48

‘Jenna, je hoeft dit echt niet te doen,’ zei Mikki.

Ze hadden even pauze genomen in het restaurant en stonden nu in een dameskledingzaak in het centrum van Channing.

Ze ging verder: ‘Het is niets bijzonders. Het is alleen maar een etentje met mijn familie. Pa en Sammy en zeker Cory en Jackie interesseert het niet wat ik aanheb.’

‘Maar het is ook je zestiende verjaardag, liefje, en dat gebeurt maar één keer in je leven.’

Samen hadden ze zes outfits uitgekozen, en Mikki paste ze aan. Nadat Mikki voor een donkere mouwloze jurk had gekozen, hielp Jenna haar om schoenen, een tasje en andere accessoires te kiezen.

‘Dank je, Jenna. Ik kan moeilijk beha’s gaan kopen met mijn vader.’

‘Nee, dat zou inderdaad moeilijk zijn.’ Jenna glimlachte ondeugend. ‘Al zou het misschien wel leuk zijn wanneer je dat deed. Alleen al om te zien hoe een keiharde ex-commando zich in cupmaten moet verdiepen.’

Mikki keek naar alle artikelen en telde in gedachten de prijzen op. Ze liep rood aan. ‘Eh, ik moet een paar van deze dingen terugzetten.’

‘Waarom?’

‘Ik... ik heb niet genoeg geld.’

‘Natuurlijk wel. Ik heb je net een voorschot op je salaris gegeven.’

‘Wat?’

‘Dat doe ik altijd met mijn nieuwe werknemers, of tenminste degenen die zestien worden en nieuwe kleren willen hebben.’

‘Ik wil niets cadeau hebben.’

‘En dat krijg je ook niet. Dit wordt in de komende zestig jaar in termijnen van je salaris afgetrokken, jongedame.’

Mikki lachte. ‘Weet je dat zeker?’

‘Absoluut. Trouwens, je bent een heel goede serveerster en je werkt hard. Dat moet worden beloond.’

Toen ze de winkel uit waren, zei Jenna: ‘Wat zou je zeggen van een ijsje? Ik wil iets met je bespreken.’

Ze gingen met hun hoorntjes op een bankje op straat zitten.

‘Allereerst dit. Ik heb met je vader over de talentenjacht gesproken en hij vindt het prima dat je meedoet.’

‘Hé, dat is geweldig.’

‘Al vroeg hij zich wel af waarom je het niet zelf aan hem had gevraagd.’

‘En wat zei je tegen hem?’

‘Ik hield me van de domme en ging de vraag uit de weg.’ Ze likte aan haar ijs en koos haar volgende woorden blijkbaar met zorg. ‘De vuurtoren?’

Mikki zuchtte. ‘Wat is daarmee?’

‘Je vader besteedt daar veel tijd aan.’

‘Hoe wist je dat?’

‘Nou, afgezien van jouw ongelukkige gezicht wist ik het gewoon; laten we het daarop houden. Nou, ben je ooit met hem op de toren geweest?’

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

‘Gewoon niet. Geen reden.’

‘Je hebt er een hekel aan?’

‘Een hekel hebben aan een stom gebouw? Dat is een domme vraag,’ zei ze geërgerd.

‘O ja?’

Mikki had haar ijsje op, veegde haar vingers af en gooide het papieren zakdoekje in een bak naast het bankje. ‘Weet je, als hij liever daar is dan bij zijn gezin, waarom zou ik daar dan een probleem van maken?’

‘Ik denk dat je zojuist mijn vraag hebt beantwoord. Je weet dat het de vuurtoren van je moeder was?’

Mikki trok een kwaad gezicht. ‘Ja, toen mijn moeder een klein meisje was.’

‘Vind je het vreemd dat hij zo...’

‘... zo geobsedeerd is? Ja, een beetje wel. Wat zou jij denken?’

‘Dat is moeilijk te zeggen. Oké, dan nu wat die klootzakken laatst op straat tegen je vader riepen. Wonderman?’

Mikki keek ongemakkelijk en haalde diep adem. ‘Ik wil er eigenlijk niet over praten.’

‘Alsjeblieft, Mikki. Ik wil echt helpen, maar ik moet het weten.’

In de volgende paar minuten legde Mikki het uit.

Jenna keek peinzend. ‘Dus in feite heeft die roddelkrant alles verzonnen?’

‘Nou, dat zegt mijn vader.’

‘En je gelooft een krant die miljoenen verdient met het vertellen van leugens eerder dan je vader? Dat is toch niet logisch?’

Mikki weigerde haar aan te kijken. Ze zei: ‘Waar rook is, is vuur.’

‘Dat is nog minder logisch.’

‘Jij hebt makkelijk praten. Het was niet jouw gezin dat kapotging.’

‘Nee, maar laat me even voor advocaat spelen en dit analyseren.’ Ze zweeg, zij het maar even. ‘Je vader verliest de vrouw van wie hij hield door een tragedie die eigenlijk niemands schuld was. Dan verliest hij de rest van zijn gezin en blijft hij in zijn eentje achter om dood te gaan. In plaats daarvan vindt hij op de een of andere manier de kracht om een zeker doodvonnis te verslaan, haalt zijn kinderen terug en probeert als alleenstaande ouder verder te gaan. En dan komen er een stel afschuwelijke leugens in het nieuws en maken mensen hem op grond van die leugens uit voor alles wat mooi en lelijk is. En daar kan hij niets tegen beginnen.’ Ze zweeg even. ‘Wat een slecht mens is je vader toch.’

Jenna zag dat Mikki haar ogen had neergeslagen. Het meisje had een geschokte uitdrukking op haar gezicht.

‘Zo had ik het nooit bekeken,’ zei ze na een lange stilte. ‘Ik begrijp nu waarom je advocaat was.’

‘Het is het moeilijkste van de hele wereld om jezelf in de positie van anderen te verplaatsen, om te proberen te voelen wat ze voelen, om na te gaan waarom ze de dingen doen die ze doen. Vooral wanneer het gemakkelijker is een etiket op iets te plakken. Of op iemand.’

‘En de vuurtoren?’

‘In een bepaald stadium van haar leven heeft Lizzie daarvan gehouden. Die vuurtoren was belangrijk voor haar. Ze wilde hem weer aan het werk zien. Dat is genoeg reden voor je vader. Hij werkt zich uit de naad om hem te repareren.’

‘Voor haar?’

‘Je vader is niet gek. Hij weet dat ze er niet meer is, Mikki. Hij doet dit voor haar nagedachtenis. Tenminste voor een deel. Dit hoort allemaal bij het genezingsproces; dat is alles. Iedereen doet dat op zijn eigen manier, en dit is de manier van je vader.’

‘Wat vind je dat ik moet doen?’

‘Op een gegeven moment moet je de moed vinden om met hem te praten.’

‘Waarover?’

‘Ik denk dat je daar nog wel achter komt.’

Mikki legde haar hand op Jenna’s arm. ‘Bedankt voor het ijsje. En het advies.’

‘Graag gedaan, lieverd.’