Hij loopt terug en slaat zichzelf op de borst. Hij heeft het goed gedaan. Hij wordt hier steeds beter in, elke dag wordt hij er beter in zijn sporen uit te wissen, onzichtbaar te blijven.

Hij rijdt door Windermere en overweegt even snel te stoppen bij Windermere Academy. Dan kan hij een blik werpen op het meisje dat nu aan de beurt is. Misschien zelfs vast een praatje met haar maken. Hij weet dat ze hem al eens heeft gezien. Ze vindt hem leuk. Hij heeft haar zien kijken.

Uiteindelijk besluit hij dat twee per dag misschien wat veel is, zelfs voor hem. Dus rijdt hij door naar huis. Hij moet een poosje rustig aan doen, anders is de lol er te snel vanaf, als hij hiermee door wil kunnen gaan. Hij kan altijd nog morgenochtend langsgaan, bedenkt hij. Eens kijken of hij haar aandacht kan trekken als ze uit het busje stapt.

Hij beeldt zich in hoe ze naar zijn auto loopt en zijn huid prikt van opwinding. Haar donkere huid, donkere haar, haar intens bruine ogen…