5

Boven op de heuvel, op de uitkijkpost, stond een telescoop om beter te kunnen genieten van het panorama van rotsen, cipressen, olijfgaarden, gebroken zuilen en het snelstromende water beneden. Een bepaald aantal drachmen moest in de gleuf worden gegooid om meer te kunnen zien dan een vage vlek, maar de telescoop was kapot en zelfs de gleuf voor de munten zat vol stof. Mungo leunde over het lage muurtje en inhaleerde de geur van de kruiden op de heuvelflank, tijm, oregano en laurier - opsnuiven was een te zwak woord. Hier kon je je makkelijk voorstellen dat de goden naar de aarde waren afgedaald en hij zag hen als meer dan levensgrote bewegende standbeelden, gekleed in mantels van geplooide wolken.

Aan de voet van de helling joegen Ian en Gail op vlinders, niet om ze te vangen, maar om vleugelwijdtes en kleuren die in Engeland niet voorkwamen nader te bestuderen. Het was enorm heet, maar de hitte was droog en goed te verdragen.

‘Een gek idee dat dit ooit van ons is geweest,’ zei Graham.

‘Hoezo, van ons?’

‘Nou, dit was een Brits protectoraat na de oorlog tegen Napoleon. We hebben hier vijftig jaar lang een gouverneur gehad.’

Graham wist alles van geschiedenis, hij zou na Rossingham geschiedenis gaan studeren. Terwijl Angus vragen stelde, wilde weten hoe de Britten er ooit in waren geslaagd voet te zetten in het Ionische-Zeegebied, onderwierp Mungo de telescoop aan een onderzoek. Het was stom dat ding hier te hebben staan als het niet werkte, in zijn nutteloosheid was het een belediging voor de natuur. En toen hij de zwart geworden koperen band om de cilinder aanraakte, werd een lont van herinnering aangestoken en kwam de oplossing waar hij al maanden naar zocht tot ontploffing in zijn hoofd.

‘Ang,’ zei hij, ‘Graham.’

‘Wat?’ Angus was alweer op weg naar beneden. Hij draaide zich om onder de laurierbomen.

‘Ik heb de code van Centrale Moskou gebroken,’ zei Mungo. ‘Ik kreeg zojuist een flits van inzicht. God, het was net zo’n soort ervaring als de mystici hebben. Alles werd uitgelegd en duidelijk gemaakt.’

‘Sint-Boon,’ zei Angus.

‘Je mag spotten wat je wilt, maar zo was het.’ Mungo had zijn codeboek gepakt en zocht naar zijn lijst van Sternberichten, allemaal voorzien van hun slotnummers. ‘Luister. We wisten dat de nummers aan het eind de tijd aangaven. Daar kwam ik vorige week achter… dat heb ik toch tegen je gezegd, hè, Graham?… ik ontdekte dat die getallen de tijd waren, niet negenhonderdtweeënveertig maar negen uur tweeënveertig, niet duizenddrie maar drie over tien. En ik wist dat het tijden waren op een digitale klok omdat Graham de zijne op onze kamer had staan, maar nu zie ik dat het een bepaalde digitale klok is. De klok op de CitWest-toren.’

‘Hoe kon je dat zien vanaf een heuvel op Korfoe?’ vroeg Graham grinnikend.

‘Niet omdat ik het tweede gezicht heb. Het kwam door deze telescoop.’

Graham trok zijn wenkbrauwen op. Hij droeg het T-shirt dat hij in Corcyra had gekocht en waarop een echte kwal stond gedrukt.

‘Toen Charles Mabledene die foto nam van de kamer van Perch op Utting. Dat weet je toch nog wel, hè? Hij zit in het dienstarchief. Veel was er niet op te zien, maar wel dat hij een telescoop op de vensterbank heeft staan. Dat was de oplossing van de code, alleen zagen wij dat niet. Vanaf Utting kun je de klok op de CitWest-toren niet zien, maar als je een telescoop hebt wél. Je kunt vanaf Rosie Whittakers huis de toren niet zien… althans niet van de grond. Maar op de bovenste verdieping van hun huis wel. De andere agenten van Centrale Moskou konden de toren allemaal zien, hetzij met het blote oog, hetzij met een telescoop of verrekijker.’

Angus maakte een woedende hoofdbeweging. ‘Nou, en? Wanneer raak je hier eens overheen, Boon? Ik wil maar zeggen, begint dit hele geintje niet een beetje erg flauw te worden?’ De jongen die nooit zijn beheersing verloor, schreeuwde plotseling: ‘Je hebt nog een leven te leiden ook, weet je wel? Je moet een normaal mens kunnen zijn. Wanneer begin je eens aan je leven in plaats van bezig te blijven met dit spelletje?’ En hij rende de helling af naar zijn vader en moeder, die bezig waren de spullen voor de picknick uit te pakken.

‘Let maar niet op hem,’ zei Graham goedmoedig. ‘Hij is alleen maar nijdig dat Diana niet mee kon.’

Mungo zat er niet over in. ‘Ze beginnen met de datum waarop de persoon die de boodschap krijgt zijn werk moet doen. Dat is het eerste getal. Dan schrijven ze het bericht in de code die ze de dag daarvoor of wanneer dan ook hebben afgesproken, en aan het eind vennelden ze de tijd in cijfers. Dat is de tijd waarop degene die de boodschap krijgt op de aangegeven datum naar de digitale klok op de CitWest-toren moet kijken en de temperatuur opschrijven. Stel dat het bericht bijvoorbeeld begint met een negen en eindigt op negen twee drie. Dat betekent dat de ontvanger op de negende van de maand om drieëntwintig minuten over negen naar de klok moet kijken, en als de temperatuur twaalf graden is moet hij een codeeralfabet maken dat begint met de twaalfde letter.’ Mungo schreef driftig in zijn boekje, dat hij op de oude stenen muur had gelegd, krabbelde er cijfers en letters in. Graham liep naar hem toe en keek over zijn schouder. ‘Het klopt. Het klopt precies. Kijk, hier is de laatste boodschap die we uit de hand van Lysander Douglas hebben gehaald. Als je uitgaat van het bericht daarvóór, geeft dat de aanwijzingen twee zeven en dan één nul één vijf. Dat betekent dat Perch, bijvoorbeeld, op de zevenentwintigste van de maand om kwart over tien naar de CitWest-toren moest kijken, de temperatuur opnemen en de code opstellen aan de hand van de letter in het alfabet die gelijk was aan de temperatuur.’

‘Maar ons zal dat niet lukken. Wij weten niet wat de temperatuur was.’

‘Nee, maar we kunnen er redelijk dicht in de buurt komen. Ergens tussen de twaalf en de twintig graden, dacht je niet? Op zevenentwintig juli om kwart over tien ’s morgens? Met andere woorden het code-alfabet moet ergens tussen de L en de T beginnen.’

‘Met Fahrenheit zou dat nooit lukken,’ zei Graham. ‘Zoiets kan alleen met Celsius en in een klimaat waar de temperatuur vrijwel nooit boven de zesentwintig graden komt.’

‘Als dat wel gebeurt zullen ze waarschijnlijk gewoon opnieuw beginnen, dan is zevenentwintig één, achtentwintig twee, enzovoort. Straks zullen we het uitproberen en beginnen met een temperatuur van vijftien graden. Luister, pap roept ons. Hij is bang dat we verdwaald raken en door bandieten worden ontvoerd.’

Graham knikte grinnikend. Hij stak Mungo zijn hand toe op een vreemde, ouderwetse, volwassen manier. ‘Gefeliciteerd.’

Ze gaven elkaar een hand. Mungo voelde zich plotseling opgelaten, sprong over het muurtje en rende de helling af naar de picknick.