65

Beth zat die avond in haar eentje in wagen 1, al had ze twee geüniformeerde agenten in een burgerauto achter zich staan toen ze haar positie op het verlaten parkeerterrein van een school innam. Ze was in uniform en had haar Glock 26 nog in haar holster. Het was haar beleid dat ze het wapen droeg als ze het uniform aan had. Haar radio hing met een klemmetje aan haar overhemd.

De meeste dagen voelden de vier sterren op elke schouder aan alsof ze een ton per stuk wogen, en deze dag was geen uitzondering. De ontmoeting van deze avond zou het allemaal nog veel moeilijker voor haar kunnen maken. Toch zat ze rustig in de auto en trommelde ze een deuntje op haar stuur terwijl ze naar de politieradio luisterde. Uit gewoonte volgde ze nog steeds het radioverkeer van haar agenten met de centrale. Ongeveer zes straten bij haar vandaan was een schietpartij geweest. Normaal gesproken zou ze daarheen zijn gegaan, maar vanavond wachtte ze. En dat stond haar helemaal niet aan.

Ze hield op met trommelen toen een zwarte personenauto het parkeerterrein kwam oprijden. De auto schreeuwde gewoon dat hij van de fbi was. Ze wist dat er kreten van ‘Five-O’ en ‘woep-woep’ zouden opgaan zodra die auto district 5 binnenreed. Alle fbi -auto’s leken hetzelfde, klonken hetzelfde en roken ook hetzelfde. Ze wist dat alle drugs, vuurwapens, bendes en hoeren stilletjes in het duister verdwenen om pas na het passeren van de fbi -agenten weer tevoorschijn te komen. De zwarte auto stopte naast haar, kofferbak naast motorkap. De ruit aan de bestuurderskant gleed omlaag.

Ze zag eerst het legitimatiebewijs en het insigne, toen het gezicht.

‘Agent Karl Reiger.’ Er verscheen een tweede gezicht achter het zijne. ‘Mijn collega Don Hope.’

Beth zei: ‘Volgens jullie papieren zijn jullie van Binnenlandse Veiligheid. Danforth zei dat jullie van de fbi waren.’

‘Een misverstand. Dat gebeurt soms. Tot voor een paar jaar werkten we inderdaad voor de fbi . We zijn nu ingedeeld bij een gespecialiseerde divisie van Binnenlandse Veiligheid. Onze divisie houdt zich bezig met contraterrorisme.’

‘Een gespecialiseerde divisie?’

‘Ja. Na 11 september 2001 zijn er daar veel van.’

‘Oké, laten we praten.’

‘Ons kantoor of het uwe?’

Beth maakte haar portier open, knikte naar de mannen in de volgauto en ging op de achterbank van de Town Car zitten. Toen ze het portier sloot, zei ze: ‘Mona heeft me niet veel verteld. Ik wil dus graag een volledige briefing.’

Reiger en Hope draaiden zich opzij om haar aan te kijken. Reiger zei: ‘Allereerst moet u weten dat we u alleen beperkte informatie kunnen verstrekken.’

‘Dat is niet wat ik wilde horen. Als ik me in iets verdiep, wil ik graag alles weten.’

‘Wij hebben net zo goed onze orders als ieder ander.’

‘Gespecialiseerd, zei u?’

‘Een gezamenlijke eenheid met een beperkte kring van mensen die op de hoogte moeten zijn.’

‘In feite zegt u dat u het me niet kunt vertellen.’

‘Nationale veiligheid.’

‘Aan dat excuus heb ik een nog grotere hekel. Wie waren die kerels die mijn mensen van de plaats van het misdrijf wegstuurden?’

‘Ze maakten deel uit van de eenheid.’

‘Ik doe dit werk al bijna twintig jaar. Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand alleen maar een rijbewijs hoefde te laten zien om langs een politieafzetting te komen.’

‘Wij vinden het even vervelend als u.’

‘Dat betwijfel ik. Komt dit echt uit het Witte Huis?’

‘Wie heeft u dat verteld?’ zei Reiger op scherpe toon.

‘Sorry, dat kan ik niet zeggen. Ik geloof niet dat u gemachtigd bent voor die informatie.’

‘Commandant, ik weet dat u kwaad bent. En dat zou ik ook zijn, maar de nationale veiligheid...’

Beth onderbrak hem. ‘Ik heb het spelletje van ‘‘de nationale veiligheid gaat boven alles’’ zelf ook vaak gespeeld. Ik stel het niet op prijs dat ik volledig buiten een moordzaak word gehouden die in mijn eigen achtertuin is gepleegd. Ik heb mijn insigne en mijn functie verdiend, en ik hou er niet van om buitenspel te worden gezet door klootzakken die alleen maar met een rijbewijs hoeven te zwaaien.’

Reiger zei: ‘We denken dat Meldon vermoord is door binnenlandse terroristen.’

Beth boog zich naar voren. ‘Binnenlandse terroristen? Hoe staan die met hem in verband?’

‘Een zaak waaraan hij werkte. Weet u nog, die man die twee jaar geleden heeft geprobeerd het Air and Space Museum op te blazen met twee kilo semtex en een mobiele telefoon die als ontstekingsmechanisme fungeerde?’

‘Roman Naylor? Hoe zou ik dat kunnen vergeten? Een van mijn eigen agenten kreeg tijdens een politiehonddienst, de schoft te pakken, voordat hij duizend kinderen uit het Midden-Westen kon vermoorden die daar een rondleiding kregen.’

‘Meldon vervolgde de dader. Naylor heeft groepen medestanders in verschillende staten. Een van die groepen was United Sons of the American Patriot. Ze worden in verband gebracht met drie bomaanslagen op federale gebouwen in de afgelopen twee jaar. We denken dat dat slechts oefeningen waren voor iets wat 11 september naar de kroon zal steken. Een stel van die binnenlandse gekken is ondergronds gegaan nadat wij en de atf – Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives – in een gezamenlijke operatie tegen ze hadden opgetreden. We vermoeden dat drie van Naylors vrienden vorige week in Washington waren om deel te nemen aan een demonstratie voor het federale gerechtshof, waar zijn proces wordt gehouden. En nu zijn ze opeens verdwenen.’

‘Wacht eens even. Mona zei dat ze naar Meldons zaken had gekeken en dat hij niet aan iets werkte wat de moord op hem kon verklaren.’

‘En u vertrouwt Danforth?’

‘Niet echt.’

‘Goed, want die dame zou nog tegen haar stervende oma liegen als ze dacht dat ze daarmee haar carrière kon bevorderen. We hebben Danforth weinig speelruimte gegeven en voorgesteld dat ze het estafettestokje aan u zou overgeven. Dat vond ze blijkbaar ook niet erg. Ze maakt haar handen niet graag vuil.’

‘Begrepen, maar waarom stelde u dat voor?’

‘Omdat we liever met u te maken hebben dan met haar.’

‘Dus jullie denken echt dat Meldon vermoord is door vriendjes van Naylor?’

‘Dat lijkt me niet zo vergezocht.’

‘Hoe is hij gestorven?’

Hope gaf haar een vel papier. ‘Dit is een samenvatting van de sectieresultaten. Een schotwond in het achterhoofd. Blijkbaar was het een executie. We hebben de kogel. Kaliber 40. Maar we zullen nooit het pistool vinden dat erbij past. Zijn auto is in het westen van Maryland gevonden, met alleen zijn eigen vingerafdrukken. Op de plaats van het misdrijf waren geen sporen te vinden en de moordenaars waren natuurlijk allang weg.’

‘Maar als die kerels in Washington waren, waarom heb ik daar dan geen bericht over gekregen? Waarom kreeg Meldon geen bescherming?’

‘We zeiden dat we een vermoeden hadden, we wisten het niet zeker. En als het de drie zijn die wij denken dat het zijn, hebben we geen enkele reden om ze op te pakken, behalve speculaties en instinctieve gevoelens, en daar houden rechters niet zo van. Toch geloven we dat ze opdracht hebben de aanslag in Oklahoma City nog eens dunnetjes over te doen.’

‘Als dat zo is, waarom zouden ze dan het extra risico van de moord op Meldon nemen?’

‘Ze waren goed bevriend met Naylor. Het kan dus gewoon een kwestie van wraak zijn. Nu Meldon dood is, wordt het proces vertraagd.’

‘Zijn er sporen van die drie mannen?’

‘Nog niet, maar we zijn ermee bezig.’

‘En word ik op de hoogte gesteld als jullie ze vinden?’

‘We kunnen erom vragen, commandant. Meer kunnen we niet doen.’

‘Als jullie me niet echt iets willen vertellen, waarom wilden jullie dan deze ontmoeting?’

‘We hebben u verteld wat onze theorie over de moord op Meldon is. En we hebben u zoveel harde info gegeven als we konden. Het was al een hele toer om dat sectierapport vrij te laten geven.’

‘Als u me foto’s van de drie verdachten geeft, kunnen vierduizend politieagenten naar ze uitkijken.’

‘Ik betwijfel sterk of ze na de moord op Meldon in Washington zijn blijven hangen.’

‘Dan heb ik een verrassing voor u: ik ken ook politiecommandanten in andere steden. En er zijn zelfs mensen bij federale diensten die ik mijn vrienden mag noemen.’

‘Dat hebben we al geregeld.’

‘Dus nogmaals: waarom wilde u me spreken?’

‘Uit professionele beleefdheid,’ zei Reiger. Hij zweeg even. ‘En een hooggeplaatste vriend van u heeft ons gevraagd u op de hoogte te stellen.’

‘Sam Donnelly?’ zei Beth meteen.

‘Hij is niet iemand die graag de eer voor dingen opeist, maar ik zal het niet ontkennen.’

‘Dan sta ik bij hem in het krijt.’

‘Hij zal u vast weleens om een wederdienst vragen. En ik weet dat dit heel onredelijk klinkt, maar als u op sporen stuit, willen we graag een seintje.’

Beth maakte het portier open. ‘Dat krijgt u.’

‘Is het zo gemakkelijk?’ vroeg Reiger.

‘In tegenstelling tot jullie wil ik alleen maar de bandieten vangen. Het kan me echt geen moer schelen welke dienst met de eer gaat strijken. Waarom proberen jullie die filosofie niet eens in te voeren in die gespecialiseerde divisie van jullie?’

Even later reed wagen 1 weg, gevolgd door de auto met de twee agenten.

Toen ze uit het zicht was verdwenen, keek Reiger zijn collega aan. ‘Wat denk je?’ zei Hope.

‘Ik denk dat we hebben gedaan wat ons gezegd is en dat we nu verslag moeten uitbrengen.’

‘En de zus en de advocaat?’

‘Ik geef hier niet de bevelen, Don. Ik voer ze alleen maar uit. Maar hoe verder we hiermee gaan, des te minder het me bevalt. Ik heb me niet opgegeven voor deze shit, en jij ook niet.’

‘Ze betalen ons vier keer zoveel als wat we normaal verdienen.’

‘Ja, om andere Amerikanen te doden.’

‘Bij de rekrutering heeft Burns tegen ons gezegd dat we misschien tot het uiterste moesten gaan. Maar we doen het om ons land veilig te houden. Soms komen de vijanden van binnenuit. Dat weet jij net zo goed als ik.’

‘Evengoed moest ik bijna kotsen toen ik die kogel in Meldons hoofd pompte.’

‘Burns zei dat hij een verrader was en hij heeft ons het bewijs laten zien. Maar als de waarheid uitkwam, zou dat jaren van inlichtingenwerk bederven. Hij moest worden uitgeschakeld. Dit is een clandestiene operatie, Karl. De oude regels gelden niet.’

‘Als je dat maar vaak genoeg tegen jezelf zegt, ga je het misschien nog geloven.’

Reiger reed het parkeerterrein af.

Een burgerauto kwam langzaam uit een straatje tegenover het parkeerterrein en volgde Reigers auto. De man naast de bestuurder zei in de radio: ‘Wagen 2 rijdt en volgt hen.’

Beth Perry’s stem knetterde door de auto: ‘Waar zij gaan, gaan jullie ook. Al is het naar de hel en terug. Commandant – sluiten.’