Vita bergen

Sofia Zetterlunds haar is nog nat als de telefoon gaat.

‘Spreek ik met Victoria Bergman?’ vraagt een onbekende stem.

‘Wie wil dat weten?’ antwoordt ze met gespeelde achterdocht, omdat ze heel goed weet dat de politie vroeg of laat contact met haar zou opnemen.

‘Ik bel van het politiebureau in Värmdö en ben op zoek naar Victoria Bergman. Bent u dat?’

‘Ja, dat klopt. Waar gaat het over?’ Ze probeert net zo opgewonden en angstig te klinken als ze denkt dat de meeste mensen zullen doen als ze ’s avonds laat door de politie worden gebeld.

‘Bent u de dochter van Bengt en Birgitta Bergman in Grisslinge op Värmdö?’

‘Ja, dat ben ik… Maar wat is er gebeurd? Waar gaat het over?’ Ze jaagt zichzelf op en heel even is ze echt ongerust. Alsof ze uit zichzelf is gestapt en inderdaad niet weet wat er is gebeurd.

‘Mijn naam is Göran Andersson en ik had naar u toe willen komen, maar ik kan geen adres vinden.’

‘Dat is vreemd. Waar gaat het over?’

‘Ik moet u helaas het droevige nieuws meedelen dat uw ouders naar alle waarschijnlijkheid zijn omgekomen. Hun huis is vanavond afgebrand en we nemen aan dat de lichamen die we hebben gevonden van hen zijn.’

‘Maar…’ stamelt ze.

‘Het spijt me heel erg dat u het op deze manier moet horen, maar u staat nog steeds ingeschreven op het adres van uw ouders en ik kreeg uw nummer van hun advocaat…’

‘Hoezo dood?’ Victoria verheft haar stem. ‘Ik heb ze een paar uur geleden nog gesproken en mijn vader zei dat ze een sauna zouden nemen.’

‘Ja, dat klopt. We hebben uw ouders in de sauna gevonden. Voor zover we nu kunnen zien is de brand in de kelder begonnen; het lijkt aannemelijk dat het aggregaat vlam heeft gevat en dat het ze om de een of andere reden niet is gelukt om naar buiten te komen. Misschien is de deur klem komen te zitten, maar dat is vooralsnog niet meer dan een gissing. Een grondig onderzoek zal uitwijzen wat er precies is gebeurd. Het is in elk geval een tragisch ongeval.’

Een ongeval, denkt ze. Als ze ervan uitgaan dat het een ongeluk was, hebben ze de plank kennelijk niet ontdekt. Ze had gelijk gehad toen ze aannam dat die ook zou verbranden voordat iemand het vuur had kunnen doven.

‘Ik kan me goed voorstellen dat u met iemand wilt praten. Ik zal u het nummer van een psycholoog geven.’

‘Nee, dat is niet nodig,’ antwoordt ze. ‘Ik ben zelf psycholoog en heb mijn eigen contacten. Maar bedankt voor het aanbod.’

‘Aha, op die manier. Morgen bellen we u met nadere informatie. Neem een flinke borrel en bel iemand. Ik vind het echt heel erg dat u dit trieste nieuws op deze manier moet horen.’

‘Dank u wel,’ zegt Sofia Zetterlund en ze verbreekt de verbinding.

Eindelijk, denkt ze. Haar voeten doen pijn. Maar ze voelt zich heel levend.

Nu is er niets meer.

Ze kan eindelijk het einde zien.