108

Mace zat met een ijszak op haar gezwollen wang in de woonkamer van het gastenverblijf. Ze had verschillende keren geprobeerd Roy te bellen, maar hij had niet opgenomen. Het telefoontje dat ze zojuist had gekregen, had dat raadsel opgelost. Ze hadden Roy. Ze wilden haar ook hebben. Als ze niet ging, was hij dood. Ze had vierentwintig uur de tijd. Ze zat daar maar en voelde hoe het ijswater over haar gezicht liep. Dit was een van de weinige keren in haar leven dat ze niet wist wat ze moest doen. Toen pakte ze de telefoon, alsof haar handen geleid werden door een onzichtbare kracht, en voerde het telefoongesprek. Beth was er na zevenentwintig minuten. Het zwaailicht van wagen 1 was nog niet uitgewerveld toen ze eruit sprong en naar het gastenverblijf rende. Mace stelde haar met enkele woorden op de hoogte.

‘Waar willen ze dat je heen gaat?’ vroeg Beth.

‘Ze vermoorden hem als ik niet alleen ga.’

‘En als je alleen gaat, vermoorden ze jullie allebei. Kingman is misschien al dood, Mace.’

‘Nee, hij is niet dood.’

‘Hoe weet je dat?’

‘Ik weet het gewoon.’

Ze keken elkaar aan. Ten slotte zei Beth: ‘Weet je, Kingman had wel gelijk toen hij zei dat jij en ik moeten samenwerken, in plaats van elkaar tegen te werken.’

‘Vroeger waren we een goed team.’

‘We hebben tot nu toe steeds op dingen gereageerd. We hebben op schimmen gejaagd.’

‘Of werden door schimmen beschoten.’

‘Wat weten we? Ik bedoel, wat weten we echt over dit alles?’

‘Beth, we hebben geen tijd om hierover te zitten praten.’

‘Als we er niet voor gaan zitten om dit te doorgronden, gaat Kingman écht dood. We hebben bijna vierentwintig uur de tijd. Als we daar goed gebruik van maken, is het zo lang als een mensenleven.’

Mace haalde diep adem en kwam tot bedaren. ‘Goed, dan begin ik. Diane Tolliver ging uit eten met Jamie Meldon en werd vermoord. Kort daarna werd Meldon ook vermoord.’

Beth zei: ‘Het onderzoek naar de moord op Meldon is overgenomen door mensen die ik niet ken. Zelfs de fbi is van de zaak afgehaald. Ik heb inlichtingen ingewonnen en Meldon blijkt misschien doelwit te zijn geweest van een groep binnenlandse terroristen.’

‘Maar dat zou betekenen dat Tolliver is vermoord vanwege haar connectie met Meldon, en niet andersom.’

Beth keek verbaasd. ‘Maar uit wat we over de twee koelkasten hebben ontdekt blijkt dat Tolliver op vrijdagavond is vermoord, dus eerder dan Meldon, en dat ze Dockery daarvoor wilden laten opdraaien.’

Mace ging daarmee verder. ‘Ik heb in Newark ontdekt dat Meldon en Tolliver lang geleden een verhouding hebben gehad. Als Tolliver iets had ontdekt en hulp nodig had, ging ze misschien naar hem toe, vooral omdat hij officier van justitie was.’

‘Maar dat wijst erop dat Meldon is vermoord vanwege zijn connectie met Tolliver, en niet andersom.’

‘Roy en ik werden gevolgd naar het advocatenkantoor. En ik ben ervan overtuigd dat er spyware op Tollivers computer zat. Ook dat wijst erop dat zij de sleutel was, niet Meldon.’

‘En je stuitte op iemand die het appartement van Andre Watkins overhoophaalde.’ Ze keek Mace aan. ‘Kwam degene die voor Watkins wilde doorgaan op je over als een medestander van Roman Naylor?’

‘Nee, daar was hij veel te glad en verfijnd voor. En Meldon had niets met Watkins te maken. Alleen Tolliver. En ze manipuleerden het tijdstip van haar dood om ons op het verkeerde been te zetten. Ik kan me niet voorstellen dat Naylors maatjes vlees- en groenteresten in de vuilnisbak van de dame hebben gestopt, sperma in haar hebben geplant en spyware op haar computer hebben geïnstalleerd.’

‘En die geldoverboekingen via die firma dlt ?’

‘Dat had ook met Tolliver te maken. En Roy zei dat er miljarden dollars door die firma gingen ten behoeve van cliënten van Shilling & Murdoch. Hij zei ook dat het hoofd van de advocatenfirma, Chester Ackerman, bloednerveus was.’

‘Kingman zei dat hij cliënten in Dubai heeft.’

‘Ja. Ik denk dat veel van hun cliënten daar zitten.’

‘Dus vermoedelijk kwamen sommige van die miljarden uit het Midden-Oosten.’

‘Vermoedelijk wel.’ Mace keek haar strak aan. ‘Denk jij wat ik denk?’

Beth haalde haar telefoon tevoorschijn.

‘Wie bel je? Je vriendje de directeur nationale inlichtingen?’

‘Sam Donnelly? Nog niet.’

Ze sprak in de telefoon. ‘Mag ik Steve Lanier van u? Met commandant Perry.’

‘Steve Lanier? Is hij niet...’

‘De adjunct-directeur van de fbi in Washington. Ja.’

‘Hé, Steve, met Beth. Ik moet je echt spreken. Ja, het is heel belangrijk.’

Twee uur later zaten ze in het Washingtonse kantoor van de fbi tegenover Lanier. Ze hadden de man over hun bevindingen verteld.

Lanier leunde achterover. ‘Beth, ik heb in mijn tijd al heel wat meegemaakt, maar dit slaat alles.’

Een man kwam de kamer in, gaf hem een map en ging weer weg.

Hij maakte hem open en bekeek de inhoud. ‘We hebben niets te horen gekregen over het onderzoek naar de moord op Meldon. Ik geloof dat er niet eens een onderzoek is ingesteld. Dat zegt eigenlijk al genoeg. Het is ons wel met veel moeite gelukt om sectierapporten over onze agenten Hope en Reiger te krijgen.’

‘Daar heeft Jarvis Burns me over verteld.’

‘Vast wel. Hun keel is doorgesneden met chirurgische precisie. Echt professioneel werk.’

‘Wat zegt dat ons?’ vroeg Beth.

Lanier sloot de map. ‘Dat zegt ons dat we een groot probleem hebben.’

‘Dat wisten we al,’ zei Mace.

‘Dat bedoelde ik niet.’ De volgende vijf minuten vertelde hij de zussen wat hij wel bedoelde.

‘Dan lijkt het me vrij duidelijk,’ zei Beth. ‘Wat we moeten doen.’

Mace knikte. ‘Ik doe mee.’

Lanier keek van de een naar de ander. ‘Is mij iets ontgaan?’

‘Het is iets tussen ons zussen,’ legde Beth uit, en ze boog zich naar voren en vertelde het hem. Even later nam Mace het over.

‘Hiervoor hebben we de directeur nationale inlichtingen nodig,’ zei Lanier.

‘Absoluut.’

Een halfuur later stonden ze alle drie op om het plan uit te voeren dat ze hadden bedacht.