Kärrtorp

Toen Jeanette en Hurtig het appartement hadden verlaten en naar de parkeerplaats liepen, deed Hurtig voor het eerst sinds ze hier waren zijn mond open.

‘En, wat denk je?’ vroeg hij.

Jeanette deed de auto van het slot en opende het portier. ‘Dat Von Kwist haar zaak zal moeten heropenen. Iets anders zou dienstverzuim zijn.’

‘En in onze zaak?’

‘Dat valt te betwijfelen.’ Ze gingen zitten en Jeanette startte de motor.

‘Betwijfelen?’ Hurtig lachte even.

Jeanette schudde haar hoofd. ‘Shit, Jens, het is zeven jaar geleden. Ze was dronken en gedrogeerd. En verder zijn er niet veel overeenkomsten met de delicten die we nu onderzoeken.’

Op het moment dat ze vaart minderde bij een kruising ging haar mobiel. Wie nu weer, dacht ze.

Het was Åhlund.

‘Waar zijn jullie?’ vroeg hij.

‘In Hammarbyhöjden, op weg naar de stad,’ antwoordde Jeanette.

‘Dat wordt omkeren geblazen. De krantenjongen Martin Thelin woont in Kärrtorp.’

De voormalige krantenjongen Martin Thelin zag eruit alsof hij een kater had toen hij in een zwarte trainingsbroek en een los overhemd opendeed. Hij was ongeschoren, zijn haar stond alle kanten op en zijn adem had een olifant kunnen doden.

‘Waar gaat het over?’ Martin Thelin schraapte zijn keel en Jeanette, die dacht dat hij ging overgeven, deed een pas naar achteren.

‘Mogen we binnenkomen?’ Hurtig hield zijn politielegitimatie op en maakte een gebaar de flat in.

‘Jawel, maar het is een beetje rommelig.’ Martin Thelin haalde zijn schouders op en liet hen binnen.

Het viel Jeanette op dat hun aanwezigheid hem niet leek te deren, maar ze ging ervan uit dat hij had geweten dat ze hem vroeg of laat zouden vinden.

In de woning stonk het naar gemorst bier en oud afval, en Jeanette probeerde om alleen door haar mond te ademen. Thelin ging hun voor naar de woonkamer, nam plaats op de enige fauteuil en gebaarde dat Jeanette en Hurtig op de bank konden gaan zitten.

‘Is het goed als ik een raam opendoe?’ Jeanette keek rond en toen de man met de zware kater knikte, liep ze naar een raam en zette dat wagenwijd open voordat ze naast Hurtig ging zitten.

‘Vertel eens wat er bij het Thorildsplan is gebeurd.’ Jeanette pakte haar notitieblok. ‘Ja, we weten dat je daar was.’

‘Neem de tijd,’ verduidelijkte Hurtig. ‘We willen dat je ons zo veel mogelijk details geeft.’

Martin Thelin wiegde heen en weer en Jeanette begreep dat hij in zijn verzopen, fragmentarische geheugen aan het zoeken was.

‘Goed, ik was die ochtend niet helemaal helder,’ begon hij. Hij reikte naar een pakje sigaretten en schudde er een uit. ‘Ik had de avond ervoor gezopen en was tot in de kleine uurtjes doorgegaan, dus…’

‘En toch deed je je ronde?’ Jeanette maakte een aantekening.

‘Inderdaad. En toen ik klaar was, stopte ik bij het metrostation om te pissen en op dat moment zag ik de plastic zak.’

Hoewel hij onder invloed was geweest, was zijn verhaal gedetailleerd en zonder hiaten. Hij was naar de bosjes links van de ingang van het metrostation gegaan, had geplast en vervolgens de zwarte afvalzak ontdekt. Hij had hem opengemaakt en was zich wild geschrokken van wat erin zat.

Verward was hij achteruit teruggelopen naar het voetpad, had de kinderwagen met zijn kranten gepakt en was via het park snel naar de Rålambsvägen gelopen.

Bij de dn-wolkenkrabber had hij 112 gebeld.

Dat was alles.

Meer had hij niet gezien.

Hurtig bestudeerde de man grondig. ‘We kunnen je meenemen omdat je hebt nagelaten contact met ons op te nemen. Maar als je naar het politiebureau gaat en een speekselmonster afgeeft, zullen we dat door de vingers zien.’

‘Hoezo een speekselmonster?’

‘Zodat we jouw dna van de plaats delict kunnen uitsluiten,’ verduidelijkte Jeanette. ‘Jouw urine zat immers op de plastic zak.’