Toen Williams Mary's arm losliet, achteroverviel op de tafel en vlak voor Edna Collins bleef liggen, begon iedereen te lachen. Ze dachten dat het bij het spel hoorde, een nieuwe draai aan het verhaal. Maar Mary wist wel beter. Ze zag Brians hand, zag door de opkringelende rook dat hij een pistool vasthield. Een pistool dat zojuist was afgevuurd.

De stemming sloeg om, werd beladen. Er daalde een duisternis over het vertrek neer alsof er ergens een stop was doorgeslagen. De hond rukte zich los van de man die op zijn knieën naast het dier had gezeten, de man met de honkbalpet, en rende de gang op. En toen kwam iedereen in beweging.

Decaan Orman was als eerste bij Williams. 'Bel een ambulance!' riep hij. Een paar andere mannen bogen zich over Williams. Alles gebeurde snel, verschrikkelijk snel, ze scheurden zijn shirt open. Ze sloegen hem in het gezicht in een poging hem wakker te houden.

En rechts van haar kwam ook Brian in beweging. Hij probeerde niet te ontsnappen, maar liep verder het vertrek in, naar het hectische gedrang van acteurs en actrices.

Hij liep met het pistool op Elizabeth Orman af. 'Brian,' zei Mary zacht.

Mary zei zijn naam en hij bleef staan.

Die beweging - het stoppen en het omdraaien met zijn gezicht naar haar toe - gaf de man met de Red Sox-pet de kans hem te bereiken. 'Blijf staan,' zei de man. Hij was vreemd gekleed, zag Brian. Zijn jack was zo hoog gesloten en zijn pet was zo diep over zijn ogen getrokken dat zijn gezicht niet te zien was. De hond die hij bij zich had gehad, de zwarte labrador, was het vertrek uit gerend. De gebroken lijn bungelde aan de rechterhand van de man.

'Ik kon het niet,' zei Brian tegen deze onbekende. 'Ik kon hem gewoon niet toestaan ons nog verder zo te kwellen.'

'Dat weet ik, dat weet ik,' zei de man. 'Maar leg het pistool neer, dan proberen we een oplossing te vinden.' Zijn stem was geruststellend, vertrouwd.

Opeens wist Brian wie hij was.

Brian stak zijn hand uit, trok de rits van het jack open en onthulde Dennis Flaherty.