Hammarbyhöjden
Het meisje dat opendeed was klein en tenger en leek geen dag ouder dan achttien.
‘Hallo, ik ben Jeanette Kihlberg. Dit is Jens Hurtig, mijn collega.’
Het meisje keek weg, knikte en ging hun voor naar een kleine keuken.
‘Willen jullie koffie?’ vroeg ze en ze nam plaats aan de keukentafel. Het viel Jeanette op dat ze zenuwachtig leek.
‘Nee, dank je wel. Het is vriendelijk aangeboden, maar we blijven niet lang.’
Jeanette ging tegenover haar zitten, terwijl Hurtig in de deuropening bleef staan.
‘Er staat een andere naam op de deur,’ zei Jeanette.
‘Ja, ik ben de derde of vierde onderhuurder.’
‘Ik weet hoe het is. Stockholm is totaal hopeloos. Een woning vinden is onmogelijk, tenzij je miljonair bent, natuurlijk.’ Jeanette glimlachte.
Het meisje leek niet meer zo bang en veroorloofde zich een scheef glimlachje.
‘Ulrika, ik kom maar meteen ter zake, zodat je ons zo snel mogelijk weer kwijt bent.’
Ulrika Wendin knikte en frummelde nerveus aan het tafelkleed.
Jeanette vertelde in het kort over de aanklacht tegen Karl Lundström en het meisje leek zich enigszins te ontspannen toen ze begreep dat de bewijzen tegen de pedofiel zo sterk waren dat die waarschijnlijk tot een veroordeling zouden leiden.
‘Zeven jaar geleden heb je aangifte tegen hem gedaan wegens verkrachting. Jouw zaak kan nu weer geopend worden en ik denk dat je een goede kans maakt te winnen.’
‘Winnen?’ Ulrika Wendin haalde haar schouders op. ‘Ik wil daar niet opnieuw mee bezig…’
‘Wil je vertellen wat er gebeurde?’
Het meisje bleef zwijgend naar het tafelkleed staren, terwijl Jeanette haar gezicht bestudeerde.
Wat ze zag was angst en besluiteloosheid.
‘Ik weet niet waar ik moet beginnen…’
‘Begin maar gewoon bij het begin,’ zei Jeanette.
‘Ik heb…’ probeerde ze. ‘Ik heb samen met een vriendin gereageerd op een advertentie op internet…’ Ulrika Wendin viel stil en wierp een blik op Hurtig.
Jeanette begreep dat zijn aanwezigheid Ulrika stoorde en met een gebaar maakte ze hem duidelijk dat hij de keuken beter kon verlaten.
‘In het begin was het vooral voor de lol,’ ging het meisje verder toen Hurtig naar de hal was verdwenen. ‘Maar we begrepen algauw dat we geld konden verdienen. De man die de advertentie had gezet, wilde met twee meisjes tegelijk naar bed. We zouden vijfduizend krijgen…’
Jeanette zag hoe zwaar het haar viel om het te vertellen.
‘Oké. Wat gebeurde er toen?’
Ulrika Wendin keek nog altijd naar de tafel. ‘Ik was in die tijd nogal moeilijk… We werden dronken en spraken met hem af en hij haalde ons met een auto op.’
‘Karl Lundström?’
‘Ja.’
‘Oké. Ga verder.’
‘We gingen naar een restaurant. Hij bood ons wat drankjes aan en mijn vriendin ging ervandoor. In eerste instantie werd hij chagrijnig, maar ik beloofde dat ik voor de halve prijs met hem mee zou gaan…’
Jeanette zag dat het meisje zich schaamde.
‘Ik weet niet waarom het zo liep…’
Haar stem werd dunner. ‘Alles draaide en hij nam me weer mee naar de auto. Daarna is het blanco. Als ik weer bijkom, ben ik in een hotelkamer.’
Jeanette begreep dat ze was gedrogeerd.
‘En je weet niet welk hotel?’
Nu keek Ulrika Wendin Jeanette voor het eerst recht in de ogen.
‘Nee.’
In het begin was het verhaal van het meisje aarzelend en onsamenhangend geweest, maar nu werd het directer en zakelijker. Ze vertelde dat ze tot seks was gedwongen met drie mannen, terwijl Karl Lundström had staan filmen. Ten slotte had hij zich zelf aan haar vergrepen.
‘Hoe weet je dat het Karl Lundström was?’
‘Ik wist niet wie hij was tot ik hem bij toeval in de krant zag.’
‘En toen heb je aangifte tegen hem gedaan?’
‘Ja.’
‘En je kon hem bij een getuigenconfrontatie aanwijzen?’
Ulrika Wendin zag er moe uit. ‘Ja. Maar hij had een alibi.’
‘Is het mogelijk dat je het mis had?’
In de ogen van het meisje lichtte verachting op.
‘Absoluut niet. Hij was het.’
Ulrika Wendin zuchtte en staarde afwezig naar de tafel.
Jeanette knikte. ‘Ik geloof je.’