Plaats

Zoals jullie weten was Polly op de laatste avond dat ze is gezien op een afscheidsfeestje. Wat jullie niet weten, is waar dat feest werd gehouden of door wie het werd gegeven.

Het feest werd gehouden in Slade Road, net buiten de stad. Het werd gegeven door een man die Tucker 'Pig' Stephens heette. Pig was ouder dan de meeste aanwezigen op het feest. Hij was de man bij wie je moest zijn voor drugs, voor alcohol als je de wettelijke leeftijd nog niet had bereikt, voor troost als je in de put of in nood zat.

Pig bezat een opgevoerde Harley-Davidson, die woest brulde als hij met hoge snelheid over de snelweg reed. Hij noemde zijn motor 'de Demon' en op de zijkanten had hij de snuit van een wild zwijn geschilderd die bij een bepaalde lichtval leek op te gloeien, 's Winters stalde hij de motor in een opslagruimte aan de 1-64 omdat hij een diep geworteld wantrouwen had jegens al zijn vrienden, van wie de meesten lid waren van een plaatselijke motorclub die de Creeps heette en waarvan ook Pig lid was.

Hij genoot het respect van zijn vriendenkring en werd gevreesd door de politie. Hij was vaak opgepakt, en toen hij twintig was, had hij een gevangenisstraf uitgezeten in de Montoya State Prison wegens inbraak. Zijn strafblad was lang, maar de afgelopen vijfjaar was daar niets aan toegevoegd. Iedereen die hem kende beweerde dat hij zijn leven had gebeterd.Pig had Polly onder zijn hoede genomen. Hij beschermde haar. Hij beschouwde Mike als zijn jongere broer, en als je Pig in de stad zag, was hij vaak in gezelschap van Mike. Maar sinds kort had Mike voor Pig afgedaan. Volgens zeggen had hij Mike gewaarschuwd dat als hij Polly nog eens lastigviel, Pig er persoonlijk op zou toezien dat Mike 'op zijn nummer werd gezet'. Op de avond van Polly's feestje had men gezien dat de twee mannen hij het zwembad achter het huis hadden staan ruziën. Het was laat en tegen die tijd was iedereen dronken. Niemand kon met zekerheid zeggen waar de ruzie overging, maar de meesten waren ervan overtuigd dat die met Polly te maken had. Pig, een reus van een vent van ruim honderdvijfendertig kilo, prikte met zijn vinger in Mikes borst. Niet lang daarna was Polly vertrokken. De mensen die op het terras achter het huis stonden (Pig woonde in een huis van twee verdiepingen en verhuurde de bovenverdieping aan zijn vrienden, onder wie afgelopen zomer een tijdje aan Mike en Polly), zagen Polly kort na de ruzie vertrekken. Volgens deze getuigen heeft Pig haar uitgelaten. Hij had haar misschien zelfs omhelst voor ze in haar auto was gestapt en op wegging naar huis, waar haar vader op haar zat te wachten.

Mary wist niet wat ze met deze nieuwe informatie aan moest, behalve dat er een nieuwe verdachte ten tonele werd gevoerd: de oudere vaderfiguur Pig. Ze stelde zich hem voor. Pig, een goedmoedige dikzak, grillig, aardig als hij aardig moest zijn en kwaadaardig als de situatie daarom vroeg. Wat had hij bij het zwembad tegen Mike gezegd? Dat hij hem zou vermoorden als hij Polly nog eens ook maar met een vinger aanraakte? Was Pig heimelijk verliefd op Polly? Waren ze verwikkeld geweest in een liefdesverhouding, waren ze misschien zelfs verliefd op elkaar geweest? Had Mike, toen hij achter die verhouding kwam, Polly geslagen en had zij toen de politie gebeld?

Ze zat nog steeds met die ongelezen hoofdstukken van Austers Broze stad plus de nieuwe hoofdstukken voor het college van de volgende ochtend, maar ze kon zich niet op de woorden concentreren. In de roman vulde Quinn zijn rode notitieboekje met feiten en waarnemingen, empirische schema's, emoties en gevoelens. Maar Mary was minder gelukkig: ze had nog maar bitter weinig om op voort te borduren. Ze had op de overheadsheet Polly's foto gezien, maar was onverklaarbaar genoeg vergeten hoe ze eruitzag, en nu zou ze vermoord worden door Mike of Pig of - God verhoede het - haar eigen vader. Wat zou Leonard Williams hiervan denken, van haar vergeetachtigheid?

Opeens sliep ze, droomde ze. In haar droom zag Mary Williams een schemerig verlicht vertrek binnengaan. Midden in het vertrek stond een overheadprojector. Hij schakelde de projector in. Op de eerste sheet stond niets, alleen een gele muur. Op de tweede stond ook niets. Hij bladerde door de stapel, een voor een. De sheets waren allemaal blanco, leeg, lege gele vierkanten op een kale muur. Professor Williams was nu spinnijdig. Zijn gezicht was rood, vertrokken, de aderen in zijn hals opgezwollen. Opeens was Mary daar - ze zag zichzelf zitten op een stoel naast de projector. Ze had zich formeel gekleed, voor een voorstelling, een presentatie. Ze begroef haar gezicht in haar handen terwijl Williams de ene blanco sheet na de andere doornam. Toen voelde ze dat hij naar haar keek, de hitte van zijn woedende blik. Williams had haar nu volledig in zijn macht, ze stond geheel onder zijn invloed. Williams zei iets, maar zijn stem was gedempt, afgekapt. Hoewel het geluidloos was, was het pijnlijk, en ze voelde dat ze ineenkromp. Opeens kwam hij op haar af door het licht van de projector. Hij was woedend, woest gewoon...

Ze werd wakker in het ochtendgrijs. Brown Hall was rustig in de immense stilte, en aan de kleur van de jaloezieën kon ze zien dat het nog te vroeg was om op te staan. Maar ze kon de slaap niet meer vatten. Ze was in een ongemakkelijke houding in slaap gevallen en toen ze overeind kwam, was haar lichaam stijf. De vloer was koud. Buiten was het eindelijk herfst en binnenkort zou ze de verwarming hoger moeten zetten voor ze onder de douche ging.

Zoals elke ochtend controleerde ze haar e-mail.

Er was een bericht dat ze de vorige avond niet had gezien. Het was enkele minuten na de Pig-aanwijzing binnengekomen, maar na het lezen van dat eerste bericht had ze er niet meer aan gedacht om te controleren of er nog verdere berichten waren. Dit mailtje was getiteld Aanwijzing, en denkend aan de opgehangen man opende Mary het met een aarzelende klik. Het bericht bevatte twee bijlagen. Mary klikte op de eerste en er verscheen een foto van een rode auto aan de kant van een weg. Polly's Civic op Stribbling Road, veronderstelde ze.

Ze klikte op de tweede bijlage en een andere foto verscheen op haar scherm. Zo te zien een foto van een feest in een van de studentenhuizen. De voorgrond was fel verlicht door de flits. Het was de foto waarvan Williams die dag op de sheet een klein stukje had laten zien: Mike op een bank. Daar was Mike weer, zijn ogen rood en zijn haar warrig. Naast hem, met haar arm om zijn vervellende schouders, zat Summer McCoy.

Mary's adem stokte.

Wat was dit nu weer? Wie had dat ooit kunnen denken? Summer hield helemaal niet van studentenfeestjes. En die Mike was beslist niet haar type. Maar toch zat ze daar met haar arm om zijn schouders, haar gezicht door de zon gebruind en een borrel in haar rechterhand. Kende Summer

Williams? Misschien was het zomaar een willekeurige foto, eentje die Williams uit een jaarboek had gescheurd en had gebruikt.

Maar toch - hoe groot was de kans dat het meisje op de foto Summer was?

Mary stuurde het mailtje door naar haar beste vriendin.

Aan: smccoy@winchester.edu Van: mbutler@winchester.edu Onderwerp: rare toestand

Ken jij deze vent? /bijlage

Mary

Mary wachtte. Ze wist dat ze eigenlijk Broze stad zou moeten lezen, maar haar hoofd gonsde. Ze deed haar ogen dicht en wreef met haar vingers over haar voorhoofd in een poging-

Haar computer maakte een ping-geluid ten teken dat er een bericht binnenkwam.

Aan: mbutler@winchester.edu Van: smccoy@winchester.edu Cc: admin2654@winchester.edu Onderwerp: rare toestand

****BEHEERDERSWAARSCHUWING****filtetrapspace/winchesterservelist listaccidentaladministrat/firewall/parse/messageblock***** BEHEER- DERSWAARSCHUWING****S.V.P. ophouden met het versturen van deze berichten, u overschrijdt de grens van de schoolcode*** BEHEERDERSWAARSCHUWING** *///niet antwoorden op dit bericht!///

Wat was in 's hemelsnaam de schoolcode? Mary dacht dat ze misschien Summers naam verkeerd had ingetypt, dus verstuurde ze hetzelfde bericht nog eens. En weer wachtte ze. Toen de ping niet kwam, vernieuwde ze haar scherm - nog steeds geen bericht. Ze stond op en liep door de kamer heen en weer. Het voelde prettig aan om haar benen te strekken. Ze zou morgen een paar yogaoefeningen doen. Misschien zou Summer... Haar telefoon ging over. 'Summer?' zei Mary.

Spreek ik met Mary Butler? vroeg een scherpe, vlakke stem aan de andere kant van de lijn. Ja?  Hou ermee op, zei de man. Waarmee moet ik ophouden? Dat weet je best. Hou ermee op. Hou op met het versturen van die emails. Ik weet niet wat..."Schei uit, Mary. We zitten in het Gray Brick Buidling en controleren alle verzonden mailtjes.. Er wordt op deze school zoveel illegale rotzooi rondgestuurd dat ze ons twintig dollar per uur betalen om hier te zitten. Maar wat jij doet is...' 'Wat doe ik dan?'

De foto. Ik bedoel, je hebt porno en je hebt dat. Je hebt nog mazzel dat we het niet regelrecht doorsturen naar de campuspolitie. Of naar decaan Orman. Het is gewoon ziek. Jij ziet het ongetwijfeld als een grap, en jij en je vriendinnen hebben natuurlijk de grootste lol, maar wij moeten ons werk doen.'

'Mijn professor heeft me die foto gestuurd,' zei ze verdedigend. 'Ik wist niet... Ik...'

'Hoor eens, hier heb ik geen tijd voor. Als je je internetprivileges niet wilt kwijtraken, zou ik die foto maar onmiddellijk deleten. Verwijder hem van je harde schijf. Welterusten.' Hij hing op.

Mary zocht het originele bestand en klikte erop. De foto was niet meer te openen. Het enige wat op haar scherm verscheen waren regels onafgebroken, nietszeggende code.