10

Het hoofdbureau van de politie van Washington stond aan Indiana Avenue, dicht bij het hooggerechtshof van de stad. Het was genoemd naar Henry J. Daly, die een brigadier bij Moordzaken was met achtentwintig eervolle dienstjaren, toen een indringer hem doodschoot in het gebouw. Het was een gebouw met meerdere verdiepingen en veel mensen in uniform die in- en uitliepen. En er hingen ook veel mensen rond die geen uniform droegen; ze wachtten tot ze in het gebouw ernaast voor de rechter moesten verschijnen of stonden duimen te draaien terwijl vrienden of familieleden persoonlijke ontmoetingen met de politiemensen in het bureau hadden. De reclasseringsambtenaren zaten ook in het Daly Building, net als de dienst Motorvoertuigen. Dat garandeerde wel min of meer dat niemand hier voor zijn plezier kwam.

Het kantoor van de korpscommandant bevond zich in een afgeschermd gedeelte. Je had pasjes nodig om er te komen, en in veel hokjes zaten mensen te werken die een pistool meenamen naar kantoor. Het was een hoekkamer, en voor de deur was een extra sleutel nodig. Het kantoor was groot en had fraai lijstwerk en twee ramen. Een van de wanden was bedekt met planken, met daarop ceremoniële mokken en petten, pluchen beesten en stapels kranten en officiële rapporten. Voor een van de ramen hing de Amerikaanse vlag. Er was een klein zitgedeelte met een sierschaakspel op een salontafel. Aan een muur hing een plasmascherm aan een scharnierende arm. Er stond ook een groot houten bureau dat in de loop der jaren heel wat te verduren had gehad. Zo zaten er veel koffiekringen op het blad en hadden waarschijnlijk wel een paar honderd woedende vuisten op het hout gebeukt.

Beth zat aan haar eigen kant en Mace zat tegenover haar.

‘Het zat me al niet lekker dat je meekwam,’ zei Beth, terwijl ze naar de stapels mappen en telefoonbriefjes op haar bureau keek. ‘Blijkbaar was het een fout van me om te geloven dat je er stilletjes en onopvallend bij zou staan. Ik snap niet hoe ik die fout kon maken, want het is pas een paar duizend keer eerder gebeurd.’

‘Het floepte er gewoon uit. Sorry.’

Beth wees naar de stapel telefoonbriefjes. ‘Dat ‘‘gefloep’’ van jou heeft al heel wat aandacht getrokken. De burgemeester wil bijvoorbeeld weten waarom een net vrijgelaten misdadigster zelfs maar in de buurt van een plaats delict mocht komen, zus of geen zus.’

‘Het spijt me echt, Beth. Ik weet niet waarom ik het deed.’

‘Ga jij vanavond nou maar naar Altman en zorg ervoor dat je die baan krijgt.’

‘Is hij nog steeds hoogleraar aan de universiteit van Georgetown? Want het adres dat je me hebt gegeven is in McLean.’

‘Hij heeft een sabbatical, maar het is zijn huisadres.’

‘McLean? Dure boel. Ze betalen hoogleraren zeker veel meer dan vroeger.’

‘Hé, wist je dat niet?’

‘Wat niet?’

‘Altman is een van de rijkste mensen in Washington en omgeving.’

‘Hoe heeft hij zijn geld verdiend?’

‘Dat heeft hij niet.’

Mace keek haar zus vragend aan. ‘Wat?’

‘Vroeger was je een goede rechercheur. Je komt er wel achter.’ Beth wees naar de deur. ‘Ga nu maar. Ik moet een tijdje voor politiecommandant spelen.’

Mace liep naar de deur, maar draaide zich toen om. ‘Het spijt me van vandaag, zus.’

Beth glimlachte. ‘Als dat het enige was waarover ik me zorgen moest maken, zou het een heel goede dag zijn.’

‘Hoe zit het met Mona en de burgemeester?’

‘De burgemeester is een prima vent. Ik kan op een verstandige manier met hem omgaan.’

‘En Mona?’

‘Mona kan naar de pomp lopen.’

De beveiligde deur ging met een klik open en Beths assistente, inspecteur Donna Pierce, stak haar hoofd om de deur. ‘Ze zijn er voor de bespreking, commandant.’

‘Stuur ze maar naar binnen.’

De deur ging verder open en een man met wit haar, gekleed in een maatkostuum met krijtstreepje, liep naar binnen. Hij werd gevolgd door een man in een flodderig grijs pak die een beetje mank liep en een dikke aktetas in zijn rechterhand had.

De witharige man stak zijn hand uit. ‘Het is te lang geleden, Beth.’

‘We hebben het allemaal veel te druk, Sam.’

‘Hallo, commandant,’ zei Jarvis Burns, de man in het flodderpak.

‘Ik geloof dat jullie geen van beiden ooit mijn zus hebben ontmoet. Dit is Mace.’

‘Mace Perry, dit zijn Sam Donnelly en Jarvis Burns.’

Donnelly keek Mace onderzoekend aan. ‘Het verbaast me dat we elkaar nooit eerder tegen het lijf zijn gelopen.’

‘Ik ben een tijdje weg geweest.’

‘Dat weet ik. Je bent het slachtoffer van overdreven ijver aan de kant van het Openbaar Ministerie. Dat is mijn persóónlijke mening,’ voegde hij er vlug aan toe. ‘Je mag me niet citeren.’

‘We weten dat de president gek is op Mona,’ zei Beth met tegenzin.

‘En ik bedien hem op zijn wenken,’ liet Donnelly daarop volgen.

Toen Mace hem onderzoekend aankeek, legde Beth uit: ‘Sam is de dni , de directeur nationale inlichtingen.’

‘Ja, maar Jarvis hier doet al het zware werk,’ verbeterde Donnelly haar. ‘Ik probeer er alleen voor te zorgen dat iedereen goed meespeelt.’

‘Dan laat ik jullie en Beth alleen.’

‘Leuk je te hebben ontmoet, Mace,’ zei Donnelly, terwijl Burns zijn aktetas openmaakte. Maar zijn blik volgde haar tot de deur dicht was.

‘Ze is net vrijgekomen, hè?’ zei Donnelly terwijl hij aan Beths kleine vergadertafel ging zitten.

‘Dat klopt.’

‘Heeft ze plannen?’

‘Ze heeft iets op het oog.’

‘Ik hoop dat het goed komt met haar.’

‘Vast wel.’