5

Ze reden in een zwarte Town Car, met een suv vol agenten achter hen aan. Mace keek naar haar oudere zuster Elizabeth. Ze werd door haar vrienden en sommige collega’s Beth genoemd, maar de meeste mensen noemden haar commandant.

Mace draaide zich om en keek naar de auto die achter hen aan reed. ‘Waarom die optocht?’

‘Geen bijzondere reden.’

‘Waarom ben je vanavond gekomen?’ vroeg Mace.

Beth Perry keek naar de geüniformeerde chauffeur die voor hen zat. ‘Keith, zet eens wat muziek op. Ik wil niet dat je in slaap valt. Voor je het weet, rijd je op deze wegen van een helling af.’

‘Ja, commandant.’ Keith zette plichtsgetrouw de radio aan en Kim Carnes’ gebroken stem drong met Bette Davis Eyes tot op de achterbank door.

Beth keek haar zuster aan en sprak op gedempte toon. ‘Op deze manier vermijden we de pers. En dat je het maar weet: ik heb daarbinnen vanaf de eerste dag ogen en oren gehad. Ik heb geprobeerd zo goed mogelijk voor je op te komen.’

‘Dus ik had gelijk. Daarom trok die koe zich terug.’

‘Je bedoelt Juanita?’

‘Ik bedoel die koe.’

Ze dempte haar stem nog meer. ‘Ik dacht dat ze je een afscheidscadeautje wilden geven. Daarom ben ik wat eerder gekomen.’

Het ergerde Mace dat de korpscommandant van politie de radio aanhad en fluisterde in haar eigen auto, maar ze begreep waarom. Overal luisterden oren mee. Op het niveau van haar zus ging het niet meer om misdaadbestrijding, maar om politiek.

‘Hoe is het je gelukt om me twee dagen eerder vrij te krijgen?’

‘Strafvermindering wegens goed gedrag. Je had achtenveertig uur vrijheid verdiend.’

‘Over twee jaar tijd is dat niet zo’n geweldige prestatie.’

‘Dat is het inderdaad niet.’ Ze klopte Mace op haar arm en glimlachte. ‘Niet dat ik iets anders van jou zou hebben verwacht.’

‘Waar ga ik nu heen?’

‘Ik dacht dat je wel bij mij kon logeren. Ik heb ruimte genoeg. De scheiding is zes maanden geleden definitief geworden. Ted is allang weg.’

Haar zus was acht jaar met Ted Blankenship getrouwd geweest, maar het huwelijk was al begonnen te rafelen voordat Mace naar de gevangenis ging. Ze hadden geen kinderen en Ted had vooral een hekel aan zijn ex omdat ze slimmer en succesvoller was dan hij ooit zou zijn.

‘Ik hoop dat mijn gevangenisstraf niet een van de redenen van de ondergang van je huwelijk was.’

‘Ik heb een slechte smaak wat mannen betreft; dat is een van de redenen. Ik ben weer Beth Perry.’

‘Hoe gaat het met moeder?’

‘Nog steeds getrouwd met Geldzak en nog net zo’n lastpak als altijd.’

‘Ze is me nooit komen opzoeken. Ze heeft me niet één brief geschreven.’

‘Laat maar, Mace. Zo is ze nu eenmaal en daar zullen we toch nooit iets aan kunnen veranderen.’

‘En mijn flat?’

Beth keek uit het raam en Mace zag in de weerspiegeling van de ruit dat er rimpels op haar gezicht kwamen. ‘Die heb ik zo lang mogelijk aangehouden, maar de scheiding deed een fikse aanslag op mijn portemonnee. Uiteindelijk moest ik Ted alimentatie betalen. De kranten smulden daarvan, al is het eigenlijk de bedoeling dat zo’n dossier geheim blijft.’

‘Ik heb de pest aan de pers. En voor de goede orde: ik heb ook altijd de pest aan Ted gehad.’

‘Hoe het ook zij, vier maanden geleden heeft de bank beslag gelegd op je flat.’

‘Zonder het mij te vertellen? Kunnen ze dat doen?’

‘Je hebt mij gemachtigd voordat je naar de gevangenis ging. En dus hebben ze mij in kennis gesteld.’

‘En jíj kon het mij niet vertellen?’

Beth keek haar fel aan. ‘Wat had jij nou kunnen doen als ik het je had verteld?’

‘Toch had ik het graag geweten,’ mopperde Mace.

‘Sorry. Zo heb ik de situatie ingeschat. In elk geval heb je nu geen schulden.’

‘Heb ik nog iets over?’

‘Nadat we de rekeningen van je advocaten hadden betaald...’

‘ We ?’

‘Dat was ook een reden waarom ik niet voor de flat kon blijven betalen. De advocaten krijgen hun geld altijd. En jij zou hetzelfde voor mij hebben gedaan.’

‘Alsof jij ook in zo’n puinhoop verzeild zou raken.’

‘Wil je de rest van het slechte nieuws horen?’

‘Waarom niet? We zijn nu toch bezig.’

‘Je beleggingen zijn gekelderd, net als die van iedereen toen de economie in een vrije val raakte. Je politiepensioen was verleden tijd op het moment dat je werd veroordeeld. Je hebt in totaal twaalfhonderdvijftien dollar op je rekening staan. Ik heb je schuldeisers overgehaald je schulden te beperken tot ongeveer zesduizend dollar. Ze waren ook bereid je uitstel van betaling te geven tot je je zaken weer op orde hebt.’

Mace zweeg een hele tijd. Intussen reed de auto over bochtige wegen naar de snelweg die hen uiteindelijk naar Virginia en vervolgens naar Washington zou brengen. ‘En dat heb je allemaal in je vrije tijd gedaan, terwijl je aan het hoofd staat van het op negen na grootste politiekorps van het land en ook nog de beveiliging van de inauguratie van de president moest leiden. Niemand had het beter kunnen doen. Dat weet ik. En als ik toezicht op jouw financiën had gehouden, zou je nu waarschijnlijk in een Chinese gevangenis voor mensen met schulden zitten.’ Mace legde haar hand even op de arm van haar zus. ‘Dank je, Beth.’

‘Ik heb één ding voor je weten te behouden.’

‘Wat dan?’

‘Dat zie je wel als we er zijn.’