54

Jackson belde Louise vanuit de auto. Hij had bij Hertz een Mondeo gehuurd en reed naar Londen. Hij was er kennelijk nog niet aan toe om terug te gaan naar Frankrijk. Misschien zou dat nooit meer gebeuren. Hij was op de vlucht, stoof met gedoofde achterlichten en een snelheid van honderdveertig kilometer per uur op de provinciegrens af. Hij was op weg naar de Canadese grens. Hij bevond zich op de stoffige afgelegen wegen van Texas op zoek naar wat herrie. Hij was elk nummer waar hij ooit naar had geluisterd.

Hij probeerde het woord ‘thuis’ in zijn hoofd uit en het klonk op een of andere manier niet goed. ‘Thuis is waar het hart is,’ zei Julia. Over het algemeen niet iemand die clichés bezigde, maar aan de andere kant had ze zich nooit ingehouden om aan zijn verwachtingen te beantwoorden. Hij zou hebben gezegd dat zijn hart bij Julia was, maar misschien had hij dat alleen gedacht om zich beter te voelen, om zich minder alleen te voelen. ‘Het spijt me, Jackson, het is niet van jou.’ Hij had gezegd dat hem dat niet kon schelen, dat het hem niet uitmaakte wie de vader was, en hij had zichzelf geschokt doordat het waar was, maar Julia zei: ‘Tja, het maakt voor mij wel wat uit, Jackson.’ En dat was het dan, het was afgelopen tussen hen. Van nul naar negentig in één gesprek. ‘Het is beter zo, lieverdje.’ Had ze gelijk? Dat wist hij werkelijk niet. Hij wist wel dat hij het gevoel had alsof er iets zonder verdoving uit hem was weggerukt. En toch was hij inmiddels zo’n oude rot dat hij gewoon verderging, want dat deed je nu eenmaal, je krabbelde overeind en bleef tegen alle verwachtingen in doorploeteren. Kom maar op.

Hij vroeg zich echter af of zijn hart eigenlijk niet jaren geleden met zijn zus was begraven, toen hij aan de versleten formicatafel van mevrouw Judd een kippenpasteitje had gegeten.

Een nieuwe grens, een nieuwe toekomst. Londen, het tehuis van de berooiden der aarde, leek een goede plek om een paar dagen onder te duiken en weer boven water te komen. Bij een benzinestation in de Borders kocht hij een set van drie cd’s met de grootste hits van Tamla Motown. Zijn muzikale trouw was niet ineens veranderd, maar het leek hem een goed idee om iets opgewekts voor onderweg te hebben, en je moest het die kerels nageven (hoewel hij als altijd de voorkeur gaf aan de vrouwen), ze wisten wel hoe ze een melodie moesten verzinnen. Het was ongelooflijk wat een opluchting het was om in een auto te zitten, op de bestuurdersplaats, achter het stuur. Al was het maar een Mondeo. Hij voelde zich weer de oude.

‘Hallo, daar,’ zei hij toen ze opnam met een nogal bits ‘Adjudant Louise Monroe van de recherche’. Het was een seconde stil aan haar eind van de lijn. De Velvelettes staakten hun gezoek naar een naald in een hooiberg zonder er een te hebben gevonden, toen ze, zachter dan gewoonlijk, zei: ‘Ook hallo.’

‘Ik zit op de weg,’ zei hij. (Vijf heerlijke woorden.) ‘Het spijt me dat ik geen afscheid heb genomen.’

‘Dus je werk zit er hier op en zo?’ zei ze. ‘De geheimzinnige vreemdeling verlaat de stad, kijkt net lang genoeg om teneinde een afgekauwde sigaar te kunnen aansteken en zich af te vragen hoe het had kunnen zijn geweest alvorens zijn paard de sporen te geven en weg te galopperen.’

‘Ach, ik vind het vreselijk om je teleur te stellen, maar eigenlijk passeer ik net de Angel of the North in een gehuurde Mondeo.’

‘En Smokey zingt de blues.’

‘Ja. Zoiets.’

‘Je moet terugkomen.’

‘Nee.’

‘Je hebt je uitgegeven voor iemand van de politie. Je hebt een plaats delict verlaten.’

‘Ik ben er nooit geweest,’ zei Jackson.

‘Ik heb getuigen die zeggen dat je er was.’

‘Wie?’

Louise zuchtte. ‘Ach, één getuige is vanzelfsprekend dood.’

‘Onze vriend Terry.’

‘Een andere wil naar een klooster worden gebracht.’

‘Dat moet Martin zijn.’

‘Maar de derde is inmiddels kennelijk heel goed te volgen,’ zei Louise.

‘De derde?’

‘Pam Miller.’

‘De vrouw met het oranje haar?’

‘Och, ik zou het eerder perzikkleurig noemen, maar ja. Getrouwd met Murdo Miller. Haar man staat aan het hoofd van een enorme beveiligingsbedoening. Hij is een oplichter maar semirespectabel.’

‘En hoe zit het met de twee andere vrouwen? Gloria Hatter en Tatiana.’

‘Verdwenen. Hebben de benen genomen. Net als jij. Mevrouw Hatter wordt gezocht door de jongens van de fraudebestrijding. En Graham Hatter lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen. Iedereen maakt zich heel druk om deze zaak.’

‘Heb jij dan de leiding?’ vroeg hij. ‘Je eerste moord?’ Het klonk raar, als een leerboekje voor een kind.

‘Nee.’ Ze zweeg even, als een misdadiger die de opties van een bekentenis overweegt. ‘In feite.’

‘In feite?’

‘Ik moest ook weg. Iets persoonlijks.’

Hij deed enorm zijn best zich te herinneren hoe haar zoon heette. Hij deed een gooi naar ‘Archie?’

‘Nee. Mijn kat.’

Daar reageerde hij niet op voor het geval hij iets verkeerds zou zeggen (hij had toch iets opgestoken van zijn twee jaar met Julia). ‘Dan hebben dus víér mensen de plaats delict verlaten?’ piekerde hij. ‘Dat moet een record zijn.’

‘Dat is niet grappig.’

‘Dat zei ik ook niet.’

‘Er is iets verbazingwekkends gebeurd waarvan ik dacht dat je het wel zou willen weten.’

‘Er gebeuren doorlopend verbazingwekkende dingen,’ zei Jackson. ‘Ze vallen ons gewoon niet op.’

‘O, alsjeblieft. Zo meteen ga je me nog vertellen dat je in engelen gelooft en dat er geen toeval bestaat. Ze hebben Terence Smith gepakt voor de moord op Richard Moat.’

‘Er bestaat geen toeval.’

‘Je klinkt niet zo verbaasd als ik graag had gewild.’

‘Ik ben verbaasd, neem dat maar van me aan.’ Dat was hij niet, hij was gebeld, slechts wat geprevel in zijn oor, geprevel met een Russisch accent. Hij had geen idee hoe het kwam maar Tatiana leek alles te weten. Als je met haar naar bed ging, vroeg hij zich af, zou ze je dan na afloop doden? Hij dacht dat het dat wellicht waard zou kunnen zijn.

‘Jackson?’

‘Ja.’

‘Die Terence Smith van je was in zijn eentje een hele misdaadgolf.’

‘Hij was niet van mij.’

‘Hij was ook een onvervalste idioot, liet overal sporen en bewijzen achter. De technische jongens hebben stukjes van Richard Moats bloed en hersenen van de honkbalknuppel gehaald. Hij had Moats telefoon in zijn zak en toen ze zijn flat doorzochten vonden ze Martin Cannings laptop, waar hij diens adres vandaan had gehaald, neem ik aan. Het lijkt er dus op dat hij Moat per vergissing heeft gedood; dat hij eigenlijk Canning zocht. Wraak omdat die zijn aktetas naar hem had gegooid, maar in plaats daarvan heeft hij Richard Moat te pakken genomen. Wie zal het zeggen?’

‘Dat is allemaal heel gaaf,’ zei Jackson.

‘Nou, zo gaaf nu ook weer niet. We hebben nog steeds niets gevonden wat hem in verband brengt met je niet-bestaande dode meisje, niets in zijn flat of in de Honda.’

‘Ze bestaat, daar kun je van op aan. Terence Smith heeft haar gedood in opdracht van Graham Hatter. Hij heeft Hatters auto gebruikt om zich van haar te ontdoen – als je die vindt, vind je het bewijs. Hatter zit nu waarschijnlijk met lord Lucan cocktails te drinken in Zuid-Afrika of waar moordenaars die op de loop zijn zich tegenwoordig maar schuilhouden.’

‘En dat is allemaal zo volgens een Russische callgirl die niemand behalve jij ooit heeft ontmoet. O, en Gloria Hatter. Die ook “op de loop” is zoals jij het noemt. Er is niets wat Terence Smith of Graham Hatter met het meisje in verband brengt. Een meisje dat, zoals ik moet benadrukken, door niemand wordt gemist.’

‘Ik ken mensen die haar missen,’ zei Jackson. ‘Ze heette Lena Michailitsjenko. Ze was vijfentwintig. Ze is geboren in Kiev. Haar moeder woont daar nog. In Rusland was ze accountant. Haar sterrenbeeld was Maagd. Ze hield van disco, rock en klassieke muziek. Ze las kranten en detectives. Ze had lang blond haar en woog vijfenvijftig kilo en was een meter vijfenzestig lang. Ze was christen. Ze was opgewekt, vriendelijk, nadenkend en optimistisch; optimistisch noemen ze allemaal. Ze las graag en hield van het theater. Ze hield er ook van om naar de sportschool te gaan en om te zwemmen, en ze had een volstrekt misplaatst “vertrouwen in morgens”, dus misschien was haar Engels niet zo goed als ze beweerde. Ik denk dat het een andere manier is om nogmaals optimistisch te zeggen. En parken. Ze houden allemaal van parken, feitelijk zeggen ze allemaal min of meer hetzelfde. Je kunt een foto van haar zien op www.bestrussianbrides.com waar ze nog steeds te koop staat, hoewel ze zes maanden geleden uit Rusland is vertrokken om te gaan kijken of de straten van Edinburgh met goud waren geplaveid. Toen is ze in aanraking gekomen met Gunsten en met haar Nemesis in de gestalte van Graham Hatter. Als je gaat zoeken, denk ik dat je zult ontdekken dat onze meneer Hatter betrokken was bij Gunsten en Joost mag weten bij wat nog meer.’

‘Je geeft het toch niet op? Je moet terugkomen.’

‘Nee.’

‘Jezus, Jackson.’

‘Nee. Ik heb er genoeg van om erbij betrokken te zijn. Ik heb er genoeg van om getuige te zijn.’

‘Martin heeft je nodig om voor hem te getuigen, hij heeft iemand gedood. Hij heeft je leven gered. Hij is je vríénd.’

‘Hij is mijn vriend niet.’ Het was lang stil. De Supremes vroegen hem in naam der liefde te stoppen. ‘Maar goed,’ zei hij.

‘Maar goed.’

‘Vergeet niet,’ zei Jackson, ‘dat we Parijs altijd zullen hebben.’

‘We hebben Parijs nog nooit gehad.’

‘Och, nog niet,’ zei Jackson. ‘Nog niet.’