51

Zwarte ruimte. Wit licht. Het applaus klonk in Jacksons oren heel geestdriftig, maar afgezien van wat recensenten zat het publiek vol familie en vrienden en aanhangers. Die vertegenwoordigde hij die avond allemaal voor Julia en hij had het klaargespeeld de hele voorstelling te missen, was net op tijd via de achteringang het theater in geglipt om te zien hoe de acteurs het applaus in ontvangst namen. Jackson wist dat moord en verminking geen afdoend excuus vormden voor het feit dat hij Julia’s optreden had gemist. Misschien had hij toch onder het bloed moeten verschijnen.

Na afloop in de bar was de hele ploeg duizelig van opluchting, als een veel te opgewonden kleuterklas. Tobias maakte er een hele show van om na te gaan of iedereen champagne had alvorens een overdreven gelukwensende toast uit te brengen, waar Jackson zich halverwege voor afsloot. ‘Op ons!’ zeiden ze allemaal tot slot, waarna ze hun glazen hoog tegen elkaar aan stootten.

Julia stak haar arm door de zijne en liet haar hoofd tegen zijn schouder rusten.

‘Hoe vond je het gaan?’ vroeg hij, en hij voelde haar iets tegen zich verslappen. ‘Deksels slecht,’ zei ze. ‘Hele brokstukken van die scène op de ijsberg zijn ertussenuit geknepen en die idiote jongen heeft me niet één keer de juiste tekst gegeven.’

‘Scott Marshall? Je gelíéfde?’

Julia trok haar arm uit de zijne.

‘Je was desondanks fantastisch,’ zei hij, wensend dat hij zelf beter kon toneelspelen. ‘Je was echt fantastisch.’

Julia sloeg haar glas champagne in een keer achterover. ‘En toen die ouvreuse de rijen afging,’ zei ze, ‘en daadwerkelijk vroeg of er een dokter in de zaal was – ik wil niet zeggen dat ik het niet erg vond voor de man die de hartaanval had, maar om dan te proberen om verder te gaan alsof er niets aan de hand is…’

‘Die dingen gebeuren,’ zei Jackson kalmerend.

‘Ja, inderdaad, maar niet in de voorstelling van vanavond, Jackson,’ snauwde ze. ‘Je was er niet, hè? Het is je gelukt mijn première te missen! Wat is er gebeurd dat zo belangrijk was? Is er iemand doodgegaan? Of heeft er alleen maar iemand “Help me, Jackson” gezegd?’

‘Nou, toevalligerwijs…’

‘Je bent zo verdomd voorspelbaar.’

‘Rustig aan.’

‘Rustig áán?’ Dat moet je nooit tegen een vrouw zeggen, dat stond op de eerste bladzij van het handboek dat je er niet bij kreeg. ‘Ik wil verdomme niet rustig aan doen.’ Ze stak een sigaret op en inhaleerde diep, alsof er Ventolin in zat.

‘Dat moet je niet doen,’ zei hij (woorden die eveneens door het handboek werden afgeraden). ‘Je weet dat je moet ophouden met roken. En met drinken.’

‘Waarom?’

‘Waarom denk je?’

‘Ik zou het niet weten.’ Er was een nieuwe razernij in haar ogen te zien, een uitdaging waarvan hij wist dat hij er niet op in moest gaan. En het was belachelijk. Zo had hij zich dit moment helemaal niet voorgesteld. Hij had kaarsen gezien, bloemen, een liefdevolle vriendelijkheid die hen allebei als een sjaal omhulde. ‘Omdat je zwanger bent,’ zei Jackson.

‘Nou en?’ Ze stak haar kin provocerend in de lucht en blies sigarettenrook naar het plafond, waar die zich aansloot bij de vervuilde wolk boven hun hoofd.

‘Nou en?’ echode hij geïrriteerd. ‘Wat betekent dat? Nou én?’ Dit gesprek hoorde niet plaats te vinden in een sjofele kroeg vol lawaaiige mensen, maar hij kon niet bedenken hoe hij haar het gebouw uit kon manoeuvreren. Hij vroeg zich af hoe ze van plan was geweest hem het nieuws te brengen. De aankondiging. De kostbaarheid van dit alles werd er verschrikkelijk door bezoedeld. Toen kwam er een vreselijke gedachte in hem op. ‘Je was toch niet van plan het te laten weghalen?’

Ze keek hem koud en strak aan. ‘Het te laten weghalen?’

‘Een abortus. Jezus, Julia, dat kun je toch niet overwegen.’ Hij zei bijna: ‘Dit zou je enige kans kunnen zijn,’ maar op een of andere manier lukte het hem dat in te slikken.

‘Omdat ik grote tieten heb, hoef ik nog geen moederdier te zijn, Jackson.’

‘Julia, je zou een gewéldige moeder zijn.’ Dat was zo. Hij kon niet geloven dat ze het moederschap niet wilde ervaren. Ze hadden het nooit over kinderen gehad, ze hadden het over het huwelijk gehad, maar nooit over kinderen. Hoe kwam dat? Hoe konden een man en een vrouw een relatie hebben zonder daarover te praten?

‘We hebben het nooit over kinderen gehad, Jackson. En het is mijn lichaam en mijn leven.’

‘Mijn kind,’ zei hij.

Ze trok een wenkbrauw op. ‘Jóúw kind?’

‘Ons kind,’ verbeterde hij zich. Er gleed iets over haar gezicht, immense treurigheid en spijt. Ze schudde haar hoofd en drukte de sigaret uit in een asbak op de bar. Toen keek ze hem aan en zei: ‘Het spijt me, Jackson. Dat is niet zo. Het is niet van jou.’