111

Veertig minuten later ging de technicus met de headset opeens rechtop zitten. Op het scherm had een explosie de camera aan het schudden gebracht. Beth beëindigde het telefoongesprek dat ze aan het voeren was en kwam naar hen toe. Met stomheid geslagen keken ze allemaal naar het scherm, waarop de hemel door een vuurbal werd verlicht.

‘Allemachtig,’ zei een zichtbaar geschokte Burns. ‘Ze hebben een bom laten ontploffen.’ Hij keek de technicus aan. ‘Zet die helikopter direct aan de grond.’

De technicus gaf de opdracht door en ze wachtten terwijl de helikopter daalde. Even later vielen de camerabeelden weg. Er ging een gespannen minuut voorbij en toen schrok de technicus weer op, want er kwam een woordenstroom in zijn headset binnen. Hij knikte met een bleek gezicht en keek de anderen aan. ‘Het gebouw is verwoest. Blijkbaar zijn er geen overlevenden.’

‘Weet je zeker dat het de juiste plek is?’ vroeg Beth.’

‘Ze hebben net een lijk weggehaald,’ zei de technicus met een nerveuze blik op Beth. ‘Een vrouw, en ze hebben haar geïdentificeerd.’

‘Allemachtig, Beth,’ zei Burns. ‘Wat vind ik dit erg.’

‘Ik ook, Jarvis. Ik ook. Ik vind het heel erg.’

Iets in haar toon maakte dat hij haar scherp aankeek.

‘Beth? Gaat het wel?’

‘Nu,’ riep Beth in de richting van de deur.

Die ging open en Sam Donnelly kwam binnen met zes gewapende mannen. Achter hem kwam Steve Lanier van de fbi met een brede glimlach.

Burns keek eerst zijn baas, toen Beth, en toen zijn baas weer aan. ‘Directeur, wat is er in godsnaam aan de hand?’

‘Sorry, Jarv. Het is uit.’

‘Wat is uit?’

‘Je geheime operatie. Met hulp van de fbi hebben we deze val voor je opgezet. Ik had al een hele tijd het idee dat er iets gebeurde waar ik niet van wist. Ik vind het jammer dat jij erachter blijkt te zitten.’

‘Maar...’ begon Burns.

‘Offers, Jarvis. Daar hebben we het al eerder over gehad. De nationale veiligheid van dit land gaat voor alles.’

Burns en Donnelly keken elkaar een hele tijd aan.

‘Je krijgt natuurlijk de volledige steun van de dni , als blijkt dat we het mis hebben,’ voegde Donnelly eraan toe.

‘Dat begrijp ik. Dank u, directeur. Ik weet zeker dat het allemaal goed komt.’

Donnelly keek Lanier aan. ‘Ik denk dat wij het nu verder wel af kunnen, Steve. De fbi is niet bevoegd voor zoiets. Maar ik stel de hulp op prijs. Ik laat mijn mensen...’

Beth liep naar Burns toe. ‘Was je het echt van plan, Jarv?’

‘Wat van plan?’

‘Je voor Sam in het zwaard laten vallen?’

‘Wat?’ zei Donnelly op scherpe toon.

Ze keek hem aan. ‘Offers? De volledige steun van de dni ? Wij nemen het nu over. We zien Jarv nooit meer terug. Je stuurt hem naar Jordanië, en dan kan hij daar blijven doen wat hij doet.’

‘En hij doet natuurlijk wat jij hem opdraagt,’ voegde Lanier daaraan toe.

‘Ik heb geen idee waar jullie het over hebben,’ zei Donnelly.

‘Als ik jou was,’ zei Lanier tegen Donnelly, ‘zou ik met dat soort opmerkingen wachten tot ik aan mijn verdediging toe was.’ Hij gaf een teken aan zijn mannen. Ze kwamen naar voren en deden Donnelly, Burns en de technicus handboeien om.

‘Hoe durf je!’ zei Donnelly woedend.

Lanier ging in een leren stoel tegenover Beths bureau zitten. ‘Commandant, aan jou de eer,’ zei hij. ‘Ik ben er zelf een beetje misselijk van.’

Beth leunde op de rand van haar bureau. ‘Jarvis, weet je nog dat je tegen me zei dat je wist van de dood van Diane Tolliver, het brandalarm, en de rest?’

‘Wat is daarmee?’ zei Burns behoedzaam.

‘Toen ik me erover verbaasde dat je dat wist, zei je dat ze niet van je konden verwachten dat je wist wat er in de rest van de wereld gebeurde als je niet eens kon bijhouden wat er in je eigen stad voorviel.’

‘Ik begrijp niet goed wat je...’

‘Ik geloofde je op je woord, Jarvis. Ik geloofde dat Sam en jij het zouden weten als er iets belangrijks in Washington gebeurde. En ik bedacht ook dat als jullie niets deden om het tegen te houden, jullie er zelf misschien wel achter zouden zitten. Bovendien ben ik op een avond Hope en Reiger naar het Pentagon gevolgd. Ik wist dat ze geen militairen waren, maar ik wist ook dat de directeur nationale inlichtingen daar een satellietkantoor had. En toen we van de connectie tussen Diane Tolliver en Jamie Meldon hoorden, en ontdekten dat ze op vrijdag in plaats van maandag was vermoord, wist ik dat er meer aan de hand was dan een oude veteraan die aan het verkrachten en moorden was geslagen. Omdat we niets konden bewijzen, ging ik naar Steve en maakten we een plan om aan bewijzen te komen.’

‘Een plan?’

Beth wees naar het scherm. ‘Dit plan.’

Donnelly zei: ‘Beth, ik heb echt geen idee waar je het over hebt. Maar moet ik geloven dat je je zus hebt opgeofferd om na te gaan of een onzinnig idee juist was of niet?’

Lanier zei: ‘Mace is ongedeerd. We hebben ons gijzelingsteam gestuurd. We konden ze volgen doordat Mace een tracker bij een van de bandieten had aangebracht voordat ze haar scanden. De helikopter heeft Kingman en haar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht.’

Burns keek nerveus naar het scherm. ‘Nou, dan hebben we blijkbaar foutieve berichten ontvangen. Ik ben erg blij dat ze ongedeerd is.’

Beth zei ijzig: ‘Daar geloof ik niks van, Jarv. Sam en jij hebben jullie best gedaan om haar te doden. De hele operatie van vanavond was een ingewikkelde truc van jullie. Die camerabeelden waren nep. Jullie hadden daar helemaal geen helikopters. En geen eenheden op de grond.’

‘Je zit er volkomen naast,’ zei Burns.

‘Zeg verder maar niets meer, Jarvis,’ waarschuwde Donnelly. ‘We zoeken dit wel uit.’

‘En óf het uitgezocht zal worden,’ riep Beth uit.

‘Jullie hebben niets!’ wierp Donnelly tegen. ‘Geen enkel bewijs. En als ik eenmaal met de president heb gepraat, gaan er koppen rollen.’

‘O, het bewijs is geen probleem,’ zei ze. ‘Dat is overstelpend.’

Lanier zei: ‘Het gijzelingsteam heeft drie van de schurken opgepakt die je erbij had gehaald om het vuile werk voor je op te knappen.’

‘Jullie stellen het woord van drie ‘‘schurken’’ boven dat van ons?’ zei Donnelly. ‘Besef je wel hoe belachelijk dat voor de rechtbank overkomt? Ik stel voor dat je jezelf de blamage bespaart en ons onmiddellijk vrijlaat. Dan zullen we de zaak laten rusten.’

Beth zei: ‘Wat me vooral zo kwaad maakte was het feit dat je zo weinig respect voor me had.’

‘Hoe bedoel je dat precies?’

‘Je dacht dat ik niet slim genoeg was om het te doorzien.’

‘Je hebt nog steeds absoluut geen bewijs.’

Lanier keek Beth aan en knikte toen een van zijn mannen toe. ‘Breng haar binnen.’

Een geboeide Mary Bard, haar hoofd in het verband, werd binnengeleid.

‘Mary Bard,’ zei Lanier. ‘Door ons land gerekruteerd om voor de fbi te werken, tot jij haar bij ons wegkaapte, Sam. Toen ik hoorde hoe Reiger en Hope aan hun eind waren gekomen, met die nauwkeurige chirurgische sneden in hun keel, moest ik denken aan een kleine gezamenlijke operatie die ze vorig jaar met de cia heeft uitgevoerd.’

Bard zei op bittere toon: ‘De directeur zei tegen me dat die mensen van vanavond verraders waren en onschuldige mensen hadden vermoord. Dat jullie overheid toestemming had gegeven voor hun eliminatie.’

‘Hou je kop!’ riep Donnelly.

‘Zij heeft ze vermoord. Zíj heeft ze vermoord,’ riep Burns uit. ‘Niet wij.’

Beth keek Lanier aan. ‘Wil je ze uit mijn ogen halen voordat ik ze alle drie overhoopschiet?’

Later die avond liep Beth Perry het ziekenhuis in en daar zag ze haar zus aan het eind van de gang staan. Toen Mace opkeek en Beth zag, rende ze naar haar toe. De twee zussen kwamen in het midden van de gang bij elkaar en sloegen hun armen om elkaar heen.

‘Je was vanavond geweldig, Mace.’

‘We hebben samen het plan bedacht, zus.’

‘Ja, maar jij was in de vuurlinie, niet ik. Het had je dood kunnen worden.’

‘Jij bent de commandant. Ik ben niet onmisbaar.’

De twee vrouwen gingen een stap terug, en Beth keek naar het verband op Mace’ gezicht en de bult op haar dij. ‘Komt het wel goed met je?’

‘Ik ben er weleens erger aan toe geweest door alleen maar uit bed te vallen.’

‘Leugenaar. Hoe gaat het met Kingman?’

‘De operatie is voorbij. Ze zeiden dat ik hem een paar minuten mocht zien. Wil je meekomen?’

Roy was nog zwaar verdoofd, maar zijn ogen gingen open toen hij Mace’ stem hoorde. Ze legde haar hand om de zijne heen.

Zwakjes zei hij: ‘Is alles goed gekomen?’

‘Alles is geweldig,’ zei Mace. ‘Beth is er.’

Roy draaide langzaam zijn hoofd om naar de commandant. Ze stak haar hand uit en streek zachtjes over zijn gezicht.

‘Hé, Roy, ik moet je wat vertellen.’

‘Wat dan?’ bewogen zijn lippen.

Beth keek Mace even aan en zei toen: ‘Als je met Mace wilt blijven omgaan, vind ik dat prima.’ Ze boog zich naar hem toe en kuste hem op zijn wang.

Toen de zussen door de gang naar de wachtkamer liepen, zei Mace: ‘Weet je, nu noemde je hem eindelijk Roy.’

‘Ja. Want dat heeft hij verdiend.’