53

Mace toetste de code van de poort in en reed er met haar Ducati doorheen. Altman stond voor het huis op haar te wachten. Hij was even informeel gekleed als de vorige keer, maar droeg zijn haar nu in een staart. Mace had kleren en enkele andere persoonlijke benodigdheden bij zich in een rugzak. Altman bracht haar naar het gastenverblijf en wachtte tot ze haar spullen had opgeborgen. Toen liet hij haar zien hoe het tv- en stereosysteem werkte en gaf hij uitleg over de gecomputeriseerde klimaatbeheersing en de alarmsystemen. Er was zelfs een tv die uit een prachtig bewerkte kast aan het voeteneind van het kingsize bed in de grote slaapkamer verrees.

‘Chique boel, Abe.’

‘Wijlen mijn vrouw, Marty, heeft het allemaal ontworpen. Ze had zoveel visie, zoveel stijl. Voor mij is het al heel wat als ik twee dezelfde sokken aanheb.’

‘Ik zit op jouw niveau. Wat nu?’

‘We kunnen naar het grote huis gaan en de strategie bespreken.’

Ze dronken thee en Altman vertelde haar meer over zijn plan.

‘Ik heb samengewerkt met geweldige mensen bij de sociale dienst. Ze verwachten van jou en mij dat we onze volledige medewerking verlenen. Ze hebben achtergronddossiers van alle mensen waar het om gaat, en die heb ik al bestudeerd. Zoals ik al eerder zei, heb ik naar alle mogelijkheden gekeken en ik heb tien mensen voor de eerste fase geselecteerd. Het zal jouw taak zijn het eerste contact met hen te leggen.’

‘Wat voor vragen wil je dat ik stel?’

‘Niet te diepgaand. Ik wil dat je hen op hun gemak stelt, maar hun tegelijk laat weten dat je begrijpt in welke situatie ze verkeren en dat we ons bijvoorbeeld niet een oordeel vormen over keuzes die ze wel of niet hebben gemaakt. Dat ik hen niet uit de wereld wil weghalen waarin ze momenteel leven.’

‘Maar dat doe je eigenlijk wel, hè?’

‘Ik probeer hun een kans te geven om hun omstandigheden in hun eigen wereld te verbeteren.’

‘Vind je dat geen haarkloverij?’

‘Ja, dat is het. En als jij het al in twijfel trekt, zullen zíj dat zeker doen. Ze zullen heel argwanend tegenover mijn motieven staan. Ik wil beslist niet dat ze denken dat dit een soort kermisvoorstelling is. Je moet ze ervan overtuigen dat het een legitieme poging is hun leven beter te maken, in de hoop dat zij op hun beurt het leven van anderen in soortgelijke omstandigheden beter zullen maken. Er zijn veel succesverhalen in die wijken, maar de media willen er nooit veel aandacht aan besteden.’

‘Slecht nieuws trekt meer aandacht.’

‘Ja, nou, de positieve voorbeelden moeten ook in het nieuws komen.’

‘De meeste mensen die ik daar ken, zijn alleen maar bezig met overleven, Abe. Ik weet niet of ze wel zo altruïstisch zijn dat ze anderen willen helpen.’

‘Daar zou je van staan te kijken. Maar in sommige opzichten heb je gelijk, en dat is goed, dat was te verwachten. Het gaat alleen om het eerste contact. Al is dat nog wel van kritiek belang.’

Mace’ gezicht betrok. ‘Ik maak me alleen een beetje zorgen, weet je.’

Altman glimlachte. ‘Omdat je eigenlijk geen ervaring op dit terrein hebt en de hoop van de hele natie op je slecht voorbereide schouders drukt?’

‘Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen.’

‘Het antwoord daarop is natuurlijk wel duidelijk; ik weet dat niemand dit beter zou kunnen doen dan jij, Mace. Niemand. Als ik zo iemand kende, zou ik het die persoon hebben gevraagd. Zeker, ik heb veel aan je te danken, maar dit project is in veel opzichten mijn levenswerk. Ik zou nooit alles op het spel willen zetten door iemand uit te kiezen die er ongeschikt voor is. Daar is het gewoon te belangrijk voor.’

‘Dan zal ik mijn best voor je doen. Meer kan ik niet beloven.’

‘Zeg, ik kan Herbert een lunch laten klaarmaken. Hij maakt fantastische tonijnsalade.’

‘Nee, dank je. Ik ga even douchen in het gastenverblijf, en dan ga ik naar een paar van die contactpersonen toe.’

‘Uitstekend. Ik stel dit echt op prijs.’

‘Anders ik wel. Ik had maar weinig mogelijkheden.’

Hij legde zijn hand op haar schouder. ‘Het is nooit zo donker of het wordt wel weer licht. Dat is een vreselijk cliché, ik weet het, maar het is vaak waar. En misschien ontdek je zelfs dat sociale wetenschap je nog beter ligt dan het politiewerk.’

‘Nou, politiewerk is in feite ook sociale wetenschap, maar dan met een pistool en kogelwerende vesten.’

‘Ik geloof dat ik begrijp wat je bedoelt.’

‘Het draait allemaal om respect, Abe. Bij de politie maakte ik deel uit van de grootste bende die er is. Maar omdat we de grootste bende waren, konden we het ons niet veroorloven om ook maar één gevecht te verliezen.’

Altman keek erg geïnteresseerd. ‘Hoe speelde je dat klaar?’

‘Door nooit op een situatie af te gaan waarin ik wist dat ik niet kon winnen.’

‘Dat kan ik me voorstellen.’

‘Als ik hulp nodig had, kon ik die met mijn radio sneller oproepen dan de andere bendes dat konden. In een gevecht moest ik me drie minuten staande houden; meer niet. En als ik iemand in elkaar moest slaan omdat hij op me spuwde, deed ik dat, want als één politieagent een belediging door de vingers ziet, brengt hij daarmee alle andere agenten in gevaar. Vandaag is het nog spuug; morgen zijn het kogels. Datzelfde geldt trouwens voor de bandieten. De meesten proberen alleen maar de kost te verdienen, en de politie probeert hen te pakken te krijgen. Ze kunnen kiezen: Cheerio’s verkopen voor een paar duizend dollar per dag, of vlees versjouwen voor het minimumloon.’

‘Cheerio’s?’

‘OxyContin. Ze zijn net als jij en ik, maar ze maken andere keuzes.’

‘En ze hebben minder kansen gekregen.’

‘Precies. Elke kant kent de regels. Het kan de bandieten geen moer schelen of ze in elkaar worden geslagen of gearresteerd, of neergeschoten en in de gevangenis gezet. Dat overkomt hen elke dag. Maar je moet ze nooit respectloos behandelen. Dat is het enige onvergeeflijke.’

‘Ik denk dat ik zojuist in twee minuten meer heb geleerd dan in de afgelopen tien jaar.’

‘Tot ziens, professor. Tot straks.’ Ze draaide zich om. ‘O ja, nog één ding. Mijn Ducati valt nogal op. Heb je een auto die ik kan lenen?’

‘Zeker. Wil je de Bentley of de Honda?’

‘Het is moeilijk kiezen, maar ik neem de Japanner.’