9

Ze kwamen allemaal voor het laatst bij Jack op bezoek. Later die dag zouden ze naar hun nieuwe adressen vliegen. Bonnie was er, en Fred ook. Cory en Jackie stonden dicht bij hem. Ze omhelsden hem, kusten hem en praatten door elkaar heen.

Jack lag in bed. Hij had een nieuwe pyjama aan. Zijn gezicht en lichaam waren broodmager. De machines die voor hem zorgden tot hij dood was, draaiden op volle toeren. Hij keek ieder van zijn kinderen aan; hij wist dat het de laatste keer was. Hij had al tegen Bonnie gezegd dat ze hem moest laten cremeren. ‘Geen begrafenis,’ had hij gezegd. ‘Ik wil dat de kinderen niet nog een keer laten doormaken.’

‘Ik bel je zodra ik er ben, papa,’ zei Cory, die zijn blik niet van zijn vader wilde afwenden.

‘Ik ook!’ riep Jackie.

Jack haalde enkele keren diep adem. Hij bereidde zich voor op wat hem te doen stond. Over een paar minuten waren zijn kinderen voorgoed weg, en hij was vastbesloten die laatste ogenblikken zo prettig en gedenkwaardig mogelijk te maken.

‘Ik heb iets voor jullie,’ zei Jack. Hij had Sammy drie doosjes uit het huis laten halen. Die pakte hij nu langzaam uit de kast naast zijn bed. Hij gaf er een aan Cory en een aan Jackie. Toen hij het laatste in zijn hand had, keek hij Mikki aan. ‘Voor jou.’

‘Wat is het?’ vroeg ze. Ze deed haar best om ongeïnteresseerd te lijken, maar hij kon zien dat haar nieuwsgierigheid gewekt was.

‘Kom maar kijken.’

Ze zuchtte, kwam dichterbij en nam het doosje in ontvangst.

‘Maak ze maar open,’ zei Jack.

Cory en Jackie maakten de doosjes open en keken naar het stuk metaal waar een purperen lint aan vastzat.

Dat van Mikki was anders.

Fred zei tegen haar: ‘Dat is een Bronze Star. Die krijg je voor heldhaftigheid in de strijd. Je vader was een echte held. Die andere zijn Purple Hearts, die je krijgt als je... nou, gewond bent geraakt in de strijd,’ zei hij met een ongemakkelijke blik op Cory en Jackie.

Jack zei: ‘Denk aan mij als je het doosje opendoet. Op die manier ben ik altijd bij jullie.’

Zelfs Bonnie was blijkbaar diep ontroerd door dit gebaar. Ze veegde met een papieren zakdoekje over haar ogen. Maar Jack keek niet naar haar. Hij keek naar zijn dochter. Ze raakte de medaille voorzichtig aan, en haar mond trilde. Toen ze opkeek en zag dat haar vader naar haar keek, maakte ze het doosje dicht en stopte het vlug in haar tasje.

Cecilia was de laatste die wegging. Ze kwam naast hem zitten en gaf met haar gerimpelde hand klopjes op zijn hand.

‘Hoe voel je je echt, Jack?’

‘Omdat ik doodga of omdat ik voor het laatst afscheid heb genomen van mijn kinderen?’ vroeg hij zwakjes.

‘Ik bedoel: heb je het gevoel dat je het leven wilt loslaten?’

Jack keek haar aan. Tegenover de verwarring en zelfs woede op zijn eigen gezicht stond grote kalmte op het hare.

‘Ik ben in een hospice, Cee. Ik ben dood.’

‘Nog niet.’

Jack wendde zijn ogen af en nam een moeizame teug lucht. ‘Kwestie van tijd. Uren.’

‘Wil je het loslaten?’

‘Ja. Dat wil ik.’

‘Oké, Jack, oké.’

Toen Cecilia weg was, lag Jack daar in het bed. Zijn laatste banden met zijn familie waren doorgesneden. Het was voorbij. Hij hoefde de kalender niet tevoorschijn te halen. Hij hoefde geen data meer door te kruisen. Zijn hand ging naar de oproepknop. Het was nu tijd. Hij had dit met de dokter geregeld. De machines die hem in leven hielden, zouden worden uitgezet. Hij was klaar. Het was tijd om te gaan. Nu wilde hij alleen nog Lizzie zien. Hij stelde zich haar gezicht voor. ‘Het is tijd, Lizzie,’ zei hij. ‘Het is tijd.’ Zijn opluchting was bijna tastbaar.

Hij haalde zijn hand bij de knop vandaan toen Mikki de kamer weer binnenkwam en de medaille omhooghield. ‘Ik wilde alleen zeggen dat... dat dit erg cool was.’

Vader en dochter keken elkaar aan alsof ze twee vrienden waren die elkaar lang geleden uit het oog hadden verloren en nu bij toeval terugzagen. Er was iets in haar ogen wat hij daar een hele tijd niet had gezien.

‘Mikki?’ zei hij met overslaande stem.

Ze liep vlug de kamer door en omhelsde hem. Haar adem brandde op zijn koude hals, verwarmde hem, stuurde pakketjes energie, kracht, naar alle uithoeken van zijn lichaam. Hij beantwoordde haar omhelzing zo innig als in zijn verzwakte staat mogelijk was.

‘Ik hou zoveel van je,’ zei ze. ‘Zoveel.’

Haar lichaam schudde van verdriet, het trauma van een kind dat binnenkort wees zou zijn.

Toen Mikki opstond, nam ze haar blik van hem weg. Ze sprak met hese stem: ‘Vaarwel, papa.’

Ze draaide zich om en liep vlug de kamer uit.

‘Vaarwel, Michelle,’ mompelde Jack tegen de lege kamer.