91

‘Ik stel het op prijs dat je me op zo’n laat uur wilt ontvangen, Beth.’

Jarvis Burns zat tegenover de politiecommandant. Hij keek om zich heen. ‘Dat je hier nog veel productieve jaren mag doorbrengen.’

‘Ik doe mijn best, Jarvis, ik doe mijn best. Wat is er? Je telefoontje was...’

‘Niet informatief?’ zei Burns. ‘Ik houd er niet van om door de telefoon te communiceren.’

‘Het is niet de bedoeling dat de nsa de telefoongesprekken van Amerikanen afluistert, en zeker niet die van Amerikaanse inlichtingenagenten.’

‘Evengoed kun je nooit voorzichtig genoeg zijn.’ Hij leunde achterover, tilde zijn slechte been op en sloeg het over zijn andere been. ‘Ik zal je tijd niet verspillen, maar ik vind dat ik je op de hoogte moet stellen.’ Hij zweeg even en voegde er toen zachtjes aan toe: ‘De agenten Reiger en Hope zijn dood.’

Beth boog zich naar voren keek hem doordringend aan. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Blijkbaar was het een hinderlaag. Ze zijn geslagen – het lijkt zelfs op marteling – en daarna is hun keel doorgesneden.’

‘Waar is dat gebeurd?’

‘Dat weten we niet zeker. Uit het voorlopig onderzoek is gebleken dat ze niet gedood zijn op de plaats waar ze zijn gevonden. Te weinig bloed en zo.’ Hij tikte met zijn wijsvinger op haar bureau. ‘Ze zijn in een vuilcontainer in South Alexandria gevonden.’

‘Een vuilcontainer? Net als Jamie Meldon.’

‘Precies, maar ze zijn niet op dezelfde manier vermoord. Een mes in plaats van een kogel.’

‘Je had het over marteling?’

‘Botten gebroken, borstbeen gebarsten. Ja, marteling.’

‘Het kunnen vriendjes van Naylor zijn geweest. Die moet binnenkort terechtstaan voor binnenlands terrorisme.’

‘Ik ben heel goed op de hoogte van Roman Naylors gruweldaden.’

‘Weet je, ik heb tegen Reiger en Hope gezegd dat wij hierbij betrokken hadden moeten worden. We hadden met ze kunnen samenwerken. Dan hadden we die klootzakken misschien te pakken gekregen.’

‘Die beslissing was niet aan mij, Beth. Het is niet eens mijn zaak. Ik ben hierheen gestuurd omdat ik had geregeld dat Reiger en Hope jou zouden inlichten, in elk geval tot op zekere hoogte. Directeur Donnelly stond er zelfs op dat ik het je kwam vertellen. Ik denk dat hij zich ertoe verplicht voelde. Ik heb die twee mannen niet echt gekend, maar evengoed waren het agenten van onze overheid. We zullen alles doen wat in onze macht ligt om de schoften die dit hebben gedaan te pakken te krijgen.’

‘Kan ik iets doen?’

‘We werken met de fbi samen, maar ik zal nagaan of jullie een rol kunnen spelen.’

‘Ik ben bereid alles te doen wat ik kan, Jarvis.’

‘Dat weet ik, en geloof me, ik zal het niet vergeten.’

Hij maakte aanstalten om weg te gaan. ‘Beth, een persoonlijke vraag.’

‘Ja?’

‘Is het waar dat je zus gearresteerd is?’

Ze keek hem met een onbewogen gezicht aan. ‘Hoe heb je daarover gehoord?’

‘Beth, alsjeblieft. Als we niet kunnen bijhouden wat er in onze eigen achtertuin gebeurt, hoeveel kans maken we dan nog dat we iets over de Iraniërs en Noord-Koreanen te weten komen?’

‘Het was een misverstand. Ze is niet in staat van beschuldiging gesteld. Ze zei dat een paar mensen in een auto, eh, op haar schoten.’

‘Op haar schoten. Waar was ze toen?’

‘Hier in de stad, in de wijk Trinidad.’

‘In Trinidad? Wanneer?’

‘Midden in de nacht.’

‘Oké,’ zei Burns langzaam, en hij schudde verbaasd zijn hoofd. ‘Daar schieten mensen wel vaker op elkaar, zeker midden in de nacht.’

‘Ze had beter moeten weten.’

‘Maar waarom ging ze daar dan heen?’

‘Ze ging terug naar de plaats waar ze is ontvoerd. Ze zei dat ze daar gewoon nog eens wilde kijken.’

‘Waarom zou ze dat willen?’

Beth zuchtte. ‘Ze zal wel denken dat als ze erachter komt wie haar erin heeft geluisd ze gerehabiliteerd wordt en weer in het korps wordt toegelaten. Dat is het enige wat ze wil, Jarvis. Weer bij de politie komen.’

‘Nou, ik wens haar alle succes, maar het is, eh, het is...’

‘Vergezocht? Ja, dat weet ze.’

‘En de zaak-Tolliver?’

‘Wat is daarmee?’

‘Er was daar laatst vals brandalarm. In het advocatenkantoor.’

Beth keek verbaasd. ‘Ik wist niet dat jij je druk maakte om zulke dingen.’

‘Normaal gesproken zou ik dat ook niet doen, maar we hebben waarschuwingssystemen, Beth. Als er in ziekenhuizen bijvoorbeeld plotseling veel mensen worden opgenomen die klagen over symptomen die op blootstelling aan antrax lijken, en als onze sensors in de metro tegelijk een verdachte luchtkwaliteit registreren, krijgen we een seintje. Een moord in een advocatenkantoor in Georgetown, kort daarna gevolgd door vals alarm in hetzelfde gebouw, met grote inzet van de brandweer tot gevolg – zoiets is voor mij reden tot bezorgdheid. Vlieglessen in Florida waarbij beginnende piloten niet willen leren opstijgen en landen? Achteraf is het volkomen duidelijk, maar voor 11 september leek het triviaal, onbeduidend. Daarom kan ik me het niet veroorloven zulke dingen voor vanzelfsprekend aan te nemen, hoe onbelangrijk ze ook lijken. Die activiteit in het advocatenkantoor kan als afleidingsmanoeuvre bedoeld zijn.’

‘Afleiding waarvan?’

‘Dat weten we misschien pas als het te laat is. Ik word ervoor betaald om me zorgen te maken over de hele legpuzzel, Beth. Daarom heb ik zoveel last van mijn maag en word ik zo snel kaal. Enig idee wie op het alarm heeft gedrukt?’

Beths gezicht was ondoorgrondelijk. ‘Nog niet. We werken er nog aan.’

‘Nou, laat het me weten als je iets ontdekt.’

‘Doe ik.’

‘O, en zeg tegen je zus dat ze zich koest moet houden, Beth. Je bent haar al een paar jaar kwijt geweest. Je wilt haar niet voorgoed verliezen.’

Toen Burns het gebouw verliet, voelde hij zich goed. Hij had Mace Perry een uitweg geboden. Als Mace er gebruik van maakte, bleef ze in leven. Het was haar eigen keuze. En als ze er geen gebruik van maakte, werd het zíjn keuze.