Hij heeft lang genoeg toegekeken om te weten wat hem opwindt zonder hen al te lang te hoeven bestuderen. Hij ziet het vrijwel meteen.

Het verschil tussen hen is verbluffend, alsof ze niet tot dezelfde soort behoorden. Net als verschillende hondenrassen, dacht hij. Die zijn ook allemaal anders. Lang, klein, dik, dun, en verkrijgbaar in alle denkbare kleuren.

Gek dat je pas weet wat je lekker vindt als je het een keer hebt geprobeerd. Hij had wel een vaag idee, maar pas toen hij aan het experimenteren sloeg, wist hij het zeker. En wie weet? Misschien verandert het na een poosje wel weer. Misschien dat hij dan eens zo’n bleek meisje met lange benen uitprobeert. Kijken hoe het voelt om tussen het zachte, witte kippenvel van haar dijen te verdwijnen, en of het net zo koud voelt als het eruitziet.

Maar dat is van later zorg. Voorlopig heeft hij een keus gemaakt en eerlijk gezegd ging het ongelofelijk gemakkelijk. Het was net alsof ze op hem had zitten wachten. Alsof ze met hem wilde praten, hem wilde leren kennen. Ze was eerst nog wat afhoudend, maar dat vond hij juist wel fijn. Van luidruchtige meisjes had hij nooit gehouden. Hij vond hun brutaliteit onaantrekkelijk, hun taalgebruik afstotelijk. Ze gaven hem dat vieze, ranzige gevoel waar hij aan wilde ontsnappen, waardoor hij naar huis wilde om meteen onder de douche te springen.

Op het werk kwam hij met veel van zulke vrouwen in aanraking. Uitzendkrachten uit het zuiden die dachten dat ze hem het bed in konden praten met hun vieze praatjes. Hij werd misselijk van hen. Ze stonden tegen de radiator geleund, en maar kletsen terwijl hij hun werk controleerde. ‘Even mijn kont opwarmen!’ lachten ze, en dan moest hij zijn blik afwenden.

Verleden week had er eentje geprobeerd hem te versieren. Chelseigh uit Crewe. En ja, dat spel je echt zo. Ze was naar hem toe gekomen, begon op haar nagels te kauwen terwijl hij probeerde iets te lezen en toen hij haar rafelige nagelbedden zag, de gezwollen huid op haar vingertoppen die ze tot bloedens toe had afgekloven, wilde hij haar het liefst met zijn vuist slaan. Maar dat deed hij niet. In de eerste plaats omdat hij haar dan zou moeten aanraken (en die gedachte kon hij niet verdragen), en in de tweede plaats omdat hij te goed was om zijn zelfbeheersing te verliezen als dat niet strikt noodzakelijk was. Ze had gevraagd of hij even wilde komen kijken naar een vochtplek in haar kamer in het personeelsgebouw en toen hij daar aankwam, zat ze op haar eenpersoonsbed en stelde hem vragen. Ze liet haar tong langs haar onderlip glijden terwijl ze sprak. Ze scheen te denken dat hij haar ter plekke zou bespringen. En hoe meer hij haar negeerde, hoe suggestiever, grover en schaamtelozer zij werd.

Chelseigh zei dat ze hem zo leuk vond omdat hij verlegen was. Bij het uitspreken van het woord verlegen, opende ze haar mond en stak haar onderlip pruilend naar voren. En hij dacht aan al die idiote beroemde vrouwen die precies zo’n belachelijke pruillip trokken als ze op de foto gingen. Waar was dat goed voor? Wilden ze soms duidelijk maken dat ze klaar waren om iemand te pijpen? Walgelijk.

Chelseigh zag zijn ontwijken ten onrechte aan voor verlegenheid. Want als hij was waar hij wilde zijn, en met wie hij wilde zijn, was hij helemaal niet verlegen. Dan was hij charmant.

Hij hoefde alleen zijn autoraampje maar open te draaien om hun aandacht te trekken en dan…