33

Ik had mijn telefoon uit staan in het ziekenhuis. Er hangen overal bordjes waarop staat dat mobiele telefoons storingen kunnen veroorzaken van de defibrillatoren en beademingsapparatuur… of zoiets. Dat is waarschijnlijk onzin, maar ik begrijp het wel. Het laatste waar je zin in hebt als je in het ziekenhuis ligt is een of andere luidruchtige gek die aan de wereld laat horen hoe belangrijk hij is.

Als ik bij de auto ben, zet ik de telefoon weer aan en zie dat ik een sms’je heb. Hij is van Lorna, een van de kennelmeisjes in het asiel. Er staat alleen:

Bluey weer terug.

Ik slaak een kreetje van opluchting en stap achter het stuur. Ik zet de verwarming aan en bel Lorna meteen terug. Zodra ze opneemt vraag ik: ‘Waar was hij?’

‘Vastgebonden aan het hek achter de glasbak bij Booths,’ zegt ze hijgend. Ze was waarschijnlijk net aan het dweilen. ‘Gekke Jackie Wagstaff heeft hem daar om zeven uur vanochtend gevonden, toen ze haar lege flessen wilde wegbrengen. Ze heeft hem hier gebracht omdat ze dacht dat hij door iemand achtergelaten was. De parkeerplaats was namelijk verder leeg. Ze zei dat het haar speet dat ze alweer een hond kwam brengen, trouwens, maar ze vond dat ze hem daar gewoon niet kon laten staan.’

‘Hoelang heeft hij daar zo gestaan, denk je?’ vraag ik.

‘Geen idee. Volgens Jackie zag hij er heel zielig uit. Die arme jongen stond zoals altijd met zijn kop omlaag te wachten tot iemand hem kwam halen. Hij zou er desnoods de hele week zo zijn blijven staan.’

Ik voel een snik opzwellen in mijn borst en moet een paar keer ademhalen om hem te smoren.

‘Lisa?’ vraagt Lorna. ‘Ben je er nog?’

‘Ja,’ snuf ik. ‘Ik ben gewoon zo opgelucht dat het goed met hem gaat… Tenminste, het gaat toch wel goed met hem?’

‘Zo te zien wel. Hij heeft nog niet gegeten, maar hij eet wel vaker niet. Ik doe wel wat kattenvoer door zijn brokken, kijken of hij dat wel blieft. Wat denk je dat die vent met hem wilde? Waarom loop je weg met zo’n hond om hem vervolgens weer te dumpen? Ik zei nog tegen Shelley: “Wat heeft dat nou voor nut?”’

‘Ik denk dat ik het weet – ik vertel het wel als ik er weer ben. Ik ben er zo, denk ik. Het hangt ervan af hoe het op de weg is.’

‘Beter dan gisteren.’ Dan slaat haar toon om. ‘Lisa?’

‘Ja?’

‘Joe vertelde dat je vriendin in het ziekenhuis ligt. Komt het goed met haar?’

Ik had Joe gevraagd om naar mijn werk te bellen en de meisjes over Kate te vertellen zodat ik meteen naar het ziekenhuis kon om te zien hoe het met haar ging.

‘Ze komt er weer bovenop,’ zeg ik tegen Lorna. ‘Ik was net bij haar, en ze zat rechtop en kon weer praten. Haar zusje is nu bij haar. Ik heb ze maar even met rust gelaten.’

‘Had ze soms problemen, of zo?’

‘Zij is degene met de vermiste dochter.’

‘O,’ zegt ze nadrukkelijk. ‘O, wat verschrikkelijk.’

‘Dat is het zeker,’ beaam ik en ik zeg dat ik er over een halfuur ben.

Onder het rijden schieten er allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik probeer naar de radio te luisteren, maar ik kan hier alleen Radio 2 ontvangen en ik haat alle klagers die rond dit tijdstip met Jeremy Vine bellen, dus ik zet hem weer uit.

Er komen nog meer rookwolken uit mijn uitlaatpijp dan anders en als ik mijn gaspedaal indruk jaag ik een jonge moeder die met haar kinderwagen bij de stoplichten staat te wachten de stuipen op het lijf. Ik kijk in mijn spiegel en zie dat ze kwaad iets in mijn richting schreeuwt. Ik hoop niet dat ik haar baby wakker heb gemaakt, ik hoop dat…

Waarom heeft Kate in godsnaam geprobeerd zichzelf van kant te maken?

Ik had het wel willen uitschreeuwen. Ik had haar door elkaar willen rammelen en haar willen dwingen om me te vertellen wat er in ’s hemelsnaam aan de hand was.

En nu kan ik niet meer helder denken. Mijn hoofd voelt alsof iemand er van dichtbij met hagel op schiet, en telkens als ik probeer rationeel na te denken, telkens als ik iets van kop tot staart probeer te overzien, wordt de gedachte weggevaagd voor ik tot een fatsoenlijke conclusie kan komen.

Waarom heeft ze niet naar Lucinda gevraagd toen ze wakker werd?

Waarom stortte ze zo in toen haar werd verteld dat Guy gearresteerd was?

En het is maar een kleinigheid, maar ik denk het toch, want het zit me behoorlijk dwars: waarom heeft noch Kate noch Alexa of Guy me bedankt voor het redden van Kate’s leven?

Ik weet dat ze momenteel wel wat anders aan hun hoofd hebben, maar je zou toch denken dat iemand op zijn minst iets had kunnen zeggen als: ‘Godzijdank kwam jij langs, Lisa.’

Maar nee. Niets van dat al.

Mijn knokkels grijpen zich bloedeloos wit om het stuur en ik zeg tegen mezelf: oké, nu is het genoeg. Hou voorlopig op met denken. Bluey is terug. Dat is het enige goede nieuws van vandaag.

Bluey is terug en ik heb besloten dat hij vanaf vanavond bij ons komt wonen.