43

Het café zat bomvol, en Blake en Mikki probeerden zo dicht mogelijk bij de dj te komen. De muziek was al in volle gang en er dansten mensen. Blake en Mikki haalden cola bij de bar en gingen in een hoek zitten luisteren.

‘Je ziet er heel goed uit,’ zei Blake.

Mikki droeg een korte spijkerbroek, teenslippers, een witte mouwloze blouse en een paar oorhangers die haar moeder haar voor haar veertiende verjaardag had gegeven. Haar haar zat in een staart, en ze had er het laatste beetje kleur uit gewassen. Haar huid was gebruind en haar gezicht straalde.

Blake droeg een spijkerbroek en een overhemd met lange mouwen, die hij had opgerold. Ze keek naar hem. ‘Jij ziet er ook niet slecht uit.’

Hij lachte. ‘Bedankt. Wil je dansen?’

‘Oké.’

Ze gingen de dansvloer op, en na een halfuur dansen, omringd door tieners die hetzelfde deden, waren ze bezweet en buiten adem. Ze luisterden nog een paar uur naar de muziek, en op een gegeven moment zei Blake: ‘Zullen we een eindje over het strand gaan wandelen? Het is een mooie avond.’

‘Goed, maar vergeet niet wat ik met Tiffany heb gedaan.’ Ze hield haar handen omhoog alsof ze een vechthouding aannam.

Blake lachte. ‘Ik zal je niet boos maken. En je vader ook niet.’

Ze liepen door het zand. Mikki trok haar teenslippers uit en droeg ze in één hand. Haar andere hand kwam tegen die van Blake, en hij haakte een van zijn vingers achter een van de hare. Eerst trok ze zich terug, maar even later liepen ze hand in hand.

Ze kwamen bij een afgelegen stuk strand, waar hoge duinen bedekt waren met dichte, weelderige plantengroei.

‘We moesten maar eens teruggaan,’ zei Blake.

‘Oké.’

Hij keek haar aan. Ze keek terug.

‘Dit was leuk,’ zei ze.

‘Zeg je dat niet zomaar?’

‘Nee.’

‘De meeste meisjes zijn gemakkelijk te doorgronden. Jij niet.’

‘Dat krijg ik vaak te horen.’

Hij grijnsde en nam haar kin in zijn hand. Hij boog zijn hoofd naar haar toe.

Ze trok zich terug.

Hij keek geërgerd. ‘Wat is er? Je hebt toch wel vaker gekust?’

‘Natuurlijk wel,’ zei ze opgewonden. ‘Ik ben bijna zestien.’

‘Wat is dan het probleem?’

‘Er is geen probleem.’ Ze pakte hem bij zijn nek en gaf hem een kus. Toen ze zich van elkaar losmaakten, riep hij uit: ‘Wow. Oké, dat was cool.’

Maar de kus had niet dezelfde uitwerking op Mikki gehad. Ze voelde zich zelfs een beetje schuldig.

‘Laten we teruggaan,’ zei ze vlug.

Ze hadden nog maar een paar meter gelopen of Blake zei: ‘Wat was dat?’ Hij draaide zich om en keek naar de duinen.

‘Wat was wat?’ vroeg Mikki.

Toen was het geluid er weer. Er bewoog iets door de duinen.

‘Wat is dat?’ vroeg Mikki. Haar vingers sloten zich om Blakes pols.

‘Ik weet het niet, maar er is daar iets.’

‘Misschien een hond of kat?’

Weer een geluid.

Mikki zei: ‘Dat is geen hond of kat. Dat was iemand die praatte. Blake, laten we hier weggaan.’

‘Wacht even, er is hier iets vreemds aan de hand. Volgens mij herken ik die stem.’ Hij riep: ‘Dukie? Dukie, ben jij dat?’

‘Wie is Dukie?’

‘Iemand uit mijn footballteam. Groot en dom. Ik weet niet wat hij hier doet.’ Hij keek om zich heen. ‘Hé, blijf jij hier even wachten. Ik ben zo terug.’

‘Blake, ga daar niet heen.’

‘Wacht nou maar even. Ik ben zo terug.’

Hij rende naar de duinen toe en was algauw in de duisternis verdwenen. Mikki bleef staan en keek gespannen om zich heen. Er stond die avond geen maan, en het was moeilijk te zien waar het water ophield en het land begon.

‘Blake?’ fluisterde ze hard, maar er kwam geen antwoord. Ze liep dichter naar de duinen toe. ‘Blake?’

Opeens waren er handen die haar vastgrepen. Ze probeerde te gillen, maar er werd iets over haar mond gedrukt. Toen ze in paniek in het rond keek, zag ze dat alle mensen om haar heen halloweenmaskers droegen, donkere, afschuwelijke maskers.

Iemand plakte duct tape op haar mond. Een ander bond haar handen achter haar rug vast. Ze verzette zich uit alle macht en viel in het zand. Handen drukten haar omlaag. Er werd iets over haar haar gegoten. Iemand dekte haar ogen af, en ze voelde dat er iets op haar kleren werd gespoten. Ze bleef tegenspartelen en probeerde te schreeuwen. De tranen liepen over haar gezicht.

Iemand schreeuwde, en toen was er een hard kreungeluid te horen.

Plotseling sloeg degene die haar vasthield tegen het zand. De anderen gingen vlug bij haar vandaan. Mikki ging rechtop zitten en deed haar best om te zien wat er gebeurde. Toen ze weer scherp kon kijken, zag ze Liam een van de gemaskerde mensen slaan, en die zakte in elkaar. Iemand sprong op Liams rug, maar hij draaide zich bliksemsnel om en wierp zijn belager van zich af. Toen die in het zand terechtkwam, viel het masker af en zag Mikki dat het Tiffany Murdoch was. Het lukte Mikki het touw van haar handen te krijgen en de duct tape van haar mond te trekken, terwijl een andere, grotere figuur met een masker Liam tegen de vlakte sloeg. Twee anderen sprongen boven op hem. Toen trok een ander die twee ruw weg en ging hij schrijlings op Liam zitten. Mikki sprong overeind, rende over het zand en dook boven op de jongen. Ze trok zijn hoofd naar achteren en krabde over zijn gezicht.

Hij schreeuwde iets, duwde haar van zich af en viel om. Toen sprong hij overeind. Zijn masker hing scheef. Mikki, die in het zand zat, keek ongelovig naar hem op.

‘Blake?’

Hij wreef over de krabsporen op zijn gezicht, draaide zich om en rende weg. Mikki zag hem Tiffany’s hand pakken, en ze renden naar de duinen. Mikki wendde haar blik op tijd van hen af om te zien dat de andere jongen zijn voet in Liams maag pompte. Ze schepte wat zand op, sprong overeind, rukte het masker van de jongen af en gooide het zand in zijn ogen. Hij gaf een schreeuw en sprong in het rond, naar zijn ogen grijpend. Ze duwde hem achterover, en hij viel, krabbelde overeind en strompelde achter de anderen aan.

Mikki rende naar Liam toe, die op zijn buik in het zand lag, zijn handen tegen zijn maag gedrukt.

‘O mijn god, Liam, gaat het?’

Hij kwam langzaam overeind, moeizaam ademhalend. Ze streek het zand van haar gezicht en kleren.

‘Wow, je weet de feestjes wel te kiezen,’ zei hij, zwakjes grijnzend.

‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze.

‘Ik kwam net van mijn werk en maakte een wandelingetje om te ontspannen voordat ik naar huis reed. Toen hoorde ik vreemde geluiden en zag ik mensen achter die duinen daar. Toen kwamen jullie twee aanlopen. Toen ze jullie overvielen, kwam ik erop af.’

‘Je... je keek naar ons? En toen heb je gezien dat...’

‘Hé, dat geeft niet. Ik ben blij dat je ongedeerd bent.’ Hij stond voorzichtig op. ‘Kom. Ik breng je met de auto naar huis.’

Mikki kwam niet in beweging. ‘Het spijt me, Liam.’

‘Wat spijt je?’

‘Het was lang niet zo cool als toen jij en ik zoenden.’

Hij sloeg zijn ogen neer en drukte zijn vingers tegen elkaar alsof hij wilde dat hij zijn drumsticks in zijn handen had. ‘Nee?’

‘Nee, absoluut niet.’

Ze stond op. ‘Het was heel moedig van je dat je dat deed. Je hebt me gered.’

‘De klootzakken.’ Hij keek haar aan en haalde snel adem. ‘Verdomme.’

‘Wat is er?’

‘Je haar en je kleren.’

Ze keek naar haar kleren. Daar was rode verf op gespoten, en ook op haar onbedekte huid. Ze streek over haar haar; dat was plakkerig en samengeklit en rook naar rotte eieren.

‘De idioten,’ zei ze. Ze keek in de richting van de duinen. ‘Blake zat in het complot. Ik kan bijna niet geloven dat ik zo stom was.’

‘Dus je had een date met hem? Dat is cool. Hij is de quarterback van het footballteam en hij ziet er niet slecht uit.’

‘Het was een vergissing.’ Ze pakte zijn arm vast. ‘Om een heleboel redenen. En hij heeft me in de val gelokt. Het had er vast mee te maken dat ik Tiffany op dat strandfeest tegen de grond heb gegooid.’

Liam keek geschokt. ‘Heb je Tiffany tegen de grond gegooid? Dat heb je me niet verteld.’

‘Nou, het was haar verdiende loon.’

Hij lachte en greep meteen naar zijn ribben.

‘Weet je zeker dat je niet gewond bent?’ zei ze bezorgd. Ze legde haar hand om zijn middel om hem te ondersteunen.

Toen hun lichamen tegen elkaar aan kwamen, keken ze elkaar aan.

‘Ik ben nu heel vies, Liam.’

‘Nee, dat ben je niet. Je bent mooi.’

Mikki ging op haar tenen staan en de lange Liam boog zich naar haar toe. Ze kusten elkaar, ditmaal veel langer dan de eerste keer.

Toen ze bij elkaar vandaan gingen en hun ogen opendeden, zei ze: ‘Jij bent mijn ridder te paard.’ Ze keek naar zijn donkere kleren en glimlachte. ‘Een ridder in een zwart harnas en op hoge schoenen.’

Hij streek over haar wang en grijnsde. ‘En jij bent mijn schone jonkvrouw in het vlammend rood, met stinktroep in haar haar.’

‘Liam, we kunnen dit onze ouders niet vertellen. Dan gaat mijn vader achter ze aan en komt hij in de cel terecht.’

‘Maar je kleren en haar dan?’

‘Ik knap me op voordat ik het huis binnenglip.’

‘Dus we gaan het Tiffany en haar vrienden niet betaald zetten?’ vroeg Liam.

‘O, dat heb ik niet gezegd. We zetten het ze betaald, maar dat doen we op de goede manier, niet op een stomme manier zoals zij probeerden.’

‘Hoe dan?’

‘Dat zul je wel zien.’

Ze stapte de zee in en boende zich af.