Gamla Enskede

Op zondagochtend was het stralend weer en Jeanette werd vroeg wakker. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ze zich echt uitgerust.

Het weekend was tot nu toe zonder al te veel spanningen verlopen. Åkes ouders waren op bezoek en dat ging allemaal wonderlijk probleemloos, al had zijn moeder gisteren wel gezegd dat de varkenshaas aan de droge kant was en dat je geen aardappelsalade bij de Ica-supermarkt moest kopen.

Verder was het gezellig geweest. Ze hadden tv gekeken en spelletjes gedaan.

Haar schoonouders zouden de ochtendtrein naar huis nemen, daarna had ze de hele dag voor zichzelf. Ze bleef liggen en overwoog hoe ze haar vrije dag zou invullen.

Zeer zeker niet met werk.

Een beetje opruimen, lezen en misschien een lange wandeling.

Ze hoorde dat Åke wakker werd. Hij haalde zwaar adem en bewoog onrustig heen en weer.

‘Is iedereen op?’ Hij klonk moe en trok het dekbed over zijn hoofd.

‘Ik geloof het niet. Het is nog maar halfacht, we kunnen nog wel even blijven liggen. We horen het vanzelf als je moeder in de keuken begint te rommelen.’

Åke stond op en begon zich aan te kleden.

Ja hoor, ga maar, er is toch niets meer, dacht ze en ze zag Sofia’s lichte gezicht voor zich.

‘Hoe laat gaat hun trein?’

‘Iets voor twaalven. Wil je dat ik ze wegbreng?’ vroeg Jeanette en ze probeerde neutraal te klinken.

‘We kunnen ook samen gaan,’ antwoordde hij in een duidelijke poging vriendelijk te klinken.

Een halfuur later ging ze naar de keuken om samen met de anderen te ontbijten. Toen ze klaar waren en hadden afgeruimd, pakte ze een kop koffie en liep naar de tuin.

Ze voelde zich, ondanks alles, best vrolijk.

De afspraak met Sofia was heel anders gelopen dan ze had verwacht en ze hoopte dat Sofia hetzelfde voelde als zij. Ze hadden gezoend en ze had voor het eerst gevoelens voor een vrouw gehad die ze tot dat moment alleen voor mannen had gehad.

Hoeft seksualiteit misschien niet per se aan sekse gekoppeld te zijn, dacht ze en ze voelde zich verward. Misschien is het wel zo banaal dat het om de persoon gaat. Man of vrouw maakt niet uit.

Wat zou dat eenvoudig zijn. En tegelijk heel gecompliceerd.

Ze dronk haar koffie op en ging weer naar binnen.

Åke en zijn vader zaten naar een natuurprogramma op de tv te kijken en Johan hielp zijn oma met de afwas.

Toen het tijd was om naar het station te gaan droeg Jeanette de koffers naar de auto. Ze wilde niet in de weg lopen als haar schoonouders hun laatste spullen bij elkaar zochten en emotioneel afscheid namen van Johan.

Jeanette reed naar het Centralplan en parkeerde tussen twee taxi’s. Åke hielp haar de koffers uit de auto te tillen en na een tweede klef afscheid op het perron wuifden ze zijn ouders na en Jeanette merkte dat ze weer makkelijker kon ademen. Ze pakte Åkes hand en liep langzaam terug naar de auto.

De moeilijke gedachten van die ochtend waren als van de aardbodem verdwenen. Ze hoorde ondanks alles bij Åke en hij bij haar.

Wat kon Sofia haar geven dat ze niet van Åke kon krijgen, dacht ze.

Spanning en nieuwsgierigheid zijn ook niet alles.

Het was gewoon een kwestie van de kiezen op elkaar zetten.

Op de terugweg stopten ze bij een kiosk om de Dagens Nyheter te kopen. Er zou een recensie van Åkes expositie in staan. Hij had de krant het liefst al voor het ontbijt gekocht, maar omdat hij niet wilde dat zijn ouders een eventuele negatieve kritiek zouden lezen, had hij gewacht tot ze weg waren.

Thuis gingen ze aan de keukentafel zitten en spreidden de krant voor zich uit. Jeanette had Åke nog nooit zo nerveus gezien.

Hij lachte en deed overdreven onbezorgd.

‘Hier staat het,’ zei hij terwijl hij de krant tussen hen in legde.

Ze zeiden niets en lazen allebei afzonderlijk. Toen Jeanette zich realiseerde dat ze het over haar Åke hadden, begon het haar te duizelen.

De mannelijke recensent was helemaal lyrisch. Volgens hem was Åke Kihlbergs schilderkunst het belangrijkste wat de Zweedse kunst het afgelopen decennium was overkomen en Åke werd een schitterende toekomst voorspeld. Hij zou zonder twijfel het volgende grote Zweedse culturele exportproduct worden, en vergeleken met hem waren zijn kunstenaarcollega’s Ernst Billgren en Max Book niet meer dan alledaagse epigonen.

‘Ik moet Alex bellen.’ Åke stond op en liep naar de hal om zijn mobieltje te pakken. ‘Daarna moet ik weer naar de stad. Kun jij me brengen?’

Jeanette bleef zitten en wist niet wat ze moest voelen.

Het was net een droom.

‘Ja, natuurlijk,’ antwoordde ze en ze besefte dat vanaf dit moment niets meer hetzelfde zou zijn.

Ze had geen idee hoezeer ze gelijk had, al zou het heel anders gaan dan ze dacht.