De woonkamer

baadde in het flikkerende licht van de tv. Discovery had de hele nacht aangestaan en ze werd om halfzes op de bank wakker van de eentonige stem van de commentator.

‘Pla Kat is Thai en betekent plagiaat, maar het is ook de naam van de grote, gekweekte en agressieve variant van de kempvissen die in Thailand worden gebruikt bij spectaculaire gevechten. Twee mannetjes worden in een klein aquarium gezet, waar ze elkaar door hun natuurlijke territoriumdrift meteen aanvallen. De wrede en bloedige krachtmeting eindigt pas als een van de vissen dood is.’

Ze glimlachte, kwam overeind en liep daarna naar de keuken om het koffiezetapparaat aan te zetten.

Terwijl ze wachtte tot de koffie klaar was, ging ze bij het keukenraam staan en keek naar de straat.

het park

en de lommerrijke bomen, de geparkeerde auto’s en de ontdooide mensen.

Stockholm.

Södermalm.

Thuis?

Nee, thuis was iets heel anders.

Dat was een toestand. Een gevoel dat ze nooit zou kennen. Nooit en te nimmer.

Langzaam, stukje bij beetje, groeide er een idee.

Toen ze de koffie op had, ruimde ze de tafel af en liep terug naar de woonkamer.

Ze verplaatste de staande lamp, maakte de haak los en opende de deur achter de boekenkast.

Ze zag dat de jongen diep in slaap was.

de tafel

in de woonkamer lag vol kranten van de afgelopen week. Ze had op zijn minst een berichtje over de verdwijning van een kind verwacht, maar eigenlijk gedacht dat het tot schreeuwende koppen zou leiden.

Een kind dat in rook opging was toch groot nieuws?

Iets wat minstens een week de losse verkoop van de boulevardbladen zou stimuleren.

Dat was meestal het geval.

Maar ze had niets gevonden wat erop wees dat hij werd gemist. Op de radio had ze ook geen opsporingsbericht gehoord en ze begon te beseffen dat hij perfecter was dan ze ooit had kunnen hopen.

Als er niemand was die naar hem zocht, betekende dat dat hij zijn toevlucht bij haar zou zoeken zolang ze in zijn meest elementaire behoeften voorzag, en ze wist dat ze dat zou doen.

Ze zou die meer dan bevredigen.

Ze zou zijn wensen verfijnen, zodat ze met de hare zouden samenvallen en zij tweeën één zouden worden. Zij zou het intelligente hoofd van het nieuwe wezen zijn en hij de spieren.

Op dit moment, terwijl hij bedwelmd op de matras lag, was hij slechts een embryo. Maar wanneer hij had geleerd om net zo te denken als zij, zou er maar één waarheid voor hen bestaan.

Wanneer ze hem had geleerd hoe het voelde om slachtoffer en dader tegelijk te zijn, zou hij het begrijpen.

Hij zou het dier zijn en zij degene die besloot of het dier aan zijn driften gehoor gaf. Samen werden ze een volmaakte mens, in wie de vrije wil werd gestuurd door het ene bewustzijn en de fysieke drang door het andere.

Haar driften konden via hem worden verlost en hij kon daarvan genieten.

Geen van beiden konden ze verantwoordelijk worden gehouden voor wat de ander deed.

het lichaam

zou uit twee wezens bestaan, een dier en een mens.

Een slachtoffer en een dader.

Een dader en een slachtoffer.

De vrije wil verenigd met de fysieke drift.

Twee antipoden in één lichaam.

de kamer

was schemerig en ze deed de plafondlamp aan. De jongen kwam bij zijn positieven en ze gaf hem iets te drinken. Bette zijn bezwete voorhoofd.

Op de kleine wc liet ze de wastafel vollopen met lauw water. Ze ging terug en waste hem met een washandje, zeep en water. Daarna droogde ze hem zorgvuldig af.

Voordat ze naar het appartement zelf terugging, gaf ze hem een nieuwe injectie met slaapmiddel en wachtte tot hij terugkeerde naar de bewusteloosheid.

Hij viel met zijn hoofd tegen haar borst in slaap.