27

Jenna en Jack zaten met hun koffie op haar achterveranda toen de muziek losbarstte. De vloer van de veranda trilde mee.

‘Zie je nu waarom ik geluiddichte wanden wil?’ vroeg ze met haar handen over haar oren.

Jack knikte en glimlachte. ‘Ja. Ik snap het. In Cleveland moesten we Mikki uiteindelijk bij een ander kind thuis laten oefenen. Evengoed weet ik niet zeker of mijn rechteroor nog wel goed is.’

‘De gekwelde ouders van muzikale wonderkinderen. Zullen we met onze koffie naar het strand gaan? Mijn hoofd doet nu al pijn.’

Ze slenterden samen over het zand. Het was allang acht uur geweest, maar het was nog licht buiten. Een jogger kwam hen tegemoet, en een ouder echtpaar gooide tennisballen naar een dikke zwarte labrador. Toen de hond achter een bal aan rende, pakten de man en vrouw elkaars hand vast en liepen ze door.

Jenna keek naar hen en zei: ‘Zo moet het uiteindelijk zijn.’

Jack keek haar aan. ‘Wat?’

Ze wees naar het oudere echtpaar. ‘Het leven. Het huwelijk. Samen oud worden. Iemand met wie je hand in hand kunt lopen.’ Ze glimlachte. ‘Een dikke hond om ballen naar te gooien.’

Jack keek naar de oudere mensen. ‘Je hebt gelijk. Zo zou het uiteindelijk moeten zijn.’

‘Dus je vrouw is hier opgegroeid?’

‘Ja.’

‘Ben je daarom hierheen gekomen? Vanwege de herinneringen?’

‘Ik denk van wel,’ zei Jack langzaam. Hij bleef staan en keek haar aan. ‘En mijn vrouw wilde hier deze zomer met de kinderen naartoe. Daarom wilde ik het namens haar doen. En ik wilde het huis ook zien.’

‘Je was hier nooit eerder geweest?’

Jack schudde zijn hoofd. ‘Mijn vrouw had een tweelingzusje dat aan meningitis is gestorven. Ze hebben hier daarna nog een tijdje gewoond. Maar toen was het... eh... niet zo prettig meer,’ zei hij een beetje onhandig.

‘Wat erg.’

Ze liepen door. Toen zei ze: ‘Hoe reageren de kinderen op de verhuizing?’

‘Het zijn drie kinderen. Ze reageren allemaal verschillend.’

‘Dan is het voor mij eenvoudiger. Ik heb er maar één.’

‘Nou, Mikki is nogal onafhankelijk. Net als haar moeder.’

‘Ze lijkt me fantastisch. Als het op muziek aankomt, is Liam niet gauw onder de indruk.’

‘Zij en ik botsen veel met elkaar. Tienermeisjes. Ze hebben behoefte aan... dingen waar vaders nu eenmaal niet goed in zijn.’

‘Ik heb dat gevoel bij Liam ook, maar dan andersom.’

‘Zo te zien doet hij het goed.’

‘Misschien wel ondanks mij.’

‘Dus je bent gescheiden?’

‘Al heel lang. Kort na Liams geboorte. Mijn ex is naar Seattle verhuisd en heeft niets meer met hem te maken. Blijkbaar val ik op de verkeerde mannen; daar schrijf ik het maar aan toe.’

‘Hoe is het je gelukt rechten te studeren met een kind?’

‘Mijn ouders hebben me erg geholpen. En soms nam ik Liam mee naar college. Je doet wat je moet doen.’

Jack bleef staan, raapte een kiezelsteentje op van het strand en gooide het in de branding. ‘Ja, dat is zo.’

Jenna nam een slokje van haar koffie en keek hem aan. ‘Dus jullie blijven hier de hele zomer.’

‘Dat is de bedoeling. Ik maak die offerte op, dan geef ik hem morgen aan je.’

‘Weet je wat? Als ik vanavond nu eens een cheque voor je uitschrijf voor de materialen? Dan kun je beginnen.’

‘Wil je geen offerte?’ vroeg hij verbaasd.

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

‘Ik vertrouw je.’

‘Maar je kent me niet.’

‘Ik ken je goed genoeg.’

‘Oké, bedankt voor de koffie.’ Hij glimlachte. ‘En het vertrouwen.’

‘Kom nog eens naar de Little Bit. Je moet onze fantastische gefrituurde uienringen eens proberen.’

Toen ze terugliepen, zei ze: ‘Ik vind het echt heel erg van je vrouw.’

‘Ik ook.’ Jack keek om naar het oudere echtpaar, dat nog steeds hand in hand liep. ‘Ik ook.’