105

‘Ik stel het op prijs dat je me wilt ontmoeten, Cassie.’

Roy praatte in K Street met Cassie Benoit, die bij dlt werkte, de escrow-agent die door Shilling & Murdoch voor zakelijke transacties werd gebruikt.

‘Geen probleem. Ik wilde toch ergens een broodje gaan eten. Wat is er?’

‘Alleen maar een probleem met een document. Tenminste, dat denk ik. Herinner je je de overname van de Dixie Group nog die we twee maanden geleden hebben geregeld?’

‘Een stel winkelcentra in Alabama en Texas. De koper was een firma in de Verenigde Arabische Emiraten.’

‘Je hebt een goed geheugen. Die bedoel ik.’

‘Wat is het probleem? Het geld is aangekomen. Dat weet ik.’

‘775 miljoen plus overname van schulden.’

‘Ik herinner me dat het zoiets was. Na een tijdje heb ik alle cijfers niet meer in mijn hoofd zitten. Er zijn te veel zaken.’

‘Vertel mij wat.’

‘Maar wij hadden alleen te maken met het geld, natuurlijk niet met de schuldovername,’ zei ze, terwijl ze al lopend in haar broodje tonijn hapte.

‘Het geld is aangekomen, maar aan twee van de voorwaarden is misschien niet voldaan.’

‘Welke?’

‘Er heeft zich misschien een probleem voorgedaan bij de overdracht van een perceel. En er is nog steeds een probleem met de hoofdhuurder in het winkelcentrum in Dallas-Fort Worth. Dat had opgelost moeten zijn voordat het geld werd overgemaakt. Het had in het dossier geregeld moeten worden, maar dat is niet gebeurd.’

‘Shit. Hebben wij het fout gedaan?’

‘Ik weet het niet. Het kan ook best zijn dat er bij ons een fout is gemaakt. Ik wilde naar je kantoor komen om in de documenten te kijken die je hebt.’

‘Ik kom vandaag om in het werk, Roy. Daarom eet ik nu vlug een broodje.’

‘En na kantoortijd?’

Cassie keek aarzelend. ‘Ik had kaartjes voor een concert in de Constitution Hall.’

‘Ik heb niets tegen de cliënt gezegd. Ik hoopte het probleem op te lossen voordat iemand die telefoontjes moet plegen. En je kent die kerels in de Verenigde Arabische Emiraten. Als er iets fout is gegaan, moeten jij en ik daar helemaal naartoe vliegen om ons bij de sjeiks te verontschuldigen.’

Het bloed trok uit Cassies gezicht weg. ‘Maar ik heb een ontzettende hekel
aan vliegen.’

‘Dan kunnen we het beter aan deze kant van de wereld regelen.’

Cassie zuchtte en gooide de rest van haar broodje in een afvalbak. ‘Wat zou je zeggen van zeven uur vanavond? Dan is iedereen weg, maar ik kan je binnenlaten.’

‘Dat klinkt perfect, Cassie. Ik stel het echt op prijs.’

Roy verliet haar, keek op zijn horloge en belde Mace. Ze vertelde hem over haar gesprek in Newark. Ze vertelde hem ook dat ze had geprobeerd een trein eerder te nemen, maar die was volgeboekt. En de trein waar ze net in was gestapt, had vertraging omdat een vorige trein een deel van zijn lading had verloren. Haar locomotief was daaroverheen gereden, en nu had de stroomvoorziening schade opgelopen.

‘Het duurt wel even,’ zei ze somber. ‘Misschien tot vanavond laat. Jezus, lopend zou ik er waarschijnlijk nog eerder zijn.’

‘Geef me een seintje als je aankomt. O ja, mijn oude firma wil een proces tegen me aanspannen.’

‘Wat? Waarom?’

‘Ik heb naar hun eis gekeken. Het is pure onzin.’

‘Nou, als ik over een goede advocaat hoor, laat ik het je weten.’

Kort voor zeven uur die avond ging Roy naar het kantoor van dlt . De firma ging om halfzeven dicht. Dat leek vroeg, maar ze gingen al om zes uur ’s morgens open vanwege al het internationale werk. Na lange dagen van rekenwerk en procedures om elektronisch geld over de wereldbol te laten flitsen stormden de werknemers tegen sluitingstijd naar buiten.

Cassie deed open toen hij aanklopte en liet hem binnen. Ze had haar staart losgemaakt; haar haar hing los om haar schouders. Haar schoenen met hoge hakken hadden plaatsgemaakt voor sokken en tennisschoenen.

‘Ik heb de documenten opgeroepen die we hebben,’ zei ze. ‘Kom mee.’

‘Geweldig. Bedankt.’

‘Ik heb alles doorgenomen, maar ik kon niet vinden waar je het over had. Maar ja, ik ben ook geen jurist.’

‘Dat geeft niet. Ik kom er wel achter.’

Hij nam langzaam de documenten door, wachtend op een kans. Cassie stond achter hem in haar kleine kamer. Hij zag het pakje sigaretten uit haar handtas steken, die op haar bureau lag. Hij keek op en glimlachte. ‘Dit kan even duren. Wil je soms even roken?’ Hij tikte op het pakje sigaretten.

‘Ik snak al sinds de lunch naar een sigaret, maar in dit gebouw geldt een rookverbod.’

‘Je kunt naar het trottoir gaan.’

Cassie kromde haar vingers en maakte ze weer recht. Ze keek naar het pakje Winston. ‘Oké, ik zwicht. Het duurt niet lang. Misschien heb ik er zelfs twee nodig.’

‘Is er niet een koffiezaak aan de overkant?’

‘Ja, ik ben gek op hun koffie. Die van ons is smerig.’

‘Ga dan roken en haal koffie voor ons als je klaar bent.’ Hij gaf haar wat geld. ‘Neem de tijd. Ik denk dat we hier nog wel even zijn. Als je met die jongens uit het Midden-Oosten te maken hebt, mag je geen fouten maken,’ voegde hij er onheilspellend aan toe.

Zodra ze weg was, sloeg Roy een paar toetsen aan op haar computer. Gelukkig had hij haar wachtwoord niet nodig, want hij zat al in de database. Hij kende hun elektronisch archiveringssysteem niet goed, maar hij nam aan dat hij gewoon op de namen van cliënten kon zoeken. En hij had gelijk. Hij nam vlug zes transacties door waaraan Diane en hij de afgelopen anderhalf jaar hadden gewerkt. Nu begreep hij waarom Cassie eerder die dag in de war was geraakt toen hij het bedrag noemde.

De instructiebrieven die Diane en Roy voor die transacties hadden opgesteld en die erop neerkwamen dat dlt werd verteld hoeveel geld er moest worden overgemaakt en onder welke voorwaarden het vrijkwam, kwamen op één punt van kritiek belang niet overeen met de dlt -gegevens.

Het geld.

Uit zijn eigen bestanden had Roy van zes transacties alle gegevens genoteerd die hij met de gegevens van dlt wilde vergelijken. De winkelcentra van de Dixie Group waren voor 775 miljoen dollar plus overname van de schulden verkocht. Dat had Roy overgenomen uit de instructiebrief van Shilling & Murdoch die ze aan dlt hadden gestuurd. dlt had alle instructiebrieven gescand en in het computersysteem gestopt. Maar in de instructiebrief die Roy nu op het scherm had, met het briefhoofd van Shilling, stond een aankoopprijs van 795 miljoen dollar vermeld; twintig miljoen meer. Dat was Cassie natuurlijk ontgaan, omdat zij alleen maar de instructies uit de brief opvolgde. En als het geld dat binnenkwam overeenkwam met het bedrag dat in de brief stond vermeld, sloeg niemand alarm. En blijkbaar was er inderdaad zoveel geld binnengekomen.

Roy leunde achterover. Waarom zou zijn cliënt in de Verenigde Arabische Emiraten extra geld hebben overgemaakt? Geen enkele koper betaalde meer dan de overeengekomen prijs. Maar had de cliënt dat extra geld wel gestuurd? Hij drukte op een paar toetsen en keek naar de bevestigingen van de overboekingen. Geld dat uit het buitenland binnenkwam werd een beetje anders behandeld dan geld dat via Amerikaanse banken werd overgemaakt, vooral na 11 september 2001. Roy wist dat er een lijst van risicolanden was en dat de Amerikaanse autoriteiten goed op geld letten dat uit die landen naar de Verenigde Staten kwam, want het was altijd mogelijk dat het voor de financiering van terroristische activiteiten werd gebruikt.

Alle overboekingen, zowel binnenlands als die vanuit het buitenland, gingen op de een of andere manier, na een meer of minder kritisch onderzoek, door het federale bankstelsel. Evengoed was er nog veel ruimte voor misbruik. Roy keek naar de datum van de instructiebrief op het scherm en keek toen naar het spiekbriefje dat hij in zijn eigen kantoor had gemaakt. De brief op het scherm was twee dagen later gedateerd dan die in Roys gegevens. Hij wist dat instructiebrieven vaak werden veranderd doordat zich nieuwe omstandigheden voordeden, maar in dit geval waren de omstandigheden niet veranderd. Roys datum was die van de absoluut definitieve instructiebrief. Iemand anders had hem later veranderd, en die had er toen ook twintig miljoen dollar bij opgeteld.

Hij herinnerde zich de reeks extra cijfers op de gecomputeriseerde gegevens die Mace en hij tijdens het eten in Altmans gastenverblijf hadden bekeken. Hij voerde de naam van die cliënt in en keek naar de instructiebrief voor die transactie. Roy wist dat het aankoopbedrag voor de fabrieken 990 miljoen dollar was geweest, maar op de instructiebrief was daar 25 miljoen dollar aan toegevoegd, en ook deze brief was twee dagen later gedateerd dan de laatste versie die Roy had. En op een bevestigingsdocument stond dat de 990 miljoen dollar naar de bank van de verkoper in New York ging. Maar waar was het andere geld naartoe gegaan? Naar een andere bank? En wie had het gestuurd? Ook in dit geval geloofde Roy niet dat zijn cliënt er uit pure goedheid 25 miljoen dollar extra bij had gedaan.

Roy ging rechtop zitten toen de oplossing tot hem doordrong.

Dit was een klassiek geval van meeliften.

Je opent de financiële tunnel met een legitieme transactie vanuit een land in het Midden-Oosten dat níét op de risicolijst staat. De aankoopprijs wordt betaald, maar daar wordt geld uit een andere bron aan toegevoegd. De legitieme dollars nemen de illegale dollars mee, en als het geld in de Verenigde Staten aankomt, gaat het aankoopbedrag naar zijn bestemming en gaan de andere dollars ergens anders heen. Maar als op de instructiebrief het juiste bedrag en bestemmingsrekeningen voor de gelden vermeld staan, kraait er geen haan naar. En als er later een accountantscontrole wordt uitgevoerd, zijn de gegevens zozeer vertroebeld dat niemand er nog wijs uit kan worden. Er vliegt zoveel elektronisch geld over de wereld dat je net zo goed zou kunnen proberen één bepaalde luchtmolecuul te volgen.

Roy wist wat dit was. Dit was een manier om de maatregelen tegen verdachte geldoverboekingen vanuit het buitenland te omzeilen. De extra gelden konden overal vandaan komen, ook van vijanden van de Verenigde Staten.

Het kunnen drugshandelaren zijn die geld witwassen. Of fondsen voor terroristen. Of voor spionnen.

En ze hadden misschien iemand bij dlt . En toen drong het tot Roy door. dlt volgde alleen maar instructies op. Het was veel waarschijnlijker dat ze iemand bij Shilling in hun zak hadden zitten. Hij keek naar de herziene instructiebrief. Daar stond Dianes elektronische handtekening op. Maar die was gemakkelijk te krijgen. Zeker voor iemand in het management van de firma.

Chester Ackerman. De grootste rainmaker in de firma.

Hij betwijfelde of Ackerman de stuwende kracht achter dit alles was, maar de man zou vast wel weten wie dat wel was. Roy stak een usb -stick in een poort en maakte kopieën van zoveel pagina’s als hij kon, waarna hij de stick in zijn aktetas liet glijden. Hij liep naar de hal van het kantoor toen hij Cassie de deur hoorde openmaken.

‘Ik ben klaar, Cassie,’ riep hij. ‘Ik heb het probleem gevonden.’

De deur ging dicht en hij bleef staan.

Het was Cassie niet. Het was een kleine, tengere vrouw met bruin haar, maar haar pistool leek ontzaglijk groot.