Kronoberg

Toen Jeanette Kihlberg het gesprek met Sofia Zetterlund had beëindigd, voelde ze zich gelaten. Ze wist dat de beslissing van de officier van justitie een probleem zou worden. Von Kwist zou dwarsliggen, daar was ze van overtuigd.

En dan Sofia Zetterlund.

Jeanette vond haar kilte niet prettig. Ze was veel te rationeel en ongevoelig. Het ging tenslotte om twee dode jonge mensen en als ze nu kon helpen, waarom wilde ze dat dan niet? Was het zo simpel dat het alleen maar om beroepstrots en zwijgplicht ging?

Ze had het gevoel dat alles vastzat.

’s Ochtends hadden Hurtig en zij tevergeefs geprobeerd contact te zoeken met Ulrika Wendin, het meisje dat zeven jaar eerder aangifte had gedaan tegen Karl Lundström wegens verkrachting en mishandeling. Het nummer in de telefoongids was niet langer in gebruik en toen ze naar het adres in Hammarbyhöjden waren gegaan, had niemand opengedaan. Jeanette hoopte dat het bericht dat ze in de brievenbus hadden achtergelaten ertoe zou leiden dat het meisje contact met haar opnam wanneer ze thuiskwam. Maar tot nu toe bleef de telefoon stil.

Deze zaak was één lange weg bergop geworden.

Ze had het gevoel dat ze voor verandering moest zorgen. Nieuwe uitdagingen.

Als ze hogerop wilde in de politiehiërarchie, zou dat bureaudienst of administratieve taken met zich meebrengen.

Maar wilde ze dat wel?

Toen ze de memo las die intern was rondgestuurd over een drie weken lange vervolgopleiding in het verhoren van kinderen, werd er op de deur geklopt.

Hurtig kwam samen met Åhlund binnen.

‘We gaan een biertje drinken. Ga je mee?’

Ze keek op haar horloge. Halfvijf. Åke bezig met het avondeten. Macaroni met gehaktballetjes voor de tv. Stilte en een ondertoon dat verveling het enige was wat ze tegenwoordig nog gemeen hadden.

Verandering, dacht ze.

Ze verfrommelde de memo en gooide die in de prullenbak. Drie weken in de schoolbanken.

‘Nee, ik kan niet. Een andere keer misschien,’ zei ze en ze herinnerde zich dat ze zichzelf nog niet zo lang geleden had beloofd om wel mee te gaan.

Hurtig knikte glimlachend. ‘Natuurlijk, we zien je morgen. Niet te hard werken, hoor.’ Hij deed de deur achter zich dicht.

Vlak voordat ze haar spullen pakte om naar huis te gaan, nam ze een besluit.

Een kort telefoontje naar Johan, waarin ze afspraken dat hij zou vragen of het goed was als hij bij David bleef slapen voordat ze twee bioscoopkaartjes reserveerde voor de vroege voorstelling. Weliswaar geen grootse verandering, maar in elk geval een kleine poging om de sleur te doorbreken. Eerst een bioscoopje en daarna eten. Misschien een biertje.

Åke klonk geïrriteerd toen hij opnam.

‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg ze.

‘Wat ik meestal doe om deze tijd. En jij?’

‘Ik ben op weg naar huis, maar het lijkt me wel leuk om in de stad met je af te spreken.’

‘O? Is er iets bijzonders?’

‘Nee, ik vind alleen dat het lang geleden is dat we samen iets leuks hebben gedaan.’

‘Johan komt zo thuis en ik sta…’

‘Johan blijft bij David slapen,’ onderbrak ze hem.

‘Kijk aan. Waar spreken we af?’

‘Voor de markthal op Söder. Kwart over zes.’

Ze beëindigden het gesprek en Jeanette stopte de telefoon in haar jaszak. Ze had gehoopt dat hij blij zou zijn, maar hij had eerder afgemeten geklonken. Aan de andere kant was het niet meer dan een bioscoopbezoekje. Maar een beetje enthousiast had hij toch wel kunnen zijn, dacht ze terwijl ze haar computer uitzette.

Toen Jeanette voor de trappen van het gemeenschapshuis op Söder langs liep en het gedenkteken voor Anna Lindh passeerde, zag ze Åke staan. Hij zag er verbeten uit en ze stopte even om naar hem te kijken. Twintig jaar samen. Twee decennia.

Ze ging naar hem toe.

‘Afgerond zevenduizend,’ zei ze glimlachend.

‘Hè?’ Åke keek vragend.

‘Waarschijnlijk iets langer. Ik ben niet zo goed in rekenen.’

‘Waar heb je het over?’

‘We zijn al zo’n zevenduizend dagen bij elkaar. Snap je? Twintig jaar.’

‘Hm.’