64

Jack zat op zijn bed in het Palace en hield de zesde brief in zijn hand. Hij had hem nog niet gelezen. Hij dacht aan andere dingen.

Wat je ook doet, hoe hard je ook vecht, soms is het leven gewoon niet te begrijpen.

Die avond zouden Bonnie en mensen van maatschappelijk werk de kinderen bij Jack vandaan halen, misschien wel voorgoed. Hij keek naar de brief, maakte er een prop van en gooide hem naast de andere vijf op het bed. Toen hij uit het raam keek, stopten er drie auto’s op het pad van het Palace, waaronder een politiewagen met sheriff Tammie. Hoewel het nog maar zeven uur ’s avonds was, was de lucht zo donker als midden in de nacht. Op zee naderde een tropische storm, en de wind raasde over het laagland. Dat was de voornaamste reden waarom ze die avond kwamen. Om de kinderen verder landinwaarts te brengen. Jack had geen verzet geboden, vooral omdat hij wilde dat zijn kinderen in veiligheid waren. In het huis flikkerden de lichten aan en uit.

Er klopte iemand op zijn deur.

‘Ja?’

Het was Jenna. ‘Ze zijn er, Jack,’ zei ze zachtjes.

‘Ik weet het.’

Toen Jack beneden kwam, keek hij naar de drie volle tassen naast de voordeur. Toen keek hij naar de kinderen. Cory en Mikki zaten op de bank te huilen, en Jackie, die niet begreep wat er aan de hand was, huilde ook. Hij had zijn vrachtauto in zijn ene hand en hield met zijn andere arm zijn broer en zus vast. Zijn kleine lijfje trilde.

Liam stond erbij. Hij wist niet wat hij moest doen. Zijn grote handen balden zich telkens tot vuisten. Jack liep naar zijn kinderen toe en fluisterde tegen hen: ‘Het komt goed. Dat beloof ik. Dit is maar tijdelijk.’

Jack en Jenna deden samen open. Bonnie, Fred en de mensen van maatschappelijk werk stonden daar met paraplu’s in de hand.

‘Zijn de kinderen klaar?’ vroeg een van de maatschappelijk werkers aan Jack.

Hij knikte en keek Bonnie recht aan.

‘Bonnie?’ Ze keek hem aan en kreeg een kleur. ‘Moet het echt op deze manier?’ vroeg hij.

‘Ik denk alleen aan de kinderen, Jack.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Heel zeker.’

Sammy, Liam, Jack en Cory waren bij hen op de voorveranda komen staan.

Cory zei: ‘Oma, alstublieft, doet u dit niet. Alstublieft. We willen bij papa blijven.’

Een van de mensen van maatschappelijk werk, een vrouw, kwam naar voren en zei: ‘Dit is niet het moment om daarover in discussie te gaan. De rechter heeft een uitspraak gedaan.’ Ze keek Jack aan. ‘We willen graag dat dit soepel verloopt. En dat wilt u vast ook, in het belang van de kinderen.’ De vrouw keek over haar schouder naar sheriff Tammie, die bij zijn auto stond en zich helemaal niet op zijn gemak leek te voelen.

Sammy keek naar Jack, maar Jenna kwam naar voren en zei: ‘Ja.’ Sammy ging een stap achteruit, en Jack keek naar zijn twee kinderen. ‘Oké, jongens, jullie zijn hier binnen de kortste keren terug.’

Cory knikte, maar de tranen rolden nog over zijn gezicht. Jackie keek Cory aan en begon weer te huilen. Jack omhelsde hen beiden. ‘Het komt wel goed,’ zei hij. ‘We zijn een gezin. We zullen altijd een gezin blijven.’ Ze knikten allebei. ‘We halen jullie tassen. Liam, ga Mikki halen. Je wilt vast afscheid van haar nemen. Ze moeten onderweg zijn voordat het noodweer losbarst.’

Sammy en Jack droegen de tassen naar de auto, en Jack zette Jackies gordel vast, terwijl Cory de zijne vastmaakte naast die van zijn broertje. Toen Jack opkeek naar de veranda, wist hij dat er iets mis was. Liam stond daar met een bleek gezicht en een wilde blik in zijn ogen.

Bonnie had het ook gezien. Ondanks de wind en de regen stapte ze uit de auto.

‘Wat is er?’ vroeg Jack terwijl hij naar Liam toe rende.

‘Ik kan Mikki niet vinden.’

Jack en de anderen renden het huis in. Ze hadden maar tien minuten nodig om het helemaal te doorzoeken. Zijn dochter was weg.

Een halve kilometer bij het huis vandaan strompelde Mikki huilend over het strand. De wind en de regen sloegen tegen haar aan, maar ze liep gewoon door, tegen de vlagen in die van zee kwamen. De storm joeg de Atlantische Oceaan steeds verder het land op en ze bleef de waterlijn ontwijken. Omdat ze zo van streek was, zag Mikki de palm die omviel pas toen het bijna te laat was. Op het allerlaatste moment sprong ze weg, maar doordat ze de boom ontweek, kwam ze te dicht bij het water en stortte er een golf over haar heen. Mikki had niet eens de tijd om een schreeuw te geven, voordat de golf zich terugtrok en haar meenam.