Brian sloop langzaam de trap op naar de verdieping waar Seminary East was. De deur stond open en geel licht viel naar buiten en verlichtte de helft van de gang. Hij hoorde de stem van een vrouw, maar omdat hij vlak langs de muur sloop, kon hij niet naar binnen kijken.

'In werkelijkheid is hij lid van een theatergezelschap in DeLane,' zei de vrouw.

En toen een andere stem. De tweede stem was zacht en zwak, nauwelijks te herkennen. 'Mary,' zei de stem. En toen herkende hij hem: het was Leonard Williams.

Brian liep sneller de gang door, zijn hand op het pistool in zijn zak. Hij had het zo gedraaid dat zijn vinger nu op de trekker lag. Toen hij het vertrek binnenstapte, begaven zijn knieën het bijna. Hij viel bijna voorover tussen de menigte, maar op een of andere manier wist hij zijn evenwicht te bewaren en bleef hij staan, naar hen starend. Ze waren er allemaal. Alle acteurs. Marco, het echtpaar Collins, de jongen uit het park die Paul heette. Bethany Cavendish van Cale High. De serveersters uit Bell City. Zelfs decaan Orman, vlak vooraan met zijn gleuf- hoed op zijn hoofd. Iedereen was er, ze wachtten op hem. En daar, geleund tegen de achtermuur, stond het meisje van de ovens. Ze had haar haren naar achteren geborsteld. Ze zag er jong uit, een jaar of dertig, en hij vond de manier waarop ze hem aankeek weerzinwekkend, godvergeten weerzinwekkend. 'Polly,' zei hij.

Het meisje keek beschaamd naar de vloer. 'Brian,' zei iemand die links van hem stond.

Toen hij zich omdraaide, zag hij niet Elizabeth Orman, die tegen hem had gesproken, maar Leonard Williams.

Williams' hand lag op Mary's arm. Hij... Trok hij aan haar? Trok hij haar naar zich toe?

'Brian,' zei Elizabeth nog eens vanaf de voorkant van het vertrek.

Maar hij sloeg er geen acht op. Williams keek Brian zo vreemd aan, zo ijzig, dat Brian besefte dat hij probeerde hem iets duidelijk te maken. De blik van de professor zei iets, iets verschrikkelijks. Wat? vroeg Brian, zijn lippen vormden geluidloos het woord. Maar Williams bleef hem alleen maar aankijken, zijn blik versluierd, zijn hand stevig om Mary's schouder. Mary had een geschrokken, doodsbange uitdrukking op haar gezicht, alsof ze overweldigende pijn leed. Had Williams' mond zich bewogen? Had hij iets gezegd, iets onthuld? Wat nou, verdomme? zei Brian geluidloos. Laat haar los! 'Brian, we willen dat je weet dat dit al tijdens je eerste jaar is begonnen,' zei Elizabeth Orman. Maar Brian had het Ding al uit zijn zak gehaald en richtte het op Leonard Williams.