Het Thorildsplan

Ivo Andrić was gespecialiseerd in dit soort aparte en extreme sterfgevallen. Hij kwam oorspronkelijk uit Bosnië en had tijdens de bijna vier jaar durende Servische belegering als arts in Sarajevo gewerkt, waardoor hij zo’n gedegen ervaring met dode kinderen had gekregen dat hij af en toe wenste dat hij nooit forensisch arts was geworden.

In Sarajevo waren bijna tweeduizend kinderen onder de veertien jaar gedood, onder wie zijn twee dochters. Hij had zich weleens afgevraagd hoe zijn leven eruit zou hebben gezien als hij in het dorpje bij Prozor was gebleven. Maar nu was het te laat om daarover na te denken. De Serviërs hadden de boerderij in brand gestoken en zijn ouders en drie broers vermoord.

De politie van Stockholm had hem ’s ochtends vroeg opgeroepen en omdat ze het gebied rond het metrostation niet langer dan strikt noodzakelijk wilden afzetten, moest hij zo snel mogelijk klaar zijn.

Hij boog zich voorover, bekeek de dode jongen goed en zag dat hij een buitenlands uiterlijk had. Arabisch, Palestijns of misschien zelfs Indiaas of Pakistaans.

Het leed geen twijfel dat hij zwaar was mishandeld, maar het vreemde was dat er niet zoals anders afweersporen waren. Alle blauwe plekken en bloeduitstortingen deden eerder aan die van een bokser denken. Een bokser die zich niet had kunnen verdedigen, maar zich toch twaalf ronden staande had weten te houden en zo erg op zijn donder had gekregen dat hij uiteindelijk bewusteloos was geraakt.

Wat het onderzoek van de plaats delict bemoeilijkte, was dat de dood niet op de vindplaats was ingetreden maar ergens anders, al veel eerder. Het lichaam lag relatief zichtbaar in wat bosjes op een paar meter afstand van de ingang naar de metro aan het Thorildsplan op Kungsholmen en had daarom niet lang onopgemerkt kunnen blijven.