114

Beth bracht hen met de auto naar Altmans huis terug. Voordat ze weer naar haar werk ging, zei ze tegen Mace: ‘Ik weet dat je die baan bij Altman hebt, en je hoeft geen genie te zijn om te zien dat Roy ook veel van je tijd in beslag zal nemen. Maar vergeet je grote zus niet.’

‘Hoe zou ik haar kunnen vergeten? Als ik haar nodig heb, is ze er meteen.’

‘Datzelfde kan ik van jou zeggen.’

‘Nee, dat kun je niet, Beth. Ik wilde dat je het kon zeggen, maar ik heb je teleurgesteld.’

‘Het is gewoon het lot van de eerstgeborene,’ zei Beth met een poging tot een glimlach.

‘Verbeeldde ik het me nou of was de cia -directeur blij met de gang van zaken?’

‘Nee, dat was hij. Wie denk je dat na het vertrek van de dni weer de leiding over de inlichtingenwereld heeft en de dagelijkse briefing van de president doet?’

‘Ik begrijp het.’

Ze omhelsden elkaar nog even, en toen veranderde Beth Perry weer in commandant Perry. Ze stapte in wagen 1 en reed naar de stad terug om misdaad te bestrijden.

Roy liep naar Mace toe. ‘Ik heb geen plannen voor vandaag. Heb je zin om te lunchen met een ex-basketballer die een eenarmige behanger is geworden? Ik trakteer.’

‘Klinkt goed. Ik kan je helpen je vlees te snijden en je mond voor je afvegen.’

‘Ja, dat is een goede oefening voor de toekomst.’

‘Welke toekomst?’ zei Mace op scherpe toon. Ze keek hem doordringend aan.

Hij deed een stap achteruit en liep rood aan. ‘Eh, ik geloof dat ik beter mijn mond kan houden.’

‘O, Roy, wat ben je toch lief.’

‘Serieus. Wil je mee?’

‘Heel graag.’

Laat op die avond stapte Mace op haar Ducati en startte hem. Twee minuten later vloog ze over de snelweg naar de binnenstad van Washington. Ze ging naar district 6 en reed door de straatjes naar de plaats waar haar leven voorgoed was veranderd. Toen ze daar aankwam, trok haar maag zich samen en steeg het bloed naar haar hoofd. Toch zou er, zei ze tegen zichzelf, een dag komen waarop deze plek haar geen verdriet meer zou doen, maar haar juist grote voldoening zou schenken. En als die dag kwam – en hij zou komen – zou Mace Perry echt terug zijn.

Ze draaide zich om toen ze de lichten van een auto zag knipperen. Ze schrok toen ze zag wie er uit de politiewagen stapte.

Beth was nog in uniform, maar ze liep naar haar toe en kwam bij haar zus staan.

‘Ik dacht wel dat je hier vanavond heen zou gaan.’

‘Soms is het griezelig zo goed als jij me kent.’

‘We zijn zussen. En...’ Beth zweeg.

‘Je wilde ‘‘en politievrouwen’’ zeggen, nietwaar?’

‘We geven het niet op, Mace.’

‘Ik weet het.’ Na enkele ogenblikken van stilte zei Mace: ‘Waarom heb ik toch het idee dat Donnelly en Burns nu ergens in een kantoor zitten en gewoon doorgaan met hun werk?’

‘Omdat het waarschijnlijk zo is.’

‘Mooie gerechtigheid!’

Beth keek op naar het oude appartementengebouw. ‘Het ziet er niet zo slecht meer uit.’

‘Waar heb je het over? Het is een krot.’

‘Een beetje werk, een beetje verf.’

‘Wat?’

‘Ze maken er een buurthuis van.’

‘Sinds wanneer?’

‘Sinds ik de burgemeester heb overgehaald zijn goedkeuring te geven.’

Beide vrouwen keken naar het gebouw. ‘Waarom?’ vroeg Mace.

‘Waarom niet? Het is een oud gebouw dat geen nut meer heeft. We kunnen het laten staan tot het instort. We kunnen er ook iets nuttigs van maken. Dat is een manier om vooruitgang tot stand te brengen. Dat geldt voor gebouwen. En voor mensen.’

Mace keek een hele tijd naar het huis. ‘Pa en jij waren altijd al veel beter in symboliek dan ik.’

‘Ik heb altijd gevonden dat pa en jij meer op elkaar leken.’

‘O ja?’ zei Mace verrast.

Mace keek naar wagen 1, waarin de chauffeur geduldig zat te wachten. ‘Ben je klaar voor vanavond, zus?’

Beth strekte haar rug. ‘Ja, ik dacht erover naar huis te gaan en een boek te gaan lezen in bad.’

‘Wil je een lift?’ Mace keek naar haar Ducati.

‘Wat? Op de motor?’

‘Heb je daar een probleem mee?’

‘Nee, dat is het niet. Nou ja, de aansprakelijkheid als de commandant van het politiekorps...’

‘O, hou je kop en stap op. Je mag Roys helm gebruiken.’

Op weg naar huis, terwijl Beth haar stevig vasthield, maakte Mace een wheelie. Ze hield dat vol terwijl ze met grote snelheid over de George Washington Parkway reed en voorbijrijdende automobilisten de stuipen op het lijf joeg.

Beth begon iets in haar oor te schreeuwen, maar hield daarmee op. En toen deed de korpscommandant, die zich altijd zo keurig aan de regels hield, iets ondenkbaars. Ze stak haar beide armen recht opzij en slaakte kreten van plezier.

De zussen gingen naar het veilige deel van de stad terug, waar mensen elkaar niet doodschoten om porties crack van vijf dollar of om vluchtig respect te verwerven. Toch wisten ze dat hun hart en hun professionele leven altijd aan de onvoorspelbare kant van de streep zouden blijven, de kant waar je niet van het gevecht wegvluchtte maar er juist op af rende. Daar hoorden ze werkelijk thuis.

Het voorwiel kwam op het asfalt terug. Mace gaf gas en de gezusters Perry verdwenen in de verte.