Epiloog

Iets meer dan twee jaar later zat Jack op het strand op bijna precies de plaats waar Mikki en hij hadden gezeten op de avond dat hij had beseft dat hij nog veel had om voor te leven. Het was nu stiller in huis. Mikki en Liam waren kortgeleden gaan studeren. Ze had het haar laatste twee jaar op de middelbare school uitmuntend gedaan en was met een beurs naar Berkeley vertrokken. Liam, de drummer, had zijn haar kortgeknipt en zat op de militaire academie West Point. Hoewel de twee jonge mensen een werelddeel bij elkaar vandaan waren, bleven ze de beste vrienden.

Cory werkte parttime in het Speelhuis en leerde de fijne kneepjes van het theatervak van Ned Parker. Jackie was ongeveer een jaar geleden opeens goed gaan praten en was daarna niet meer opgehouden. Al was zijn favoriete speelgoed nog steeds die vrachtauto, constateerde Jack met enige vaderlijke trots.

Jack stond op en nam de trap naar de top van de vuurtoren. Hij was daar niet meer boven geweest sinds de ochtend nadat hij Mikki bijna had verloren. Hij ging het looppad op en keek naar de zee. Zijn blik bleef rusten op het punt waar vader en dochter voor hun leven hadden gevochten. Toen wendde hij zijn ogen af en keek hij op naar de heldere, blauwe zomerhemel.

Lizzies Vuurtoren. Die werkte toen ik hem nodig had.

Jack had die dag twee belangrijke dingen te doen. En het eerste wachtte op hem op het strand. Hij verliet de vuurtoren en liep met zijn handen in zijn zakken door het zand. De woorden die hij wilde zeggen, gingen telkens door zijn hoofd. Toen hij dichterbij kwam, besefte Jack dat hij zojuist achthonderd meter had afgelegd – en volgens alle andere maatstaven een heel mensenleven.

Ze wachtte op hem, zoals ze hadden afgesproken. Hij legde zijn armen om Jenna heen en kuste haar. En ongeveer zoals hij twee decennia eerder had gedaan, knielde Jack neer en vroeg hij de vrouw van wie hij hield of ze hem de eer wilde bewijzen zijn vrouw te worden.

Jenna huilde en liet hem de ring over haar bevende vinger schuiven. Daarna hielden ze elkaar een hele tijd vast onder een hoge zon, daar op dat strand in South Carolina in een milde bries.

‘Sammy wordt getuige,’ zei Jack.

‘En Liam leidt mij naar het altaar,’ zei Jenna. ‘Ik hou van je, Jack.’

‘Ik hou ook van jou, Jenna.’

Ze kusten elkaar opnieuw en praatten een tijdje over hun plannen. Toen liep Jack naar het Palace terug. Ditmaal liep hij niet zo vlug. De achthonderd meter leken op de terugweg veel langer. Daar was een reden voor.

Op de heenweg had hij een brug naar zijn toekomst geslagen. Op de terugweg werd hij op een pijnlijke manier gescheiden van zijn verleden.

Hij kwam bij het strand voor zijn huis en ging in het zand zitten. Hij haalde een foto van Lizzie tevoorschijn en hield hem voor zich. Hij kon zich moeilijk voorstellen dat ze al bijna drie jaar dood was. Dat kon gewoon niet. Toch was het zo.

Hij volgde de curve van haar glimlach met zijn vinger, terwijl hij in die mooie groene ogen keek waarvan hij altijd had geloofd dat ze het laatste zouden zijn wat hij in zijn leven zou zien. Terwijl Jack net een andere vrouw had gevraagd met hem te trouwen, iets wat hem in veel opzichten volkomen juist leek, wist hij dat een groot deel van hem altijd van Lizzie zou houden. En dat was in veel opzichten ook volkomen juist.

Daar had Bonnie gelijk in gehad. Als ooit twee mensen waren voorbestemd om bij elkaar te zijn, dan waren het Lizzie en Jack. Alleen is het leven soms niet wat het zou moeten zijn. Het is gewoon zoals het is. En mensen moeten dat accepteren, hoe moeilijk het ook kan zijn.

Je zou het verleden moeten respecteren. Je zou het verleden nooit moeten vergeten. Maar je kunt niet in het verleden leven.

En nu moest hij iets anders afmaken. Iets heel belangrijks.

Hij haalde een papier en een pen uit zijn jack. Zijn hand beefde enigszins en de tranen liepen al over zijn gezicht. Jack Armstrong hield de pen op het papier en begon te schrijven.

Lieve Lizzie,

Er is veel gebeurd waarover ik je moet vertellen.

Een uur later beëindigde hij de brief zoals altijd met:

Veel liefs,

Jack

Hij bleef daar nog een tijdje zitten en liet de zon en de wind zijn tranen drogen, want om de een of andere reden wilde hij ze niet met zijn hand wegvegen. Hij vouwde de brief zorgvuldig op en schoof hem, voorzien van het cijfer 7, in een envelop. Hij stopte de envelop en de foto van Lizzie in zijn zak en liep naar het huis.

Toen hij op het gras kwam, draaide hij zich om en keek naar boven. Zijn mond vormde een glimlach toen hij besefte waar hij naar keek. Nu had hij het gevonden, na al die tijd van zoeken.

Daarboven was het kleine stukje lucht dat de hemel bevatte. Op de een of andere manier wist hij dat zeker. Ironisch genoeg had het antwoord, zoals veel complexe dingen in het leven, al die tijd vlak voor hem gelegen.

‘Papa!’

Hij draaide zich om en zag Jackie naar hem toe rennen. De jongen maakte een sprong en Jack ving hem midden in de lucht op.

‘Hé, jongen.’

‘Wat doe je?’

Jack wilde iets zeggen, maar deed het niet. Hij draaide zich om, zodat ze nu allebei naar de oceaan keken. Hij wees naar de hemel. ‘Mammie is daarboven en kijkt naar ons, Jackie.’

Jackie was vol ontzag. ‘Mammie?’ Jack knikte. Jackie zwaaide naar de lucht. ‘Dag, mam.’ Hij wierp haar een handkus toe.

Toen draaide Jack zich weer om en droeg hij zijn zoon naar het huis. Kort voordat hij daar aankwam, keek hij nog eens naar dat kleine stukje blauwe lucht.

Vaarwel, Lizzie.

Voorlopig.