61

Bonnie legde de eed af en ging in de getuigenbank zitten.

‘U bent de grootmoeder van de kinderen?’ vroeg Paterson.

‘Ja.’

‘Kunt u ons vertellen welke gebeurtenissen u ertoe hebben gebracht deze juridische actie te ondernemen?’

Bonnie sprak over Jacks ziekte, de dood van haar dochter, Jack die in het hospice lag, de kinderen die bij familie waren ondergebracht, Jack die herstelde en zijn kinderen terughaalde. En ten slotte vertelde ze over haar aanbod om hen allen bij haar te laten wonen. Dat aanbod had ze gedaan nadat artsen haar hadden verteld dat Jacks ziekte bijna zeker terug zou komen, en dan met dodelijk resultaat.

‘En hoe reageerde meneer Armstrong op uw aanbod?’

‘Hij weigerde categorisch.’

‘En welke specifieke gebeurtenis was aanleiding voor u om uw schoonzoon te laten volgen?’

‘Ik zag Jack op klaarlichte dag twee mannen in elkaar slaan in een straat in Channing, South Carolina, terwijl zijn kinderen bij hem waren. De jongste, Jackie, stond hartverscheurend te huilen. Het was afschuwelijk. Het leek wel of Jack zijn verstand had verloren. Ik weet niet of het een symptoom van de teruggekeerde ziekte was, maar ik was doodsbang en ik kon zien dat de kinderen dat ook waren.’

De advocaat was klaar met Bonnie, en Jenna stond op.

‘Mevrouw O’Toole, houdt u van uw kleinkinderen?’

‘Natuurlijk.’

‘En toch wilt u hen van hun vader scheiden?’

‘Voor hun eigen bestwil.’

‘En niet om meneer Armstrong te straffen?’

‘Nee, natuurlijk niet.’

‘Dus u bent niet boos op uw schoonzoon? U neemt hem de dood van uw dochter niet kwalijk?’

‘Ik heb hem daar nooit de schuld van gegeven. Ik heb tegen hem gezegd dat ik wist dat het een ongeluk was.’

‘Maar geloofde u dat echt? Hebt u niet tegen meneer Armstrong gezegd dat u vond dat hij dood zou moeten zijn en niet uw dochter?’

Bonnie perste haar lippen op elkaar en zweeg.

‘Mevrouw O’Toole?’

‘Ik heb geprobeerd dat achter me te laten.’

‘Maar u koestert nog steeds wrok tegen hem?’

‘Nee, ik denk van niet.’

‘En dat is een van de redenen waarom u om de voogdij procedeert – uit wrok?’

‘Ik maak bezwaar,’ zei Paterson. ‘De getuige heeft gezegd dat ze geen wrok koestert.’

‘Ik trek mijn vraag in,’ zei Jenna. ‘Ik heb geen vragen meer.’

‘Volgende getuige,’ zei Grubbs.

Jack en de anderen waren verbaasd toen ze sheriff Nathan Tammie de rechtszaal zagen binnenlopen. Zo te zien vond hij het niet prettig om daar te zijn. Hij legde de eed af en Paterson stelde hem de inleidende vragen.

Toen vroeg Paterson: ‘Dus u waarschuwde meneer Armstrong na die eerste vechtpartij waarbij hij betrokken was?’

‘Ja, al heb ik die andere kerels ook gewaarschuwd. Blijkbaar was meneer Armstrong uitgedaagd.’

‘En kortgeleden was meneer Armstrong betrokken bij een tweede vechtpartij, nietwaar?’

‘Ja.’

‘Kunt u ons iets over de omstandigheden vertellen?’

Tammie zuchtte, keek Jack aan en vertelde over de ruzie in het steegje.

‘Dus om uw verklaring samen te vatten: meneer Armstrong en meneer Duvall stonden met honkbalknuppels in een steegje, en er lagen twee bewusteloze mannen aan hun voeten?’ De advocaat keek daarbij naar de rechter, vermoedelijk om de reactie van de man in te schatten. De rechter volgde de ondervraging heel aandachtig. ‘En dus arresteerde u meneer Armstrong en zijn metgezel, meneer Duvall?’

‘Ja. Maar ik arresteerde die twee andere kerels ook.’

‘Maar meneer Armstrong zal naar aanleiding van die vechtpartij voor de rechter moeten verschijnen?’

‘Ja.’

‘Kan hij gevangenisstraf krijgen?’

‘Ik betwijfel sterk dat...’

‘Is het mogelijk?’

‘Eh, ja.’

‘Geen vragen meer.’

Jenna stond op. ‘Sheriff Tammie, waarom hebt u meneer Armstrong niet na de eerste vechtpartij gearresteerd?’

‘Nou, op grond van de getuigenverklaringen was duidelijk dat hij was uitgedaagd.’

Jenna keek Bonnie aan. ‘Op welke manier uitgedaagd?’

Tammie haalde zijn notitieboekje tevoorschijn. ‘Drie getuigen zeiden dat een van de mannen met wie meneer Armstrong had gevochten van alles tegen hem had geroepen. Ze hadden hem Wonderman genoemd en gezegd dat ze vijf dollar zouden betalen als hij een wonder voor hen verrichtte. En hij zei nog meer dingen om meneer Armstrong op stang te jagen, denk ik.’

‘Dat alles was gericht tegen meneer Armstrong persoonlijk?’

‘Ja.’

‘Is meneer Armstrong op dat punt in de aanval gegaan, dus toen ze die dingen tegen hem hadden gezegd?’

‘Nee. Hij liep gewoon door met zijn kinderen.’

‘Gaat u verder.’

Tammie keek in zijn notities. ‘Toen zei diezelfde man: ‘‘Hé, Wonder, is het waar dat je slet van een wijf je bedroog met je beste vriend?’’’

Jenna keek op tijd naar Bonnie om haar een scherpe blik op Jack te zien werpen.

‘En toen viel meneer Armstrong hen aan? Omdat ze zijn overleden vrouw hadden beledigd?’

‘Ja.’

‘Dus hij beheerste zich heel goed toen de beledigingen alleen tegen hemzelf gericht waren?’

‘Waarschijnlijk hield hij zich beter in dan ikzelf zou hebben gedaan.’

‘En dat tweede geval van vermeende mishandeling? Is het waar dat een van de betrokkenen ook bij de eerste vechtpartij was betrokken?’

‘Ja.’

‘Dus het is mogelijk dat die mannen meneer Armstrong in dat steegje hebben aangevallen en dat hij zich alleen maar verdedigde?’

‘Ik maak bezwaar,’ zei Paterson. ‘Er wordt gevraagd naar een conclusie die de getuige niet kan trekken.’

‘Bezwaar toegewezen,’ zei Grubbs, maar hij keek nieuwsgierig naar Tammie en toen naar Jack.

‘Geen vragen meer,’ zei Jenna.

Paterson zei: ‘Ik roep Michelle Armstrong op als getuige.’

Toen Mikki opstond en naar voren kwam, bleef ze even naast haar vader staan. Hij keek haar geruststellend aan en pakte haar hand vast. ‘Gewoon de waarheid vertellen, liefje,’ zei hij.