toe in op de klanken van de Weepies, Cat Power en Arcade Fire. Ze spraken tegen elkaar in korte, afgemeten zinnen over van alles en nog wat, zolang het maar niet in verband stond met Deanna Ward.

Toen Mary zondagmiddag naar het postkantoor op de campus ging om te zien of er post voor haar was, vond ze een rommelig pakje in haar postbus. Het was een verkreukelde manilla-envelop die was dichtgeplakt en beplakt met een reeks maanden oude t.a.v.'s. Haar naam was de laatste in de rij: M. Butler.

Mary wachtte met openmaken tot ze weer terug was in Brown Hall. In de envelop zat een VHS-band. Iemand had op het witte etiket op de band geschreven: Dit kan misschien helpen.

Ze trok haar oude videorecorder onder het bed vandaan en sloot hem aan. Samen met Brian ging ze voor de tv zitten wachten tot er beeld verscheen. De film was korrelig en het beeld flikkerde. Er liepen strepen doorheen, waardoor het moeilijk was om te zien wat er gebeurde. Maar Mary had de film eerder gezien: als eerstejaars bij Psychologie 101: de Milgram-experimenten van dr. Wade.

De experimentator stelde de proefpersoon een vraag. Mary wist dat deze man door Milgram werd betaald om te gillen als de deelnemer de knoppen indrukte op de 'schokgenerator'. Wanneer de proefpersoon een vraag fout beantwoordde, zei de deelnemer: 'U wordt nu een schok toegediend

van honderdvijf volt', en dan drukte hij op een knop op het apparaat De proefpersoon in de kamer ernaast slaakte een kreet, zogenaamd van pijn. De deelnemer zei: 'Hoever kunt u hiermee gaan?' De wetenschapper, die ook een van Milgrams acteurs was, zei: 'Zover als nodig is.'

De deelnemer zei: 'Wat bedoelt u met "zo ver als nodig"?' 'Om de test te voltooien,' zei de wetenschapper.

De deelnemer ging verder. De volgende keer dat de proefpersoon een fout antwoord gaf, drukte de deelnemer op een knop en zei: 'Honderdvijftig volt.'

Opnieuw slaakte de proefpersoon een kreet. 'Haal me hier weg!' schreeuwde de man. 'Ik heb jullie verteld dat ik hartproblemen heb. Ik heb last van mijn hart.'

'Het is heel belangrijk dat u doorgaat,' zei de wetenschapper tegen de deelnemer.

Het scherm werd zwart, maar er kwam nog steeds geluid uit de tv, een schurend geluid alsof iemand met een doekje over een microfoon wreef. 'Ik wil niet...' zei een mannenstem.

'Breng het hier,' zei een andere man scherp. 'Breng het verdomme hier.' 'Dat kan ik niet,' zei de eerste man. 'Hoor eens, ze heeft...' 'Deanna. Ze heet Deanna.'

'Doet er niet toe. Luister. Het gaat niet goed met haar. Haar ademhaling. Haar kleur.' 'Net krijt.' 'Wat?'

'Net stoepkrijt. Zo ziet ze eruit. Vroeger speelde ik daarmee als ik bij mijn oma was. Dan tekenden we een hinkelbaan op de stoep en...' 'Luister naar me. Wil je nou je kop houden en naar me luisteren? We moeten iets doen. We moeten...'

'Zet af,' fluisterde Mary, en toen Brian haar niet hoorde, begon ze te schreeuwen: 'Zet af! Zet af! Alsjeblieft, zet af!'

Later zaten ze in haar kamer met een kop lauwe soep. Ze hadden nog niets gezegd over de band of de vreemde geluiden aan het eind. 'Heb jij de stemmen herkend?' vroeg Mary.

'Nee. Ze klonken alsof ze ergens binnen waren. In een hangar. Of een...' 'Grot,' zei ze. 'Het klonk als een grot. De echo.'

'Ja,' zei hij, terwijl hij zijn lepel omdraaide en de soep in de kom liet druppelen.

'Hoe oud zou het geluid op die band zijn?' vroeg Mary.

'Het klonk oud,' zei Brian. 'Jaren oud. Het was... krasserig.' 'Maar als het nou eens niet oud is? Als ze nou eens nog steeds daar zit? Als degene die me de band heeft gestuurd ons nou eens iets probeert te vertellen, probeert ons een aanknopingspunt te geven voor haar verblijfplaats? Ze is ziek, Brian. Je hebt het zelf gehoord. Er is iets met haar ademhaling. Moeten we met die band naar de politie?'

'Er staat geen' - hij pakte de envelop waarin de band verpakt had gezeten en bekeek hem - 'afzender op. Ik zou niet weten wat de politie ermee kan doen. En wat betekent het nou helemaal? In wezen niets.' Maiy zei niets en staarde wezenloos uit het raam naar de binnenplaats. 'Hij testte het kwaad,' zei Brian ten slotte.

Man' zei niets. Haar soep wasemde in haar gezicht, ze deed haar ogen dicht en voelde de warmte op haar oogleden.

'Milgram,' vervolgde hij. 'Daar heeft Williams in zijn colleges niets over gezegd.'

'Dat weet ik,' zei ze.

'De deelnemer zou zover gaan als de wetenschapper hem opdroeg. Hij was bang voor de wetenschapper. Hij was...' 'Gehoorzaam,' fluisterde Mary.

'Ja, gehoorzaam. De meesten gingen net zolang door tot de kreten in de andere kamer verstomden. Milgrams proefpersoon deed alsof hij dood was. En nog ging de deelnemer door.'

Mary keek nog steeds door het open raam naar de binnenplaats. Ze schudde haar hoofd. Het was allemaal zo moeilijk te bevatten, zo abstract, maar ongelooflijk wreed. Ze wist niet wat het betekende, maar ze had wel een vermoeden.

'Zou Williams die band hebben gestuurd?' vroeg Brian.

'Dat geloof ik niet,' zei ze. 'Volgens mij probeert iemand ons voor hem te waarschuwen.'

'Orman,' zei Brian. 'Misschien probeert hij ons iets over Williams te vertellen.'

'Maar hoe zit het met Deanna?' vroeg Mary.

Ja, hoe zat het met Deanna? Het was het enige van het hele gedoe wat ze kon verifiëren, ze had bewijsmateriaal: zwart op wit. Wat niet duidelijk was, was het verband tussen Williams' verhaal - en Williams zelf - en Deanna Ward. Tot Mary het antwoord op die vraag had gevonden was er in de hele kwestie - Williams' raadsels, Brians verhaal over Elizabeth Orman en nu weer die geheimzinnige videoband - geen logische samenhang te ontdekken.