75

Mace had net haar ontbijt op en schonk een tweede kop koffie in, toen Altman de eetkamer naast de keuken binnenkwam.

‘Ik hoop dat je goed hebt geslapen,’ zei hij.

‘Redelijk goed. Toen ik vanmorgen ging hardlopen, kwam ik Rick Cassidy tegen.’

‘Een geweldige jongeman. Hij was van plan de marine te verlaten om dichter bij zijn zusje te zijn, en dus dacht ik dat een baan hier hem wel goed van pas zou komen. Ze gaat naar de George Washington en heeft een fulltimebaan bij de Wereldbank in Washington geaccepteerd.’

‘Het was heel aardig wat je voor haar hebt gedaan.’

‘Als een arme man iets geeft, is dat inderdaad een offer. Als een rijke man iets geeft, komt dat lang niet op hetzelfde neer.’

‘Nou, ik ken rijke mensen die nooit iets geven.’

Zoals gewoonlijk droeg Altman een spijkerbroek en een overhemd met lange mouwen. Hij schonk een kop thee in uit een pot op het dressoir, nam een hap van een koekje en ging naast haar zitten.

‘Herbert is een genie in de keuken,’ zei hij. ‘Ik heb twee masters, ben gepromoveerd en ik kan nog niet eens een ei openbreken.’

‘Ik weet het. Ik ben ook een kluns in de keuken. Ik heb twee croissantjes en een omelet gehad en moest me inhouden om niet nog meer te gaan halen.’

Altman nam een slokje thee, zette het kopje neer en zei: ‘Psycho?’

Mace veegde haar mond af. ‘Ach, het stelde niet veel voor.’

‘Het stelde heel veel voor. Ik heb het gehoord van Carmela, die met Non in het appartementengebouw heeft gepraat. Non heeft de hele confrontatie vanuit haar raam gezien. Roy en jij hadden wel dood kunnen zijn. Ik voel me beroerd. Beroerd, Mace. Ik heb grondig onderzoek naar die mensen laten doen, maar ik wist niet dat die man iets met Alisha te maken had.’

‘Waarschijnlijk omdat iedereen bang is voor die kerel. Maar we zijn er goed uitgekomen en we hebben Alisha en Tyler daar weggehaald. Beth heeft me daarbij geholpen.’

‘Dat weet ik.’

‘Dus je hebt haar gesproken?’

‘Ja. Als jou iets was overkomen, had ik het mezelf nooit vergeven.’

Ze legde haar hand op zijn arm. ‘Abe, ik neem aan dat je mij voor deze baan hebt uitgezocht omdat ik die delen van de stad goed ken en dus ook goed weet hoe ik me daar staande moet houden. Het was een fout van me dat ik Roy meenam. Dat was dom van me en het zal niet opnieuw gebeuren.’

‘Ik geloof niet dat er een volgende keer moet komen.’

‘Wat bedoel je?’

‘Ik kan het niet verantwoorden om jou naar gevaarlijke plaatsen te sturen, Mace. Dat kan ik niet riskeren. Geen enkel onderzoek is dat waard.’

‘Nou, dit onderzoek wel, vind ik. Neem nou Alisha. Ze is een goed kind. Ze moet alleen een kans krijgen. En Tyler kunnen we daar ook niet achterlaten. Hij heeft bijzondere hulp nodig. En zo zijn er nog duizenden mensen in de stad.’

‘Het is te riskant.’

‘Ik ben bereid het risico te nemen. Je hebt me een baan aangeboden en ik heb hem geaccepteerd. Laat me nu mijn werk doen. Abe, je wist dat die wijken gevaarlijk waren. Waarom maak je er nu opeens zo’n probleem van?’

‘Op papier zag het er goed uit. Maar papier is niet het echte leven. Al mijn berekeningen zijn blijkbaar niets waard wanneer er mensen als die Psycho in het geding zijn.’

‘Daar kan ik voor zorgen.’

‘Ik dacht dat je geen gevaar liep als ze hoorden dat je mensen daar wilde helpen.’

‘En zo zal het ook gaan. En met de paar die er anders over denken reken ik wel af.’

‘Ik denk niet dat je deze discussie gaat winnen, Abe.’

Ze keken allebei op en zagen Beth in de deuropening staan. Ze had de mollige Tyler Rogers op de arm. Achter haar stond Alisha met een kleine tas.

Mace stond op. ‘Alisha? Gaat het goed met jou en Tyler?’

De jonge moeder kwam naar voren en keek met grote ogen naar het interieur van het landhuis. ‘Het gaat goed. Commandant Perry heeft heel goed voor ons gezorgd.’

Mace keek haar zus aan. ‘Ik stel het echt op prijs dat je helpt, Beth. Ik wist niet wie ik anders kon bellen toen Psycho opdook.’

‘Hij is niet iemand om mee te spotten. Al heb ik gehoord dat jullie je vrij goed konden handhaven.’ Ze zweeg even. ‘Heeft Kingman echt één op één tegen hem gebasketbald?’

‘En hem ingemaakt,’ zei Alisha met nauw verholen pret. ‘Ik keek met Non vanuit het raam. Hij maakte hem in,’ herhaalde ze met een brede glimlach.

‘Waar is Darren?’ vroeg Mace.

‘Wie is dat?’ vroeg Beth op scherpe toon.

‘Mijn broer. Hij is niet meegekomen. Ik weet niet waar hij is.’

‘Wat doen jullie allemaal hier?’ vroeg Mace.

Altman stond op en kwam naar voren. ‘Beth en ik hebben vanmorgen met elkaar gesproken. Alisha en Tyler komen bij ons logeren. Ik hoopte dat ze de westelijke vleugel van het gastenverblijf konden gebruiken, als dat je niet ongelegen komt.’

‘Ongelegen?’ riep Mace uit. ‘Dat huis is zo groot dat ik een kaart nodig zou hebben om ze te vinden.’

‘Wij hier wonen?’ zei Alisha, en ze keek om zich heen. ‘Ik heb geen geld voor zo’n huis.’

‘Het is gratis,’ zei Altman, en hij pakte haar arm even vast, nadat Beth haar duim naar hem had opgestoken. ‘En het zal me een eer zijn jou en je zoontje naar jullie nieuwe kamers te brengen en je daar wegwijs te maken.’

Beth gaf Tyler aan Alisha en ze gingen met zijn drieën weg. Beth keek haar zuster aan en wierp een blik op haar lege koffiekopje. ‘Je kunt misschien nog wel een dosis cafeïne gebruiken, want we moeten praten. Nu meteen.’