Svartsjölandet

’s Ochtends belde Hurtig en Jeanette Kihlberg ging meteen naar Svarts­jölandet om leiding te geven aan de werkzaamheden met de Wit-Russische jongen. De enige echte vondsten die werden gedaan waren enerzijds twee schoenafdrukken, een grotere en een kleinere maat, bijna die van een kind, en anderzijds bandensporen van een auto. De technici hadden een paar afgietsels gemaakt, die pas bruikbaar zouden zijn als ze ze ergens mee konden vergelijken.

Op zo’n honderd meter van de vindplaats zag Åhlund dat hetzelfde voertuig langs een boom was geschampt, dus als het de auto van de dader was, dan wisten ze dat die blauw was.

Officier van justitie Von Kwist had ’s ochtends besloten dat er in de zaak-Jurij Krylov een uitgebreide forensische medische sectie zou plaatsvinden. Dat is de meest zorgvuldige lijkschouwing in Zweden, die altijd wordt verricht wanneer het om dit soort misdrijven gaat.

Jeanette hoopte dat Ivo Andrić degene zou zijn die het lichaam onderzocht.

Ondanks de omstandigheden voelde ze zich redelijk goed, al oefende de officier van justitie vanwege de twee dode jongens wel druk op haar uit om snel met resultaten te komen.

Maar hij was nog steeds niet bereid Jimmie Furugård te laten opsporen.

Stomme prutser, dacht Jeanette. Als hij gewoon zijn werk had gedaan, hadden ze Furugård kunnen afschrijven, dan wel meer onderzoek naar hem kunnen doen.

Er was iemand die kinderen roofde die niemand miste en hen vervolgens zo zwaar mishandelde dat ze stierven. En hoewel ze via de grote kranten het publiek om hulp hadden gevraagd bij de identificatie van de jongen op het Thorildsplan, waren de meldtelefoons stil gebleven.

Een item in Opsporing verzocht op tv3 had er daarentegen toe geleid dat diverse zwaar gestoorde individuen de verantwoordelijkheid voor de daad op zich hadden genomen. Vaak konden dergelijke tv-programma’s helpen bij een onderzoek dat was vastgelopen, maar nu had het alleen maar kostbare tijd in beslag genomen. Ze moesten immers met die mensen praten, al wisten ze van tevoren dat het in deze gevallen om een dood spoor ging.

De bellers waren allemaal mannen geweest die, ware het niet dat er een aantal politieke besluiten waren genomen, in de opgeheven psychiatrische inrichting in Långbro hadden moeten zitten en adequate hulp hadden moeten krijgen. Mannen die nu echter in de straten van Stockholm leefden en hun demonen in bedwang hielden met drugs en drank.

De welvaartsstaat, mijn reet, dacht ze en ze werd opeens nijdig.