35

‘Volg je mij?’ snauwde Mace de procureur-generaal van Washington toe.

Bij wijze van antwoord deed Mona de deur van de damestoiletten op slot.

‘Als je die deur niet openmaakt, gebruik ik je kop om hem open te wrikken.’

‘Bedreig je een openbaar aanklager?’

‘Maak jij je schuldig aan wederrechtelijke opsluiting?’ zei Mace meteen.

‘Ik wilde je alleen een kleine dienst bewijzen.’

‘Geweldig. Snij dan maar je polsen door in dat hokje daar. Ik bel een ambulance zodra je helemaal bent leeggebloed.’

‘Ik weet alles van Beths plannetje.’

‘O ja? Welk plannetje mag dat dan wel zijn?’

Mona maakte haar tasje open, liep naar de spiegel en werkte haar make-up en lipstick bij terwijl ze sprak. Mace zou haar het liefst in een toiletpot proppen, het blonde haar eerst.

‘Om jou weer bij de politie te krijgen natuurlijk. Je zou erin geluisd zijn, gedrogeerd, gedwongen al die misdrijven te begaan, blabla. Die arme kleine Mace. Dat gelul waar de jury geen woord van geloofde.’ Mona deed haar tasje dicht, draaide zich om en leunde met haar achterste tegen de wastafel. ‘En dus zet Beth haar beste rechercheurs op de zaak, in de hoop dat er een wonder gebeurt waardoor je onschuld wordt bewezen.’

‘Ik bén onschuldig.’

‘O, kom nou. Bewaar dat voor iemand die zich er druk om maakt. Maar het werkt niet, want ik ben haar een heleboel stappen voor. Ik ben haar zo ver voor dat ik het jou best allemaal wil uitleggen. Dan kun je naar Beth toe rennen en het haar vertellen, zoals je altijd doet als je in de problemen zit.’

Mace deed haar best om kalm te blijven spreken. ‘Wat moet ik haar precies vertellen?’

Mona keek haar met onverholen minachting aan. ‘Zelfs als Beth bewijzen voor je onschuld vindt, zijn er zes mensen die voor je terugkeer bij de politie moeten tekenen.’

‘Als ze echte bewijzen vindt, neem ik aan dat die mensen dat wel doen.’

‘Zo simpel ligt het niet. Een bewijs is nooit helemaal waterdicht. Als ze een getuige vindt, overtuig ik ze ervan dat die getuigenverklaring is afgedwongen door een overijverige politiecommandant die voor niets terugdeinst om haar dierbare kleine zusje van alle blaam gezuiverd te krijgen. En wat ze verder ook ter tafel brengt, ik zal aantonen dat het ondeugdelijk of zelfs vervalst is, en om precies dezelfde reden. En omdat ik er niet in geloof dat je de tegenpartij de eerste klap moet laten uitdelen, heb ik al met alle personen gepraat die hun handtekening zouden moeten zetten, inclusief onze beste burgemeester, bij wie ik vorige week heb gedineerd. Op die manier heb ik het fundament gelegd voor de actie die ik tegen de bewijsvoering van je zus ga ondernemen.’

‘Ze zullen nooit geloven dat Beth bewijzen zou vervalsen. Dat is jóúw werkwijze, niet de hare.’

Mona kreeg even een kleur, maar herstelde zich. ‘Na veel uitleg door mij zijn ze tot het besef gekomen dat de anders zo solide Beth Perry niet meer helder kan denken als het op jou aankomt. Om jou te helpen is ze tot alles in staat, zelfs tot het overtreden van de wet, ook al verdien je het niet. Ik moet toegeven dat Beth enig talent heeft. Jij bent daarentegen waardeloos.’

‘Ik luister niet meer naar die onzin.’ Mace maakte aanstalten Mona voorbij te lopen. De procureur-generaal beging de fout haar hand op Mace’ schouder te leggen om haar tegen te houden. Een seconde later zat Mona’s arm achter haar rug gewrongen. Mace trok de vrouw omhoog uit haar schoenen met zeven centimeter hoge hakken en drukte haar met haar gezicht tegen de wand van de toiletten. De lipstick van de procureur-generaal maakte rode vegen op de tegels.

‘Raak me nooit meer aan, Mona.’

‘Laat me los, kreng,’ gilde Mona, terwijl ze verwoede pogingen deed zich te bevrijden, maar Mace was veel sterker. Na nog één draai van haar arm liet Mace haar los om naar de deur te lopen. Een woedende Mona trok haar jurk recht en bukte zich om haar schoenen weer aan te trekken. ‘Ik kan je laten arresteren voor mishandeling. Dan ga je naar de gevangenis terug, waar je thuishoort.’

‘Probeer het maar. Het is jouw woord tegen het mijne. En dan kan het grote publiek erover discussiëren waarom je me naar de damestoiletten volgde en de deur op slot deed. Hé, ík was degene die in de gevangenis zat, Mona. Ga me niet vertellen dat jij tegenwoordig op vrouwen valt.’

‘Ik heb liever dat het spel tot het eind wordt uitgespeeld. Dat is leuker.’

Mace bleef staan, haar hand op de deurknop. ‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’

‘Ik kan twee Perry’s te grazen nemen voor de prijs van één. Beth probeert jou weer bij de politie te krijgen. Ik laat zien dat ze over de schreef is gegaan. Zij wordt ontslagen en jij mag nooit meer een uniform dragen. Net of de kerstman maar doorgaat met cadeautjes uitdelen.’

Mace smeet de deur achter zich dicht.