59

‘Ik kan bijna niet geloven dat oma dit doet,’ zei Mikki. ‘Waarom zou ze?’

De Armstrongs zaten op de bank en vloer van het Palace. Sammy was er ook, evenals Liam en Jenna. Jack had Jenna de papieren laten zien, en ze had ze zorgvuldig met haar advocatenoog doorgelezen.

‘Ik weet het niet,’ zei Jack, al had hij er eigenlijk wel een idee van.

Jenna keek op van de papieren. ‘Ze heeft om een kort geding gevraagd om in afwachting van de uitkomst van een volledige procedure de tijdelijke voogdij te krijgen. Dat komt erop neer dat ze de zaak snel aan een rechter wil voorleggen om de kinderen nu meteen te krijgen. Daarna ziet ze wel hoe het verdergaat.’

‘Kan ze dat doen?’ vroeg Sammy.

‘De rechtbank staat open voor iedereen, maar ze moet wel met bewijzen komen. Het is moeilijk om kinderen bij een ouder weg te halen.’

Jack vroeg: ‘Wanneer en waar gaat dit alles precies gebeuren?’

‘Over twee dagen. In de rechtbank van Charleston.’

‘Maar we wonen in Ohio.’

‘Maar je hebt onroerend goed in South Carolina en verblijft daar op dit moment, al is het alleen maar deze zomer. Evengoed kan ik naar voren brengen dat het hof van South Carolina niet bevoegd is.’

‘Kun jíj dat naar voren brengen?’ vroeg Jack.

‘Wil je je door iemand anders laten vertegenwoordigen? Ik ben bevoegd om de advocatuur uit te oefenen in South Carolina, en ik heb mijn vak bijgehouden.’

‘Heb je ook familierecht gedaan?’ vroeg Mikki.

‘Ja, soms. En ik weet de weg bij een rechtbank.’ Ze hield de papieren omhoog. ‘Maar we hebben niet veel tijd om ons voor te bereiden.’

‘Jenna, je hebt hier geen tijd voor. Je hebt een restaurant te runnen.’

Voordat ze daar iets op kon zeggen, zei Liam: ‘Dat kan ik doen. Mama heeft me alles over het restaurant geleerd. Ik red het wel.’

Jenna glimlachte. ‘Zie je wel?’

‘Weet je dat zeker?’

‘Ach, het is weer eens wat anders. Als je maar lang genoeg in de keuken staat te bakken, krijg je zin om te gaan meppen. Als we naar de rechtbank gaan, kan ik een paar idioten om de oren slaan – natuurlijk niet letterlijk, maar je begrijpt wat ik bedoel.’

‘Oké, maar je moet me je uren dan wel in rekening brengen.’

‘We bedenken wel iets.’

Mikki zei: ‘Wat zegt ze precies om ons bij pa vandaan te kunnen halen?’

Jenna’s gezicht werd ernstig en ze keek Jack vragend aan. Hij knikte. ‘Je mag het ze vertellen.’

‘Het komt erop neer dat je vader ongeschikt is om jullie voogd te zijn. Dat hij een gevaar vormt voor zichzelf en anderen.’

‘Dat is stom,’ zei Cory, die overeind sprong.

‘Ja, stom,’ zei Jackie, al bleef hij zitten, zijn armen uitdagend over elkaar. Het was verrassend dat hij deze ene keer niet zijn broer nadeed.

‘Ik ben het niet met haar eens. Ik zeg alleen maar wat ze beweert.’

‘Heeft ze daar bewijs voor?’ vroeg Mikki opgewonden. ‘Natuurlijk niet, want het is niet waar.’

‘Voor zover ze bewijzen heeft, kan ze die aan de rechter voorleggen,’ zei Jenna. Ze keek Jack weer aan. ‘En wij moeten bewijzen dat jij wel geschikt bent.’

‘Hoe doen we dat?’

‘Je kunt een getuigenverklaring afleggen. Mikki en Cory kunnen dat ook. Jackie is natuurlijk nog te jong. Ik kan Charles oproepen, dan kan hij een verklaring over je persoonlijkheid afleggen. En Sammy hier. Ze kunnen allemaal verklaren dat je geschikt bent. Ik weet niet hoe ze het gaat aanpakken, maar ik kan me niet voorstellen dat ze met de bewijzen komt die nodig zijn om kinderen bij hun ouder weg te halen.’

Later liep Jack met Jenna naar haar auto.

‘Jack, er is iets wat ik niet wilde zeggen waar de kinderen bij waren.’

‘Wat dan?’

‘Volgens mij is het niet toevallig dat Bonnie juist op dit moment met haar verzoek om voogdij komt. Ik denk dat het te maken heeft met je arrestatie wegens mishandeling. Ze kan daar gemakkelijk achter zijn gekomen. En ik kan je garanderen dat ze er gebruik van maakt voor haar bewijsvoering.’

‘Maar ik ben onschuldig.’

‘Dat doet er niet toe. Het gaat om de beeldvorming. En als ze de rechter ervan kunnen overtuigen dat jij gewelddadig bent, zou dat niet goed zijn.’

‘Geweldig. Je bent dus schuldig tot je onschuld bewezen is.’

‘Jack, als je me hier iets over te vertellen hebt, zou dit een goed moment zijn.’

‘Wat bedoel je?’

‘Ik bedoel: waarom denk jij dat je schoonmoeder dit doet?’

‘Ze neemt mij Lizzies dood kwalijk. Toen ze hierheen kwam, deed ze alsof ze zich met me wilde verzoenen, maar ik wees haar aanbod om bij haar in Arizona te komen wonen van de hand. En ze heeft de kinderen deze zomer maar één keer opgezocht. Mooie oma is ze!’

‘Eh, dat is niet helemaal waar, pa.’

Ze draaiden zich om en zagen Mikki achter hen staan.

‘Wat?’ zei Jack.

‘Oma is zes keer op bezoek geweest toen jij aan het werk was.’

‘Dat heb je me nooit verteld.’

‘Ze heeft ons gevraagd niets te zeggen. Ze zei dat je misschien kwaad zou worden.’

‘Ik heb tegen haar gezegd dat ze op bezoek mocht komen. Ik zou niet kwaad zijn geworden.’

‘Nou, volgens haar wel.’

Jenna keek haar aan. ‘Waar hebben jullie over gepraat?’

Mikki haalde haar schouders op. ‘Dingen.’

‘Heeft ze ooit naar je vader gevraagd?’

‘Ja,’ zei Mikki nerveus.

‘Mikki, je moet ons alles vertellen. Anders worden we op de rechtbank opeens door iets verrast.’

De tranen sprongen Mikki in de ogen. ‘Het was in de tijd dat pa zo hard werkte en altijd in de vuurtoren was.’

Jack zei zachtjes: ‘Het geeft niet, meisje. Ik begrijp het. Vertel ons maar wat je tegen haar hebt gezegd.’

Mikki kalmeerde. ‘Ze vroeg wat voor humeur je had en of je vreemde dingen deed. Of je de indruk wekte dat je je niet goed voelde.’

‘En je vertelde haar over de vuurtoren en... andere dingen?’ vroeg Jack.

Mikki knikte. Ze keek doodongelukkig. ‘Het spijt me, papa. Ik wist niet dat ze tegen je zou gaan procederen.’

‘Het is niet jouw schuld. Het komt wel goed.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Absoluut.’ Hij keek Jenna aan. ‘Ik heb een geweldige advocate. Ga nu maar weer naar binnen, Mik. Misschien hangt Jackie al hoog in de gordijnen.’

Toen ze weg was, keek Jack Jenna aan. ‘Ik ben de kinderen al eens kwijtgeraakt. Dat wil ik niet opnieuw.’

Ze legde haar hand over de zijne. ‘Luister, Jack. Je raakt ze niet kwijt. En nu moet ik gaan. Ik heb veel voor te bereiden.’

Ze reed weg. Jack stond in de voortuin van het Palace. Hij keek naar de grond en vroeg zich af of er een voortijdig eind aan zijn tweede kans zou komen.