35

‘Weet mevrouw Riverty dit?’ En snel voegt ze eraan toe: ‘Mevrouw Kate Riverty, bedoel ik.’

‘Ja.’

‘Dat is vast lastig.’

Hij zucht.

‘Waarom blijft ze bij u?’ Een onprofessionele vraag die niets te maken heeft met wat Joanne over de situatie moet weten, maar welke vrouw zou dit niet dolgraag willen weten.

‘Wist ik het maar. Ik zou willen dat ze instemt met een scheiding, maar dat weigert ze. Ik heb zo vaak geprobeerd haar ervan te overtuigen dat een scheiding voor iedereen het beste is, maar ze wil niet.’

Joanne is verbluft.

‘Dus ze deelt u liever?’ Haar toon klinkt ongeloviger dan haar bedoeling is. Ze is niet zozeer verbaasd dat Kate Riverty bereid is een echtgenoot te delen, maar dat ze bereid is om iemand zoals hij te delen. Alsof Guy Riverty een soort hoofdprijs is. Dat ziet Joanne helemaal niet in hem.

Guy ziet haar afgrijzen.

Hij zegt: ‘Het ligt allemaal een stuk ingewikkelder dan u denkt.’ En Joanne, die ineens merkt dat ze nog steeds staat, trekt de stoel onder de tafel weg en gaat zitten.

Zonder dat ze het wil, bekijkt ze Guy alsof ze wil begrijpen waarom een weldenkende vrouw zichzelf en haar gezin op deze manier ondergeschikt zou willen maken.

Waarom zegt ze niet gewoon dat hij kan oprotten naar zijn nieuwe vrouw?

Waarom doet ze niet wat elke normale vrouw zou doen? Waarom schopt ze hem niet op straat, waarom smijt ze niet al zijn kleren de deur uit, maakt ze hem niet zwart bij iedereen die het horen wil om zich vervolgens een ander kapsel aan te laten meten, een lading nieuw ondergoed aan te schaffen, met een veel knappere vent het bed in te duiken en vervolgens door te gaan met haar leven? Dat zou Joanne doen.

Ze glimlacht meelevend naar Guy. ‘Ze zal wel heel veel van u houden.’

‘Dat is het hem juist,’ zegt hij zuchtend. ‘Dat is niet zo.’

‘Wat wil ze dan met u?’

‘Al sla je me dood,’ antwoordt hij. En dan: ‘Nee, dat is niet eerlijk. Ik weet wel waarom. Kate heeft heel strikte ideeën over het huwelijk en het gezinsleven. Als je eraan begint, dan is het voor het leven en je doet je kinderen geen scheiding aan vanwege een bevlieging, of alleen maar omdat de liefde niet meer zo sterk is als eerst. De kinderen komen op de eerste plaats.’

Joanne kijkt langs Guy en denkt even na over de situatie. Dan zegt ze. ‘Maar waarom gaat u dan niet zelf weg? Waarom trekt u niet in bij uw andere vrouw?’ Hij wil net antwoord geven als zij iets bedenkt. ‘Dus u bent een echte bigamist? U bent daadwerkelijk getrouwd met twee vrouwen?’

Hij knikt. ‘Ik ben met Nino getrouwd –’

‘Nino?’

‘Mijn Georgische vrouw. Ik ben met haar in Georgië getrouwd toen ik –’

‘Wacht even, hoor. Ik begrijp het niet.’

‘Nino kwam hier omdat ze op zoek was naar werk. Ik heb haar ingehuurd om mijn vakantiehuizen schoon te maken en ik zocht steeds vaker haar gezelschap op. Ik besefte dat er iets bijzonders aan het groeien was… en voor ik met haar, nou ja, je weet wel…’

‘Met haar naar bed ging?’

‘Ja, voor ik verderging met de relatie heb ik tegen Kate gezegd dat ik wilde scheiden. Ik zei dat ik bij haar weg wilde om met Nino een leven te beginnen… Gaat u me nu arresteren wegens bigamie?’

‘Later, maar niet nu. Legt u eerst maar eens uit waarom u niet bij Kate weggegaan bent.’

‘Omdat ze altijd al heeft gedreigd met zelfmoord.’

‘Aha. En hoe komt het dat u nu met hen allebei getrouwd bent?’

Hij zucht. ‘Mijn relatie met Nino ontwikkelde zich in de daaropvolgende maanden… Ook al deed ik mijn best om afstand te houden. Ik kon het gewoon niet, en het eiste allemaal zijn tol wat Kate betrof. Erger dan ik had gedacht.’

‘Dus u zat klem.’

Guy kijkt haar somber aan. ‘Laten we zeggen dat het leven niet helemaal is gelopen zoals ik had gehoopt.’ En Joanne denkt: dan kunnen we elkaar de hand geven, meneertje.

‘Nino raakte zwanger – onverwacht. Weer smeekte ik Kate om een scheiding, maar ze beweerde nog steeds dat ze zich nog eerder van kant zou maken dan dat ze dat ooit zou toestaan. En ik geloofde haar. Laat dat duidelijk zijn. Ik zou hier nooit mee akkoord zijn gegaan als ik dat niet echt geloofde. Maar nu zaten we met het probleem dat Nino een ongehuwde moeder werd en dat ze om die reden door haar eigen familie zou worden verstoten. Ik vond dat ze dat niet verdiende, omdat ze zich altijd begripvol had opgesteld in de situatie met Kate. Zij verdiende het niet om met lege handen te staan. Nino was doodsbang dat ik bij Kate zou blijven en dat zij dan zonder zekerheden in dit land zou achterblijven, zonder enig bewijs van onze relatie. Dus toen heb ik voor de gemakkelijke weg gekozen en zijn we in Georgië getrouwd. Met haar familie en vrienden erbij.’

‘Wie weet hier nog meer van?’

‘De kinderen weten dat er een probleem is, maar ze weten niet precies wat er speelt. En Kate’s zus, Alexa, weet van Nino.’

‘Dus vannacht was u bij…?’

‘Nino… ja,’ antwoordt hij. ‘We hebben een appartement in Helm Priory, in Bowness. Dat is een goede plek. Nino rijdt geen auto, en het is lekker dicht bij het dorp. Dan kan ze kopen wat ze nodig heeft en is ze niet volledig afhankelijk van mij.’

‘Dus daarom heeft Lisa Kallisto uw vrouw vanochtend gevonden. Omdat u bij Nino was.’

Hij knikt.

Joanne herinnert zich hoe ze twee dagen geleden achter Guy Riverty aangereden was. Dat hij na zijn bezoek aan de dokter linksaf was geslagen, Brantfell Road op, in plaats van naar huis te rijden.

Brantfell Road loopt uit in Helm Road. Het recept dat hij had opgehaald was dus waarschijnlijk voor zijn zoontje. Nino’s zoontje.

Joannes gedachten gaan weer terug naar Kate. ‘Waarom zou ze uitgerekend nu zelfmoord willen plegen, als dit al… hoelang speelt?’

‘Ik ben nu vier jaar met Nino.’

‘Dus waarom uitgerekend nu?’

Met tegenzin zegt hij. ‘Omdat ze het niet aankon dat ik haar alleen liet nu Lucinda vermist wordt.’

Joanne houdt haar adem in. Dat is echt heel erg.

Guy zegt: ‘Ik weet wat je denkt.’ Joanne houdt haar hoofd schuin. ‘Je vraagt je af welke man een ander zoiets aandoet.’

Maar wat Joanne eigenlijk denkt is: als dit een televisiedetective was, zou de rechercheur op dit moment zeggen: ‘Wat ik denk doet er niet toe. Het is mijn taak om de verdwijning van uw dochter op te lossen en te zorgen dat degene die daarvoor verantwoordelijk is, zijn gerechte straf ondergaat.’ Maar omdat dit het echte leven is, zegt Joanne: ‘Wat een rotstreek. Wie heeft u geleerd om zo met vrouwen om te springen?’

Hij kijkt haar aan met een uitgestreken gezicht. ‘U begrijpt het niet. Kate heeft… Kate heeft problemen. Complexe problemen.’ En Joanne kijkt hem aan alsof ze wil zeggen: Ja, lul, jij. Jij bent haar probleem.

‘Laat me raden,’ zegt ze en ze gaat achterover zitten. ‘Uw Russische vrouw begrijpt u zoveel beter?’

‘Ze is Georgisch.’

‘Neem me niet kwalijk.’

Guy haalt diep adem.

‘Kate loopt al een aantal jaren bij een psychotherapeut. Toen ik haar voor het eerst vertelde van Nino had ze het daar heel moeilijk mee. Ze stortte zich volledig op het moederschap.’

Joanne knikt en gebaart dat Guy door moet praten, maar dat lukt hem even niet. Het is alsof wat hij wil zeggen te pijnlijk is, en het duurt even voor hij de kracht heeft verzameld om door te gaan.

‘Rond die tijd kreeg Fergus problemen met zijn oog. We hebben van alles geprobeerd,’ zegt hij. ‘We zijn overal met hem geweest. Het oog zwol steeds vreselijk op en er zaten allemaal korstjes op, en hij had altijd een sluimerende infectie waar we hem maar niet van af konden helpen. Op een gegeven moment waren we bang dat hij zelfs helemaal blind zou worden. Kate was geweldig met hem, ging steeds maar weer met hem naar het oogziekenhuis in Londen, maar ze konden niet vinden wat het was. Totdat…’ Guy zwijgt, zuigt zijn lippen naar binnen en blaast zijn wangen op met een verdrietig soort gelatenheid. ‘…totdat een arts in Canada dacht dat hij het antwoord had gevonden.’

Joanne kijkt Guy vol verwachting aan.

‘Hij nam contact met me op, alleen met mij, om te zeggen dat ze vezels op het netvlies hadden gevonden.’

Joanne schudt haar hoofd. ‘Wat voor vezels? Hoe kwamen die daar?’

‘Door Kate.’

Joannes mond zakt open.

‘Kate had steeds over Fergus’ oog gewreven met de punt van haar pashminasjaal.’

‘Waarom?’

‘Goeie vraag. Ik weet dat ze het zwaar had met mijn relatie met Nino, maar dit vond ik verbijsterend. Vlak daarna is bij haar de diagnose Münchhausen by proxy gesteld. We ontdekten dat ze ook bleekmiddel in het oog druppelde met een pipetje. Maar niet systematisch, zei ze. Ze deed het alleen als ze het gevoel had dat ze de grip op haar leven verloor.’

‘Bleekmiddel? Jezus!’ zegt Joanne en ze weet dat ze dit zo snel mogelijk moet checken.

‘Is ze inmiddels genezen?’ vraagt Joanne.

‘Kennelijk niet,’ zegt Guy bedroefd, ‘anders lag ze nu niet in het ziekenhuis.’