***
Nog vier uur
'Dat was het dus?' vroeg Brian. Ze waren op Mary's kamer in
Brown Hall. Dennis had hen afgezet met de belofte dat hij nog zou
bellen voor hij van de campus vertrok, en nu zaten ze aan wat Mary
haar 'eettafel' noemde, maar wat eigenlijk een kaarttafeltje was,
gedekt met een tafelkleed met ruches, cheeseburgers van McDonald's
te eten.
'Dat zal dan wel,' zei Mary. Ze zou diezelfde avond nog naar
Louisville teruggaan en dit alles achter zich laten. Aangezien haar
mobieltje kennelijk in Bell City geen bereik had gehad, had haar
moeder sinds dinsdagmiddag vijf berichtjes op haar voicemail
achtergelaten met de vraag of ze de week van de herfstvakantie nog
naar huis kwam. De toon van het laatste berichtje grensde aan
hysterie en dus stuurde ze haar moeder een kort sms'je: Heb hard
geblokt voor tentamens. Geen veranderingen in de plannen voor
vanavond.
'Het deugt gewoon niet,' zei Brian. 'Dat Orman er ongestraft
mee wegkomt, bedoel ik.' 'Als Williams' verhaal waar is.' Brian
kromp ineen. 'Denk jij dan dat hij liegt?'
'Ik vind het moeilijk hem te vertrouwen als je bedenkt wat hij
ons heeft laten doormaken.'
'Hij zei het zelf, Mary. Hij probeerde zichzelf te beschermen.
Hij probeerde ons naar de aanwijzingen te leiden die ons zouden
vertellen wat we moesten weten over Ed Orman en diens rol in
Deanna's verdwijning.' Maar ze kon het gevoel niet van zich
afzetten dat Williams hen op een of andere manier weer om de tuin
leidde. Het is gewoon je paranoia, zei ze tegen zichzelf. Je bent
gewoon behoorlijk over je toeren geraakt tijdens die twee dagen in
Bell City en Cale.
Na het eten liet ze Brian uit. Voor hij wegliep keken ze
elkaar aan met een blik die zei dat wat het ook was waaraan ze
begonnen waren, het nog niet afgelopen was. Ze stonden op de
binnenplaats. Hij pakte haar hand vast en ze keken elkaar diep in
de ogen. Ze hadden iets gedeeld, iets dat zoveel betekenis had dat
ze het geen van beiden ooit zouden vergeten. 'Pas goed op jezelf in
Kentucky,' zei hij. 'We zien elkaar weer na de vakantie, en dan
kunnen we misschien...' Hij maakte zijn zin niet af. Dat hoefde ook
niet. Hij liep bij haar weg, in de richting van Norris Hall, en
liet haar in haar eentje achter voor Brown Hall.
Toen Mary weer terug was op haar kamer, checkte ze haar
e-mail. Ze had negentien nieuwe berichten. Mailtjes die haar moeder
had doorgestuurd, petities, grappen en recepten die ze had gevonden
- het slib van internet. Er was een berichtje van dr. Kiseley, haar
literatuurprofessor, met de vraag waar ze die ochtend was geweest.
Ze zou voor ze vertrok Kiseley moeten mailen en een manier moeten
bedenken om haar laatste werkstuk bij haar in te leveren. Er waren
een stuk of wat officiële berichten van decaan Orman over de
afgelasting van professor Williams' Logica en Argumentatieleer 204.
Verder niets belangrijks.
Ze stuurde Kiseley een mailtje en vertelde haar dat ze het
werkstuk in de komende week per e-mail zou opsturen, waarbij ze
familieomstandigheden als excuus aanvoerde voor de vertraging. Toen
gooide ze wat kleren in haar oude koffer en liep naar buiten naar
de oude Camry van haar moeder. Haar hart bonkte, maar het was een
klaaglijk geluid. Ze was enigszins droevig gestemd door de
wetenschap dat Deanna niet gevonden zou worden en dat zij, Mary,
daar op z'n minst een beetje schuld aan droeg. Ze was heel dicht
bij de waarheid geweest, maar had het vermiste meisje niet kunnen
vinden.
Toch had Mary het gevoel dat logica als ze goed oplette en
maar genoeg haar best deed, haar nog steeds naar Deanna kon leiden.
Ed Orman, dacht ze, Elizabeth Orman, zijn vrouw. Deanna Ward. Wendy
Ward, Deanna's moeder. Star Ward, Deanna's vader en Wendy's man.
Polly Williams, Eds geheime dochter. Jennifer Williams, Deanna's
tante, Polly's adoptiemoeder en Leonard Williams' vrouw. Professor
Leonard Williams. Pig Stephens, de potentiële ontvoerder en
moordenaar van Deanna Ward.Zelfs na al die tijd was het nog steeds
een puzzel, een van Williams' tangrams. Williams had haar een schat
aan informatie gegeven, voor een deel vaststaand en voor een deel
verondersteld, maar ze was nog steeds niet dichter bij Deanna.
Misschien moest ze, zoals Williams had gezegd, zich er gewoon bij
neerleggen dat sommige misdaden onopgelost blijven - en verborgen.
Per slot van rekening moest ze toch verder met haar leven,
nietwaar? Met een zucht startte Mary de auto. Ze zag op het
dashboardklokje dat het vijf over zes was. Polly's deadline was
eindelijk verstreken. Mary's moeder verwachtte haar om negen uur
voor het avondeten in het Bristol Café, waar ze altijd afspraken
als Mary naar huis kwam. Ze reed van het parkeerterrein achter
Brown Hall rechts af Montgomery Street in. Over drie uur zou ze in
Kentucky zijn en zou deze nachtmerrie achter haar liggen.