24

Sally is in de keuken om wat melk te halen als Alexa binnenstormt. ‘Zou je ons even alleen willen laten, Sally?’ zegt ze.

Sally staart mij aan, want Alexa ziet er totaal verwilderd uit.

Ze draagt een pyjamabroek – blauw flanel met schaapjes erop – sneeuwlaarzen en een zwart, gewatteerd jack. Haar anders altijd zo zijdeachtige blonde haar is in een staartje gebonden en kroest bij de slapen. En ze heeft zwarte vegen onder haar ogen omdat ze haar mascara niet behoorlijk heeft afgeveegd.

Ik maak een snel hoofdgebaar naar Sally, ‘Wegwezen’, en als ze de keuken uit is zeg ik tegen Alexa: ‘Wat is er allemaal aan de hand?’ Maar ik heb nu al door dat dit een heel ander soort woede is dan de woede die ze toonde toen Lucinda pas verdwenen was.

Toch wil ik het uit haar mond horen. Ik wil het zeker weten voor ik instort. Ik kijk haar zo kalm mogelijk aan.

Alexa’s kaak staat strak. ‘Ga Joe halen.’

Vijf minuten later staat Joe in zijn badjas met vlokjes scheerschuim rond zijn neusgaten en in zijn oren. Alexa draait zich naar hem om. ‘Joe, jouw vrouw en mijn echtgenoot hebben een affaire,’ zegt ze.

Joe begint meteen te snuiven. Hij kijkt me aan en denkt dat we samen in lachen zullen uitbarsten. Als hij echter mijn ernstige gezicht ziet, trekt hij wit weg. ‘Dat is toch zeker niet waar?’ vraagt hij.

Voor ik kan antwoorden, krijst Alexa: ‘Natuurlijk is het waar! Denk je dat ik hier anders zo zou komen?’ Ze gebaart naar haar pyjama. ‘Denk je dat ik hier zou komen als het niet zo was? Allemachtig, Joe, van welke planeet kom jij?’

Joe slikt. Na een lang moment van stilte zegt hij: ‘Hoelang?’

Ik steek mijn wijsvinger op. ‘Eén keer,’ fluister ik. Ik durf hem niet aan te kijken.

‘Eén keer? Eén keer, goddomme!’ schreeuwt Alexa. ‘Nou, als jij denkt dat ik dat geloof, ben je nog gekker dan ik al dacht. Natuurlijk was het niet maar één keer. Wie doet zoiets nu maar één keer? Of wacht, jullie hebben het een keer gedaan, en toen konden jullie niet meer leven met jezelf, is dat het soms?’

‘Zoiets,’ stamel ik.

‘Wanneer is dit gebeurd?’ vraagt Joe.

‘Toen we dat etentje hadden bij Kate en Joe.’

‘Maar dat… is jaren geleden,’ zegt hij fronsend.

‘Drie of vier jaar,’ antwoord ik.

Alexa kijkt snel van mij naar Joe, van Joe naar mij. ‘Is dat alles?’ zegt ze. ‘Is dat alles wat je haar te zeggen hebt?’

Hij verplaatst zijn voeten zodat hij tegenover haar staat. Dan ademt hij uit en zegt: ‘Wat wil je dan dat ik zeg, Alexa? Zeg dan wat ik volgens jou moet zeggen? Of nee, zeg maar wat jij zelf te zeggen hebt.’

‘Ik wil weten hoe vaak. Ik wil weten waar ze elkaar zien. Ik wil weten waarom.’

Joe kijkt naar mij. ‘Lise?’

‘Eén keer. Het is één keer gebeurd. We spreken helemaal niet af, het is die ene keer gebeurd en dat was –’

‘Ach, donder toch op,’ zegt Alexa walgend. ‘Jij bent al net zo erg als hij.’

‘Als wie?’ vraagt Joe.

‘Adam.’

Ze heeft zich vastgegrepen aan de rugleuning van een stoel; haar knokkels hebben geen kleur meer. ‘Is dit soms afgesproken werk?’ vraagt ze aan mij. ‘Is dit wat jullie hebben bekokstoofd voordat Adam dit opbiechtte? “We zeggen gewoon dat het maar één keer is gebeurd, dat het niets te betekenen had, dat het een bevlieging was. Als we allebei hetzelfde verhaal vertellen, kan niemand het tegendeel bewijzen”.’

Ik staar haar aan. ‘Is één keer soms niet genoeg?’

Ze geeft geen antwoord.

‘Waarom heb je dat nou gedaan, liefje?’ vraagt Joe zachtjes.

Hulpeloos haal ik mijn schouders op. ‘Ik was bezopen.’

‘Wat is dat voor een excuus?’ sist Alexa.

‘Een eerlijk excuus. Ik wil best meer vertellen, als je dat wilt. Ik kan zeggen dat de alcohol me van mijn moreel besef had beroofd, of dat het de grenzen deed vervagen, of dat ik mijn zelfbeheersing kwijt was. Maar ik was gewoon heel, heel erg dronken.’

‘En neuk jij altijd buiten de deur als je een borrel op hebt?’

Ik kijk naar Joe. ‘Het spijt me,’ zeg ik geluidloos en hij houdt mijn blik vast voor hij langzaam zijn ogen sluit.

‘Waarom heb je trouwens mijn man uitgekozen?’ zegt Alexa en er klinken nu tranen door in haar stem. ‘Waarom Adam?’

‘Ik heb Adam niet uitgekozen.’

Ze kijkt me woest aan, alsof ze wil zeggen: ‘O, kom op.’

‘Hij koos mij.’

Gekwetst wendt Alexa zich tot Joe. ‘Waarom zeg jij niets? Waarom doe jij hier niets aan?’ Dan begint ze te huilen. ‘Wat ben jij verdomme voor een man, Joe?’

‘Ik bespreek dit liever als jij weg bent,’ antwoordt hij en hij negeert de belediging. Dan vraagt hij voorzichtig: ‘Hoe ben jij hierachter gekomen, Alexa?’

‘Die klootzak heeft het me verteld. Hij kon het niet langer voor zich houden, zei hij. Hij zei dat het hem al jaren kwelde maar dat hij het niet aan zichzelf wilde toegeven. Wat ik graag wil weten is wie nog meer weet van jullie affaire?’

‘Het was geen affaire.’

‘Wat jij wilt. Aan wie heb je er allemaal over verteld? Kennelijk niet aan je man. Maar ik zou graag willen weten wie me allemaal achter mijn rug uitlachen, dan ben ik daarop voorbereid.’

Ik verplaats mijn gewicht op mijn andere voet. ‘Niemand weet het,’ lieg ik, denkend aan Kate. Jezus, als ze erachter komt dat haar eigen zus dit voor haar heeft verzwegen… ‘Niemand,’ zeg ik stellig. ‘Ik heb het aan niemand verteld.’

Alexa bet haar ogen.

Joe zegt: ‘Waarom komt hij hier nu mee? Waarom nu, na al die tijd? Ik snap er niets van.’

‘Dat zei ik ook,’ zegt ze bits. ‘Maar hij zei dat hij niet meer met geheimen kon leven nu iedereen zo overstuur is vanwege Lucinda en de politie ons hele leven uitpluist.’

Joe knikt. ‘Alexa, wil je wat drinken?’ vraagt hij.

‘Nee. Nee, ik ga. Ik weet niet wat ik hier hoopte te vinden, maar ik moet zeggen dat jij hier beter mee omgaat dan ik, Joe. Ik laat jullie wel, dan kunnen jullie praten.’ Ze kijkt mij aan. ‘Zeg, heb jij nog ziektes?’ vraagt ze en ik schud mijn hoofd. ‘Fijn. Dan zal ik je maar op je woord moeten geloven, hè?’

‘Het spijt me, Alexa,’ zeg ik zwakjes. ‘Als ik het ongedaan kon maken, zou ik het doen. Het enige wat ik je kan zeggen is dat ik nooit iemand heb willen kwetsen. Het… gebeurde gewoon.’

Woedend houdt ze mijn blik vast.

‘Dit soort dingen gebeurt nooit zomaar. Er is altijd een onderliggende pathologie, zoals ze dat noemen. Jij hebt altijd al een hekel aan mij gehad. En ik weet dat Kate jou als een soort projectje ziet. Ze heeft het idiote idee dat ze mensen kan redden, dat ze met burgerlijke types kan praten en hun het gevoel kan geven dat ze iets voorstellen. Ik heb haar nog zo gewaarschuwd, geloof me. Ik zei tegen haar: “Kate, wij kunnen niet met dat klootjesvolk omgaan. Daar komen problemen van.” Maar ze wilde niet luisteren. En moet je nu eens zien. Jij hebt niet alleen met mijn man liggen krikken, maar dankzij jou is Kate haar enige dochter kwijt.’