Een tijdje later, toen Marco zijn pogingen om Williams te redden had opgegeven, toen sommige acteurs en actrices naar de gang waren gegaan omdat ze het in het vertrek niet meer uithielden, keek Mary Dennis aan. Ze hoefde niets te zeggen: hij wist precies wat hij haar moest vertellen.

Dennis haalde een keer diep adem. 'Ik was geïntrigeerd. Toen ik het had uitgevogeld, vond ik het een briljant idee. Een real-life gedragsexperiment, snap je? Dus heb ik me bij hen aangesloten. Ze hebben me naar Cale en Bell City gestuurd. Ik was hun afgezant. Ik heb alle telefoontjes gepleegd, zodat ze ons konden volgen. Ik heb vooraf het echtpaar Collins gebeld. Ik heb de Diner gebeld vanaf de winkel waar we zijn gestopt om de weg te vragen. Ik ben vanochtend naar binnen gegaan om met Bethany Cavendish te praten en toen hebben we Paul eropuit gestuurd. Ze hadden iemand nodig om ze te helpen en dat heb ik dus gedaan. En dan was daar ook nog...' Dennis maakte zijn zin niet af. 'Elizabeth,' zei Mary. 'Sorry?'

'Je wilde in de buurt van Elizabeth zijn,' zei Brian. Hij leunde met zijn hoofd tegen de muur en Dennis had hem nog steeds bij de schouders vast. Mary wist dat Brian zich makkelijk zou kunnen losrukken als hij dat wilde, maar hij had zich bij de situatie neergelegd. Hij had de handdoek in de ring gegooid.

'Dat is belachelijk,' zei Dennis, zijn stem amper meer dan een fluistering. 'Ik wilde "mijn vader" zeggen. Dat ik op hem wil lijken - "serieuzer", zoals hij graag zei. Academischer. Nuttiger.' Maar Mary besefte dat ook dit een leugen was. In werkelijkheid had Dennis' rol in de studie alles te maken met Elizabeth Orman en bitter weinig met zijn belangstelling voor de wetenschap of met zijn vader.

'Aandoenlijk, hoor,' zei ze. Dennis reageerde niet, maar uit zijn zwijgen begreep ze dat hij het in zekere zin met haar eens was.Dennis wilde iets zeggen, maar hield zich plotseling in. Het enige wat hij

kon was naar de vloer staren.

'Maar je bent één ding vergeten,' zei Mary.

'En dat is?' vroeg Dennis.

'Het menselijk element. Dat vergeet je nou altijd, Dennis, dat je daden voor anderen iets betekenen, dat wat je doet gevolgen heeft.' Ze sloeg haar ogen neer en ving Brians blik. Hij schudde zijn hoofd. Zijn gezicht onthulde de ernst van zijn vergissing. Tranen stroomden over zijn wangen en Mary zag dat zijn hand, de hand die het pistool had vastgehouden, licht beefde.

Toen werd Mary bij hen vandaan gevoerd, naar de drom mensen. Even later stond ze achter in het vertrek naast Edna Collins, en tussen de mensenmassa door zag ze de gebeurtenissen in Seminary East zich ontvouwen: Elizabeth Orman zat op de stoel met wieltjes en begroef haar hoofd in haar handen. Troy Hardings ging naar Elizabeth toe en streelde haar haren, en Mary zag wat hij zei door zijn lippen te lezen: Het komt allemaal goed. De ambulance arriveerde, de brancard werd binnengereden en Leonard Williams werd afgevoerd. Het woord 'dood' begon door het vertrek te golven. Veel later, toen er nog maar een stuk of tien mensen waren, kwam er een rechercheur binnen om met haar te praten. Hij droeg een flanellen jasje en had een snor. Voor hetzelfde geld was ook hij een acteur, maar Mary was te moe om zich daarover druk te maken. 'Wat is hier eigenlijk aan de hand?' vroeg hij, en Mary vertelde hem alles wat ze wist.