Het Zeeppaleis

Donkergrijze regen kletterde op het koperen dak van de oude München-brouwerij en het water in de Riddarfjärden lichtte af en toe door de felle bliksemflitsen op.

Rond lunchtijd besloot Sofia Zetterlund dat ze haar hoofd het best kon legen door een wandeling in de omgeving van het Mariatorget te maken. Bovendien had ze last van een beginnende hoofdpijn.

Het was warm en door de stortregen van die ochtend dampte het plein nu in de zonneschijn.

Links van het bronzen standbeeld van de vissende Thor waren een paar oudere mannen aan het jeu-de-boulen en op het gras lagen mensen op dekens. De uitlaatgassen van de auto’s op de Hornsgatan vermengden zich met het stof van de grindpaden en maakten het moeilijk om te ademen.

Bij de 7-Eleven-winkel ging ze de hoek om en liep verder naar de Mariakerk.

Twintig minuten later was ze terug in de praktijk.

De hoofdpijn was erger geworden en ze liep naar het toilet, waar ze haar gezicht met water bette en vervolgens twee pijnstillers nam. Ze hoopte dat dat voldoende was om haar krachten terug te krijgen.

Ze maakte de kast onder het bureau open, pakte het document over Karl Lundström eruit en friste haar geheugen op door het nog een keer te lezen.

Zij was van mening geweest dat er tijdens de gesprekken niets naar voren was gekomen wat aanleiding gaf tot opname in een gesloten psychiatrische instelling. Als motivatie had ze aangevoerd dat Karl Lund­ströms uitlatingen gebaseerd waren op ideologische overtuigingen en daarom had ze gepleit voor een gevangenisstraf.

Zo zou het echter niet gaan.

Alles wees erop dat de rechtbank zou besluiten Karl Lundström in een zorginstelling te laten opnemen. Omdat hij tijdens de verhoren en het onderzoek in het Huddinge-ziekenhuis onder invloed was geweest van Xanax, was men van mening dat zijn uitlatingen niet gebruikt konden worden als basis voor een rechterlijke uitspraak.

De gesprekken die zij met hem had gevoerd waren met andere woorden ongeldig verklaard.

De rechtbank had alleen een zielige, verwarde man gezien, maar Sofia wist dat wat Karl Lundström had gezegd niet onder invloed van medicijnen was verzonnen.

Karl Lundströms standpunt was dat alleen hij de waarheid zag. Hij was overtuigd van het recht van de sterkste en in het verlengde daarvan van zijn eigen privilege om geweld te gebruiken tegen zwakkere individuen. Hij schatte zijn eigenschappen hoog, was er trots op.

Ze wist nog goed wat hij had gezegd.

Alles was één lange apologie geweest.

‘Ik vind niet dat wat ik heb gedaan fout is,’ had hij gezegd. ‘Het is alleen fout in de huidige samenleving. Jullie moraal is bezoedeld. Dit is een oeroude drift. Gods woord bevat geen verbod tegen bloedschande. Alle mannen hebben dezelfde begeerte als ik, een oeroude begeerte veroorzaakt door het geslacht. Dat werd al in pentameters gezegd. Ik ben Gods schepping en handel volgens Zijn opdracht.’

Moraalfilosofische en quasireligieuze uitvluchten.

Ze kon alleen maar constateren dat het feit dat Karl Lundström zo overtuigd was van zijn eigen grootsheid hem tot een heel gevaarlijke persoon maakte.

Iemand die vindt dat hij over een grote intelligentie beschikt.

Die een groot gebrek aan empathie laat zien.

Omdat Karl Lundström goed kon manipuleren, zou hij na een tijd in Säter of een andere zorginstelling waarschijnlijk proefverlof krijgen, en elke seconde die hij in vrijheid doorbracht zou een gevaar voor andere mensen betekenen.

Ze besloot hoofdinspecteur Jeanette Kihlberg te bellen.

In dit geval was het haar plicht lak te hebben aan de rechtsregels.

Jeanette Kihlberg klonk op zijn zachtst gezegd verbaasd toen Sofia belde en zei dat ze een afspraak wilde maken om te vertellen wat ze over Karl Lundström wist.

‘Hoe komt het dat u van gedachten bent veranderd?’

‘Ik weet niet of er een link is met jullie zaak, maar ik denk dat Lundström in iets veel groters verwikkeld kan zijn. Heeft Mikkelsen Lundströms verhaal over Anders Wikström en de videofilms gecontroleerd?’

‘Volgens mij zijn ze daar nu mee bezig. Maar Mikkelsen denkt dat Lundström die Anders Wikström gewoon heeft verzonnen en dat ze niets zullen vinden. Ik heb begrepen dat jullie Lundström hebben onderzocht. Hij lijkt flink ziek.’

‘Ja, maar niet ziek genoeg om de verantwoordelijkheid voor zijn daden te ontlopen.’

‘Nee… oké. Maar er is toch een schaal van ziek-zijn?’

‘Ja, een strafschaal.’

‘En dat betekent dat je er zieke waarden op na kunt houden en daarvoor gestraft kunt worden?’ vulde Jeanette aan.

‘Precies. Maar de straf moet aan de dader worden aangepast en in dit geval heb ik gevangenisstraf aanbevolen. Ik ben ervan overtuigd dat Lundström geen baat zal hebben bij psychiatrische zorg.’

‘Ik ben het met u eens,’ zei Jeanette. ‘Maar wat zegt u over het feit dat hij onder invloed van medicijnen was?’

Sofia glimlachte. ‘Voor zover ik heb gelezen waren de hoeveelheden niet doorslaggevend. Het ging om heel kleine doses Xanax.’

‘Thomas Quick kreeg ook Xanax.’

‘Ja, dat klopt. Maar hij gebruikte veel meer medicijnen dan Lund­ström.’

‘U vindt dus dat ik me er niets van aan moet trekken?’

‘Inderdaad. Ik vind dat het de moeite waard is om Lundström over de dode jongens te verhoren. De tocht van een open deur kan een andere deur openen.’

Jeanette lachte.

‘De tocht van een open deur?’

‘Ja, als wat hij beweert over kinderen kopen ook maar een greintje waarheid bevat, weet hij misschien nog wel meer.’

‘Ik begrijp wat u bedoelt. Bedankt voor het bellen.’

‘Graag gedaan. Wanneer kunnen we elkaar spreken?’

‘Ik bel u morgenochtend, dan maken we een lunchafspraak. Is dat goed?’

‘Afgesproken.’

Ze verbraken de verbinding en Sofia keek door het raam naar buiten.

Daar scheen de zon.