8

Vier jaar geleden werden we uitgenodigd voor een etentje bij Kate thuis. Iets wat daarvoor en daarna nooit meer voorkwam. We waren met z’n zessen: Kate en Guy, Alexa en Adam, Joe en ik. Kate had haar kinderen toen pas weer op een openbare school gedaan en hoewel we elkaar voordien ook wel kenden, had ze het etentje georganiseerd omdat mensen zoals Kate dat nu eenmaal zo aanpakken. Ze willen hun sociale kring uitbreiden met de ouders van de nieuwe vriendjes van hun kinderen.

Ik wilde er heel graag heen, want het was nieuw en anders, en dan ben je altijd nieuwsgierig. Ik kende niemand die etentjes gaf. De andere ouders op school in elk geval zeker niet, want die hadden waarschijnlijk, net als Joe en ik, op vrijdagavond geen zin om na een hele week werken het huis op te ruimen en dan ook nog te koken. Of misschien hielden ze stiekem wel etentjes en nodigden ze ons nooit uit. Hoe dan ook, ik was nog nooit naar zoiets geweest en dus was ik zowel opgewonden als gespannen.

Bij Kate voelde ik me inmiddels redelijk op mijn gemak en Guy kende ik van het groeten bij school en in het dorp. Alexa vond ik intimiderend. Dit vertrouwde ik Joe toe toen we op het pad naar de voordeur liepen, en in plaats van me gerust te stellen (zoals hij anders altijd deed) keek hij me aan met een moeilijk gezicht en fluisterde: ‘Wat doen we hier eigenlijk, liefje?’

Voor ik kon antwoorden deed Guy open met een fles wijn in de hand, en de moed zakte me meteen in de schoenen. Ik liet mijn schouders hangen, en mijn kin schoot naar voren in een zielige pose.

Hij begroette ons uitbundig, bijna schreeuwend: ‘Daar hebben we de familie Kallisto, hallo, kom binnen!’ Zijn gezicht was een en al warm welkom en hij wist keurig te verhullen dat hij ons meteen al op een enorme blunder had betrapt: onze kleding.

Joe droeg zijn enige pak, een armoedig zwart geval uit een goedkope winkel dat hij altijd aantrok als hij iemand naar een begrafenis moest brengen. Hij had er een nieuw wit overhemd en een stippendas bij aan. Hij zag er geweldig uit, zoals altijd als hij een wit overhemd draagt, vanwege zijn donkere huid. Maar Guy droeg een verwassen spijkerbroek en een sweater met een ronde hals.

Ik had de nieuwe jurk aan die ik die dag bij Next had gekocht. Hij was strapless, viel tot vlak boven de knie en was gemaakt van glanzende rode stof bezaaid met enorme zwarte rozen. En om de een of andere reden had ik mezelf een spraytan aan laten meten.

Ik hield mijn hart vast bij de gedachte aan wat de andere vrouwen zouden dragen.

Ik keek Joe panisch aan toen Guy ons wenkte binnen te komen. Joe zei: ‘Nou ja, we zijn er nu toch’, en raakte heel even mijn blote schouder aan om me aan te sporen door te lopen.

Ik voelde me net mijn oude opa – hij leefde niet meer, maar de laatste tien jaar van zijn leven leed hij aan de ziekte van Parkinson. Telkens als hij ergens binnen liep, verstarde hij. De bovenhelft van zijn lichaam helde voorover, klaar voor de start, maar de onderste helft stond stokstijf stil, alsof zijn schoenen aan de vloer gelijmd waren. De enige manier waarop we hem weer in beweging kregen, was door zachtjes een marsliedje te zingen.

Tot mijn verbazing begon ik dat liedje te neuriën en het bleek voor mij ook te werken.

Kate en Guy woonden er nog niet zo lang, dus er hing een geur van geschuurd hout en lijnzaadolie. Ze hadden door het hele huis een eikenhouten vloer laten leggen en ik wist niet of ik mijn hakken uit moest trekken – want stel dat ik een vloer van tachtig pond per vierkante meter naar de knoppen hielp met mijn goedkope stilettohakken? Dat zou verschrikkelijk zijn. Maar Guy zei niets, dus ik hield ze aan. Ik probeerde op de bal van mijn voeten te lopen.

Uit de keuken kwam muziek, een dromerige akoestische vrouwenstem die ik niet herkende. Toen we binnenliepen stonden Kate en Alexa bij het Agafornuis te proeven en te roeren, allebei in soortgelijk linnen in gedekte kleuren, allebei met een minimum aan make-up, allebei met losjes opgestoken haar. Alsof ze in een reclame voor Nivea meespeelden. Ik voelde me volslagen belachelijk toen zij zich omdraaiden en hun brede lach niet correspondeerde met de geschrokken blik in hun ogen toen ze eerst mij, en toen Joe zagen staan. Toen riepen ze bijna tegelijk uit: ‘Wow, Lisa, wat zie je er… geweldig uit! Prachtige jurk, waar is die van? En Joe! Wat enig dat je er bent!’

Beschaamd mompelde ik een antwoord en duwde Kate de flessen wijn die we hadden meegebracht in handen, waarbij ik iets bazelde als: ‘Bedankt voor de uitnodiging.’ Daarna trok ik snel een barkruk onder het kookeiland uit, in een poging mezelf te verstoppen.

Joe begroette iedereen snel, gaf de dames een zoen op hun wangen en zei het verplichte: ‘Het huis wordt mooi, Kate,’ terwijl Kate overspannen keek en dramatisch verzuchtte: ‘Nou ja, het begint eindelijk ergens op te lijken.’ Alsof ze het niet had over het verbouwen van een huis maar over de bouw van een school in Namibië waarbij ze het maar niet voor elkaar kregen om een waterput te slaan.

‘Ik trek nog wel een fles open,’ zei Kate en ze liep naar de andere kant van de keuken. Daar draaide ze zich om en zei: ‘Joe, ga jij maar bij de jongens zitten – laat ons meisjes maar hier, dan kunnen we lekker roddelen. Adam heeft een belachelijke hoeveelheid bier meegebracht voor jullie.’

Alexa stond met haar rug naar me toe en proefde nog wat uit een van de pannen. ‘Kate,’ zei ze snibbig kritisch, ‘deze uien zijn nog niet helemaal zacht. Zo kun je de tajine niet serveren, hoor. Afschuwelijk, gewoon.’

Kate, die bij de ijskast stond, reageerde niet.

‘Je moet doen wat ik altijd doe,’ vervolgde Alexa. ‘Ik fruit een hele vracht uien, soms sjalotjes, tot ze zacht zijn. Die vries ik in porties in en dan gebruik ik die indien nodig… dat bespaart zo ontzettend veel tijd…’

‘Ik zal het onthouden,’ zei Kate met een afgemeten lachje.

‘Ik doe hetzelfde met paprika’s en aubergines,’ voegde Alexa toe. ‘Die vriezen een stuk beter in dan je zou verwachten.’

Zachtjes zei ik tegen Kate: ‘Ik eet alles, hoor, ik ben uitgehongerd. Ik heb al sinds het ontbijt niets meer gegeten.’

Het was belachelijk druk geweest op het werk. Vrijdag is de populairste dag voor adopties. Daarna moest ik meteen door naar Ambleside om Joe’s moeder op te halen, want die paste op de kinderen. Joe had op dat moment nog een ritje, dus die kon het niet doen. Vervolgens moest ik iedereen te eten geven, ook al kan Joe’s moeder prima koken. Ze wil ons fornuis niet gebruiken, want ze zegt dat ze niet weet hoe dat werkt. En het is gemakkelijker om haar haar zin te geven dan om er een probleem van te maken.

‘Jeetje,’ zei Alexa terwijl ze de tajine liet voor wat hij was en tegenover me ging zitten, ‘jij bent ook een bezige bij, Lisa. Werk je nog steeds bij het asiel?’

Ik knikte en nam een flinke teug van de witte wijn die Kate voor me had neergezet. ‘Heerlijk,’ zei ik tegen Kate. ‘Net wat ik nodig had.’

Alexa nam ook een slokje van haar wijn en zei: ‘Ik werk tegenwoordig ook, bij de galerie om de hoek bij de bioscoop.’ Weer knikte ik. ‘Alle kleine beetjes helpen als het gaat om de schoolkosten!’ grapte ze.

Dat sloeg nergens op, want iedereen wist dat Alexa’s schoonmoeder de school van hun kinderen betaalde, omdat die schoonmoeder dat aan de grote klok hing. Dorothy Willard, Adams moeder, was een luidruchtig, irritant mens. Ze werkte een paar ochtenden in de week als vrijwilligster in de liefdadigheidswinkel en vond het heerlijk om aan iedereen die het maar horen wilde te vertellen over haar getalenteerde kleinkinderen. En dat ze ‘gewoonweg opbloeiden’ op die excellente school die zij en haar man voor hen betaalden. ‘Enfin, dat heb je uiteraard graag over voor je nageslacht,’ zei ze altijd als ik een nauwelijks gedragen winterjas op de toonbank kwakte, of een stapel romannetjes die mijn moeder graag las. Dan glimlachte ik en zei: ‘U zult wel trots zijn’, en dan antwoordde zij zogenaamd bescheiden: ‘Tja, ik schep niet graag op, maar…’

Volgens mij werkte Alexa om de tijd te doden, of om even buiten de deur te zijn, maar ze schaamde zich waarschijnlijk om dat tegen iemand als ik toe te geven – iemand die werkt omdat er brood op de plank moet komen. Dat nam ik haar niet kwalijk. Wat had het voor zin? Het Lake District was altijd al bezaaid geweest met die twee uitersten: vrouwen die nooit hoeven te werken… en vrouwen die nooit kunnen stoppen met werken.

‘Hoeveel dagen werk jij nu bij de galerie, Alexa?’ vroeg ik, omdat ik niets interessanters kon bedenken.

‘O, twee of drie ochtendjes. Ik pas het in rond mijn MA.’

‘Je MA?’

‘Mijn masteropleiding,’ antwoordde ze. ‘Ik studeer cultuurwe­tenschappen.’

‘Dat klinkt… moeilijk,’ zei ik.

‘Is het ook. Het kost me veel meer tijd dat ik had gedacht. Adam klaagt steeds dat hij me alweer kwijt is aan de academische wereld.’

Het viel me op dat Kate niets zei over Alexa’s studie en omdat ik wel vermoedde waarom niet, hield ik verder mijn mond.

Alexa deed dus niet alleen dom, zinloos werk om haar tijd te vullen, maar ze was ook nog dol op studeren. Ik heb geen idee wat het inhoudt, cultuurwetenschappen, maar ik kan wel raden waarom ze dat heeft uitgekozen. Zodat onbeduidende mensen zoals ik denken: wow, dus je bent niet alleen ongelofelijk mooi, maar je bent ook nog eens echt heel erg slim! Wat bijzonder!

Ze is niet de enige knappe vrouw met die neiging die ik ken. Ik zou het liefst tegen ze zeggen: ‘Hou op. Hou alsjeblieft op. Jullie hebben al alles wat wij allemaal dolgraag zouden willen. Je leeft al in luilekkerland. Zo is het wel genoeg.’

‘Ben je dan doctor als je straks klaar bent, Lex?’ vroeg Kate.

‘Nee,’ antwoordde ze. ‘Jeetje, dat zou wat zijn! Twee doctors in één huishouden,’ en alsof ze het roken, kwamen de mannen de keuken in, met hun biertjes in de hand, op zoek naar iets te eten.

Alexa’s man, Adam – dr. Willard – droeg hetzelfde soort casual kleding als Guy. Toen hij binnenkwam kwam de onzekerheid met­een terug.

Kate zei: ‘Lisa, ken je Adam al? Nee? O, Lisa, dit is Adam. Adam, Lisa.’

Ik gaf hem een beleefd knikje en hij glimlachte. Als ik hem zou moeten omschrijven zou ik zeggen dat hij er vriendelijk uitzag. Niet knap, maar zijn gezicht had een zekere zachtheid die aantrekkelijk was. ‘Hoi,’ zei hij. ‘Leuk je te ontmoeten. Jij bent toch de dame van het dierenasiel?’

‘Klopt.’

‘Dat is vast zwaar werk, gezien alle mensen met wie je dan in aanraking komt.’

Ik stond op het punt hem een paar anekdotes te vertellen, maar voor ik kon reageren kwam Alexa tussenbeide: ‘O, praat me er niet van! Je gelooft gewoon niet wat voor stomme vragen mensen mij in de galerie stellen. En waarom denkt iedereen toch altijd dat er iets af te dingen valt? Dat leren ze vast door al die programma’s op televisie over koopjesjagen. Waar is de tijd gebleven dat mensen bereid waren een redelijke prijs te betalen?’

Adam negeerde haar en bleef mij aankijken. ‘Wat is nu het grootste probleem waar jullie mee kampen?’

‘Geld,’ zei ik. ‘Dat wil zeggen, het gebrek aan geld. De rekening van de dierenarts komt soms op meer dan twintigduizend pond en dan heb je nog de kosten voor het voer en de –’

‘Hoe komen jullie aan geld?’ vroeg Alexa.

‘Voor het grootste deel uit donaties en schenkingen. Er zijn vriendelijke oude dametjes die ons hun vermogen nalaten. De rest halen we uit inzamelingsacties, en we ontvangen een kleine bijdrage van een regionaal dierenfonds dat ons betaalt om katten en honden van andere vestigingen op te nemen.’

Joe keek lachend toe terwijl ik aan het woord was. Hij had zijn trotse blik opgezet. Hij had niet gedaan wat ik vermoedde – zijn jasje en stropdas uitgetrokken, en zijn bovenste knoopje opengezet. Hij zag er nog precies zo uit als toen we binnenkwamen, en ik voelde een golf van liefde voor hem. Hij keek me aan met een verlegen grijnsje, wat inhield dat hij probeerde te verbloemen dat hij al minstens drie biertjes achter de kiezen had. Dat doet hij altijd als hij zich niet echt op zijn gemak voelt. Of nee, dat doet hij altijd als er bier voor zijn neus staat. Dan is hij een jochie dat geen nee kan zeggen.

Ongeveer een uur later was de tajine met de niet-gare uien op, en waren we zo los door de wijn dat het gesprek vlot liep en we ons niet meer zo stijfjes en ongemakkelijk voelden.

Ik zat midden in een relaas over de plot van een BBC-serie die ik had gevolgd en zei tegen de anderen: ‘En het is dat geplaag tussen die twee rechercheurs dat het zo levensecht maakt,’ toen Alexa haar keel schraapte en mij terechtwees: ‘Wij kijken geen televisie, Lisa. Wij zijn meer van het lezen, hè, jongens?’ Ik voelde de sfeer meteen omslaan.

Niemand sprak Alexa tegen. En ik voelde me natuurlijk dom en lomp, maar toen ik om me heen keek ontweek iedereen mijn blik en ik wist niet zeker of ik mezelf voor gek had gezet (en zij allemaal te beleefd waren om er iets van te zeggen), of dat ze zich geneerden voor Alexa’s opmerking.

Ik keek even naar Joe, maar aan hem had ik niets. Hij had die losse, duivelse blik waar ik uit opmaakte dat hij zo dronken was dat hij of in een lied zou losbarsten of in slaap zou vallen. Ik keek op mijn horloge en zag dat het pas halftien was. Op dat moment wist ik dat hij het eind van de avond zeker niet zou halen.

Kate bracht even wat lucht door ijs met aardbeien en koekjes te serveren, naar een recept van Delia Smith, wat door iedereen tot een groot succes werd gebombardeerd. Er vloeide nog meer wijn, en Guy bracht de kinderen, die in de achterkamer televisie hadden zitten kijken (en die dus kennelijk niet zo van het lezen waren), naar boven en naar bed.

Vanaf dat moment liep het fout.

Alexa, die wel aanvoelde dat zij het gesprek eerder op de avond had lamgelegd, nam een roddelhouding aan, boog zich over de tafel en begon ons te vertellen over een stel dat wij allemaal kenden en dat relatieproblemen had.

‘Tammy wil het natuurlijk niet toegeven, maar iedereen weet dat ze iets heeft met een andere man. Ik heb zelf gezien dat ze nieuw ondergoed kocht in het dorp… dat lijkt me een duidelijk teken. Vooral omdat zij zo’n vrouw is die niet eens mascara draagt. Ik zei tegen Pippa, ik durf te wedden dat ze –’

‘Dat weet je helemaal niet,’ viel Kate haar onverwacht en met een ijzige blik in de rede.

‘Iedereen weet het, Katy…’

‘Je kunt niet weten of zij een relatie heeft,’ zei Kate en Alexa sloeg haar ogen ten hemel alsof ze wilde zeggen: ‘Doe toch niet zo naïef.’ Zodat Kate uitriep: ‘Denk toch aan de kinderen! Je moet geen akelige roddels verspreiden als daar geen enkel bewijs voor is. Sta eens even stil bij Tammy’s kinderen.’

Er viel weer een ongemakkelijke stilte aan tafel. Het kwam door Kate’s toon. Helemaal niets voor haar. Ik had haar nog nooit zo horen praten.

Alexa staarde haar beledigd aan. ‘Hoezo moet ik aan de kinderen denken, Kate? Als zij niet gelukkig zijn dan is bij elkaar blijven voor de kinderen wel het laatste wat Tammy en Dave zouden moeten doen.’

Kate zette haar glas neer: ‘Hoe kun je dat nu zeggen?’

‘Omdat het waar is.’

‘Het is helemaal niet waar! Dat zegt iedereen altijd maar. Dat het oké is om je biezen te pakken als dat beter uitkomt. “Het komt wel goed met de kinderen” zeggen ze, en: “Het is beter voor kinderen om op te groeien met gescheiden ouders dan met ouders die altijd ruziemaken.” Nou, jij zou beter moeten weten, Alexa. Er is niets van waar. Dat zou jij als geen ander moeten weten.’

Alexa zuchtte alsof ze zich stierlijk verveelde. ‘Daar gaan we weer.’

Guy, die de kamer weer in kwam, schraapte zijn keel. ‘Dames, dames –’

‘Hou je erbuiten, Guy,’ zei Kate snibbig.

Ik keek omlaag en wierp een steelse blik rond de tafel. Joe zat openlijk te glimlachen – hij vindt het heerlijk als mensen dronken worden en aan het bekvechten slaan, vooral als het familie is. Alexa’s man, Adam, deed alsof zijn neus bloedde en schraapte het laatste restje ijs uit zijn bakje.

‘Als twee mensen zo nodig een affaire willen beginnen, laat ze dan lekker hun gang gaan,’ vervolgde Alexa. ‘Allemachtig, Kate, het leven is maar kort en de liefde ligt niet voor het oprapen. Mensen moeten de kans op liefde grijpen als die zich aandient. Als Tammy eindelijk een beetje romantiek in haar leven heeft, gun haar dat dan en doe niet zo verdomd schijnheilig.’ Toen zei ze: ‘Als je zo opgefokt doet, ben je lang zo mooi niet meer, Kate. Echt, het doet je geen goed.’

Kate zat inmiddels te trillen. Ze zei zachtjes: ‘Niet te geloven dat jij net doet alsof je niet meer weet hoe het was.’

‘Zo is het leven, Kate. Wanneer leer je dat nou eens.’

Ik wilde opstaan en zei: ‘Heeft iemand nog iets nodig uit de keuken?’ Alexa keek me kwaad aan.

‘Ga zitten, Lisa,’ zei ze. Daarop richtte ze haar pijlen weer op Kate: ‘We zijn echt niet de enigen met gescheiden ouders. En je kunt niet maar iedereen haten die dat zijn kinderen aandoet.’

‘Ik haat hen niet,’ antwoordde Kate. ‘Ik haat het dat ze net doen alsof zij nergens schuld aan hebben. Ik haat het dat ze vreemde mensen mee naar huis nemen en net doen alsof er niets aan de hand is terwijl er van alles aan de hand is. Weet jij dan niet meer hoe dat voor ons was? Dat je op je dertiende de badkamer uit komt en er ineens een vreemde man op de gang staat? Het was verschrikkelijk, Alexa, en dat weet jij heel goed. En als jij wilt doen alsof het niet verschrikkelijk was, moet je dat zelf maar weten. Maar ik kan dat niet.’ Ze snikte even en stond op om de kamer uit te lopen.

Niemand zei iets. Eindelijk, na een volle minuut, keek Adam naar Alexa en zei: ‘Was dat nu echt nodig?’

En toen gooide zij haar wijn naar zijn hoofd.

‘Ach, rot toch op, sneue zak,’ schreeuwde ze en stormde ook weg.

De mannen slaakten alle drie een zucht en leunden achterover in hun stoel. Ik wist me geen houding te geven. ‘Zal ik naar hen toe gaan?’ vroeg ik. ‘Even kijken of het goed gaat?’

‘Als je al je tanden wilt behouden zou ik dat niet doen,’ antwoordde Guy. Hij vulde de glazen bij. ‘Uit ervaring zou ik zeggen dat je ze het beter zelf kunt laten uitzoeken. Als je nu naar binnen zou gaan schiet je er niets mee op. Geloof me, Lisa, het is geen goed idee om tussenbeide te komen.’

Joe deed een duit in het zakje en zei met dubbele tong: ‘Het zijn zusjes, Lise. Jij bent enig kind, dus jij begrijpt niet hoe dat werkt.’ En hij had gelijk, ik begreep er niets van. Toch stak zijn opmerking een beetje, waarschijnlijk omdat ik dronken en irrationeel was. En ook omdat het nu eenmaal altijd steekt als iemand zegt dat jij iets niet kunt begrijpen omdat je ergens geen ervaring mee hebt.

Ik reageerde door te zeggen: ‘O, en jij begrijpt het zeker wel.’

Joe kon prima opschieten met zijn zus, voornamelijk omdat hij haar praktisch nooit zag. Hij haalde zijn schouders op, zijn gezicht vlekkerig van de drank, kneep toen zijn ogen samen en zei: ‘Als je vader niet was weggelopen, dan zou je misschien –’

‘Joe!’ riep ik en ik staarde hem aan. We hadden het hier nooit over. We spraken er niet over waar anderen bij waren. Al helemaal niet bij dit soort mensen. Maar Joe verkeerde inmiddels in de staat die ik ‘straalbezopen’ noem. En hoewel Joe over het algemeen een vriendelijke dronk over zich had, begon hij ruzie te zoeken zodra hij meer dan acht glazen bier achter de kiezen had.

Ik voelde me slecht op mijn gemak. De dynamiek was ineens helemaal anders. Ik was de enige vrouw aan tafel, met mijn dronken lor van een taxichauffeur-echtgenoot en een beschaafde, rijke projectontwikkelaar en een dermatoloog. Het was vreemd en onprettig. Als Adam me geen troostrijk lachje had geschonken, een lachje waarmee hij wilde zeggen: ‘Niet boos worden’, was ik vertrokken, denk ik.

En ik had ook moeten vertrekken. Ik had weg moeten gaan en ik had naar Kate en Alexa moeten gaan om te kijken of alles goed ging. Maar ik ging niet weg. Ik bleef zitten, en ik bleef drinken. En tegen de tijd dat Alexa terugkwam, zo’n drie kwartier later, waren we haar en Kate al bijna vergeten. Joe lag in een prachtige gestreepte leunstoel te ronken (ik wist wel dat het daarop uit zou draaien). Zelf was ik wat al te intiem geworden met de twee mannen.

Ik had mijn schoenen uitgeschopt en danste op kousenvoeten bij de muziek op MTV, met mijn glas in de hand, en zij lachten en joelden. Alexa stond in de deuropening en zei: ‘Je knapt uit je jurk, Lisa. Ik zou maar weer gaan zitten.’ En ik was zo stom om haar uit te lachen. Dat was niet verstandig, want toen werd ze kwaad. Dat snap ik best, maar het was zo grappig dat ze me terechtwees.

Woedend schreeuwde ze: ‘Je ziet er verdomme uit als een sloerie, Lisa! Ga zitten!’ Ik bleef stokstijf staan.

Vervolgens richtte ze zich tot haar man. ‘We gaan. Haal je jas van boven en bel een taxi. Met Kate gaat het wel weer, fijn dat je daarnaar vraagt.’

Guy liep met uitgestrekte armen op haar af. ‘Doe niet zo lelijk, Alexa,’ baste hij. ‘We hebben gewoon lol, meer niet.’ Hij wilde haar omhelzen maar ze duwde hem weg en liep naar de hoek om haar tas te pakken. Ik liep achteruit de deur door en zei: ‘Neem me niet kwalijk, ik moet naar de plee’, en liep naar de trap, in de waan dat ik me op het toilet kon schuilhouden tot zij vertrokken was. Ik voelde me net een puber op een feestje waar de ouders thuisgekomen waren en de lichten aan hadden gedaan.

Een paar tellen later stormde ik de badkamer in, rommelde wat met het slot en zeeg neer op de vloer naast het bad.

Het was een schitterende ruimte. Overal glanzend wit email en chroom, marmer en spiegels. Ik keek dromerig om me heen. Wat zou het heerlijk zijn als ik me zelfs maar de zeep kon veroorloven, dacht ik, laat staan de dikke, donzige witte handdoeken die op keurige stapels in de ingebouwde kast lagen. God, wat zou ik overhebben voor deze badkamer, dacht ik, toen de deurknop zachtjes werd omgedraaid.

Adam stak zijn hoofd om het hoekje en vroeg: ‘Mag ik binnenkomen?’

Mijn ogen stonden geschrokken. ‘Nee,’ siste ik terwijl ik mijn jurk automatisch rechttrok. ‘Natuurlijk niet.’

‘Alsjeblieft,’ drong hij aan. ‘Ik wil je even spreken. Een minuutje, meer niet.’

‘O, oké. Maar niet langer. Je vrouw staat te wachten.’

‘Guy heeft haar rustig gekregen met een drankje.’

Hij kwam voorzichtig binnen en deed de deur achter zich dicht. Ik wist niet of ik moest proberen om op te staan, maar eerlijk gezegd was ik ladderzat. Mijn benen voelden slap en onberekenbaar.

‘Wat is er?’ vroeg ik aan hem.

‘Ik haat haar,’ zei hij toonloos, en onwillekeurig barstte ik in lachen uit. Ik moest mijn hand voor mijn mond slaan om ermee op te houden.

‘Dat is niet grappig,’ zei hij. ‘Ik haat dat mens echt.’

‘Het is best geestig,’ zei ik nog lachend. Maar toen zei ik: ‘Sorry, sorry, ik hou nu op.’

Hij knielde zo dicht naast me dat ik me niet kon focussen. Ik bewoog mijn hoofd van achter naar voor in een poging hem scherp in beeld te krijgen. ‘Sorry,’ zei ik weer en zomaar ineens drukte hij zijn lippen op de mijne.

Ontzet zei ik: ‘Stop. Dat kun je niet maken.’

‘Alsjeblieft…’

‘Ik ben getrouwd.’

‘Ik ook.’

‘Ja, maar –’

Hij kuste me inniger en ik was te geschokt om hem af te weren. Ik kuste niet terug, maar ik duwde hem ook niet van me af. Ik was een beetje verdoofd. Verdoofd en verward. Het was alsof ik de scène bekeek vanaf de andere kant van de badkamer. Alsof ik er niet echt deel van uitmaakte.

Toen stopte hij en keek me aan.

‘Ik ben echt heel erg dronken,’ zei ik hulpeloos en hij legde me het zwijgen op door een vinger op mijn lippen te leggen.

‘Je bent mooi.’

En ik wilde zeggen: ‘Nee, ik ben helemaal niet mooi, ik ben ordinair.’ Maar dat deed ik niet. Ik vond het prettig om hem die woorden te horen zeggen, ook al wist ik dat hij ze niet meende.

Wat ik zei was: ‘En je vrouw dan?’ maar hij schudde zijn hoofd alsof hun relatie een hopeloze zaak was.

‘Je hebt haar zelf gezien, je hebt gezien hoe ze is,’ zei hij. ‘Ze viel uit naar jou omdat ze het niet trekt als zij niet alle aandacht krijgt.’

‘Ze viel uit naar mij omdat ze me dom vindt. En ze heeft gelijk. Ik ben ook dom vergeleken met types zoals zij.’

Hij kuste me nog een keer en fluisterde: ‘Dat zie je helemaal verkeerd.’

En nu komt datgene waar ik me het meest voor schaam. Nu komt wat ik het meeste haat als ik eraan terugdenk. Ik haat hoe ik me op dat moment gedroeg.

Ik liet hem begaan.

Ik liet me door hem kussen. Ik liet hem mijn jurk omhoogduwen en mijn onderbroek over mijn panty trekken, tot op mijn enkels. En ik zou kunnen liegen en zeggen dat het was omdat zijn vrouw me het gevoel had gegeven dat ik niets voorstelde en ik haar daarom haatte. Dat was ook zo, maar het was niet de enige reden. De werkelijke reden was dat ik Joe had gezien, stompzinnig en stomdronken in zijn hoekje, en Adam en Guy had bekeken, welbespraakt en charmant, en ik niet kon geloven dat Adam mij wilde. Dat hij mij wilde en het risico nam dat hij betrapt werd. Hij was slim en geestig en knap, en jezus, hij had nog geld ook. Hij was alles wat mij nooit zou overkomen. Alle dingen die ik nooit van mijn leven zou hebben.

Hij zat in me voor ik er erg in had, en ik moest naar lucht happen. Het was allemaal heel ranzig en spannend en amechtig. Terwijl ik in extase mijn ogen opende, zag ik een gezicht om het hoekje kijken. Naar ons.

En toen was het weer weg.