63

Jack legde de eed af, ging slecht op zijn gemak in de getuigenbank zitten en trok het jasje van zijn pak om zich heen.

Paterson kwam naar hem toe. ‘Meneer Armstrong, wist u dat uw ziekte tot ernstige depressie en zelfs geestelijke instabiliteit kan leiden?’

‘Ik heb geen ziekte.’

‘Pardon?’

‘Ik heb een brevet van gezondheid gekregen. Kijkt u eens naar mij. Zie ik eruit alsof ik terminaal ben?’

Paterson pakte enkele papieren op en gaf ze aan de bode. ‘Dit zijn opinies van drie artsen, alle drie medici van wereldklasse, die categorisch verklaren dat er geen genezing is voor uw ziekte en dat de ziekte in honderd procent van de gevallen dodelijk is.’

‘Dan moeten ze dat veranderen in 99,9 procent.’

‘Neemt u uzelf de dood van uw vrouw kwalijk, meneer Armstrong?’

‘Mensen geven altijd zichzelf de schuld, zelfs als ze niets hadden kunnen doen om het te voorkomen. Zo zitten we nu eenmaal in elkaar.’

‘Dus het is ja?’

‘Ja.’

‘Dat moet emotioneel verwoestend zijn.’

‘Het is niet gemakkelijk.’

‘Vertelt u me eens over uw obsessie voor de vuurtoren.’

Jenna zei: ‘Ik maak bezwaar. Er wordt een conclusie getrokken.’

‘Toegewezen.’

‘Vertelt u ons over uw redenen om zo lang en zo hard aan de vuurtoren te werken, meneer Armstrong.’

Jack fronste zijn wenkbrauwen en boog zich naar voren. ‘Het is ingewikkeld.’

‘Doet u uw best,’ zei Paterson beleefd.

‘Het was haar speciale plaats,’ zei Jack simpelweg. ‘Daar ging ze heen toen ze een kind was. Ik heb daar dingen van haar gevonden – een pop, een bord waarop ze lizzies vuurtoren had geschreven, en nog een paar dingen. En toen ze nog leefde, zei ze dat ze naar het Palace terug wilde gaan. Ik denk dat ik daar in haar plaats heen ging en het opknapte om mijn respect te tonen voor haar wensen.’

‘Goed. Wat nog meer?’

Jack glimlachte. ‘Lizzie dacht dat ze vanuit de bovenkant van de vuurtoren de hemel kon zien.’

‘De hemel?’

‘Ja,’ zei hij. ‘Dat geloofde ze toen ze een klein meisje was,’ voegde hij er vlug aan toe.

‘Maar u bent volwassen. U geloofde dat toch niet?’

Jack aarzelde. Jenna keek naar de rechter en zag dat hij zijn wenkbrauwen steeds hoger optrok toen Jack met zijn antwoord wachtte.

‘Nee, ik geloofde dat niet. Maar...’ Jack schudde zijn hoofd en zweeg.

De advocaat liet de stilte nog even voortduren. Hij en de rechter wisselden een blik.

‘Dus u wilde de vuurtoren repareren.’

‘Ja. De trap in de vuurtoren stortte in, en ik wilde hem repareren. En het licht ook.’

‘Het licht repareren? Ik heb begrepen dat de vuurtoren in kwestie niet meer als navigatiehulpmiddel geregistreerd staat.’

‘Dat is zo, maar hij hield op met werken toen Lizzie daar nog woonde. En dus probeerde ik hem te repareren.’

‘Laat me het duidelijk stellen, als ik dat kan,’ zei Paterson sceptisch. ‘U verwaarloosde uw gezin om een vuurtoren te repareren die niet meer als navigatiehulpmiddel wordt gebruikt, alleen omdat uw vrouw als kind dacht dat ze van daaruit de hemel kon zien? Ik zal de vraag nog een keer stellen: dacht u dat u van daaruit de hemel kon zien?’ vroeg hij op snijdende toon.

‘Nee,’ zei Jack zonder aarzeling.

‘We willen nog één video laten zien, edelachtbare.’

‘Gaat uw gang.’

Paterson wendde zich tot Drake, die op de knoppen drukte. Op de tv verscheen een beeld van Jack die op het looppad van de vuurtoren stond en een van zijn brieven aan Lizzie las.

‘Kunt u ons vertellen wat u daar doet, meneer Armstrong?’

‘Dat gaat u niets aan,’ snauwde Jack, die zijn blik op het scherm gericht hield.

Jenna stond op. ‘Edelachtbare. Relevantie?’

‘Nogmaals: geestestoestand,’ zei Paterson.

‘Geeft u antwoord op de vraag,’ zei de rechter.

‘Het is een brief,’ zei Jack.

‘Een brief? Aan wie?’

‘Mijn vrouw.’

‘Maar uw vrouw is overleden.’

‘Ik heb die brieven aan haar geschreven voordat ze... voordat ze stierf. Ik schreef ze toen ik ziek was. Ik wilde dat ze ze kreeg als ik... dood was.’

‘Maar ze kan ze nu niet lezen. Waarom las u ze dan? U wist natuurlijk wat erin stond.’

‘Er is niets verkeerds aan om oude brieven te lezen. Ik ben er vrij zeker van dat mensen dat heel vaak doen.’

‘Misschien wel, maar niet midden in de nacht op een vuurtoren, terwijl kleine kinderen alleen in huis zijn.’

‘Suggestie,’ snauwde Jenna.

‘Toegewezen,’ zei Grubbs.

Jack keek Paterson aan en zei: ‘Ik weet dat u het wilt laten lijken of ik gek ben, maar dat ben ik niet. En ik ben niet ongeschikt om voor mijn kinderen te zorgen.’

‘Het is aan het hof om daarover te oordelen, niet aan u.’

Jack bleef enkele ogenblikken zitten. Het was alsof de muren van de rechtszaal op hem af kwamen en zijn zuurstoftoevoer afsneden. Zijn woede, die altijd al dicht onder de oppervlakte had gelegen vanaf het moment dat Bonnie met haar procedure was begonnen, kwam nu tot een uitbarsting. Hij keek Paterson aan. ‘Hebt u ooit iemand verloren van wie u hield?’

Paterson keek geschokt, maar herstelde zich snel. ‘Ik stel de vragen.’

Jack keek Bonnie nu recht aan. ‘Je weet hoeveel ik van Lizzie heb gehouden.’

Paterson zei: ‘Meneer Armstrong, dit mag niet.’

Jack negeerde hem. Hij stond op en keek zijn schoonmoeder fel aan. ‘Ik zou er graag mijn leven voor hebben gegeven om haar in leven te laten blijven. Dat weet je.’

‘Meneer Armstrong,’ waarschuwde de rechter.

‘Ze betekende alles voor me. Maar ze ging dood.’

‘Meneer Armstrong, gaat u zitten!’ snauwde Grubbs terwijl hij met zijn hamer sloeg.

Jack wees naar Bonnie en riep uit: ‘Niemand is dieper getroffen door wat er is gebeurd dan ik. Niemand! Het is voor mij elke dag een hel op aarde. Ik heb de enige vrouw verloren van wie ik ooit heb gehouden. De enige met wie ik mijn leven wilde delen. De beste vriend die ik ooit zal hebben!’ De tranen rolden over Jacks gekwelde gezicht.

‘Bode!’ blafte de rechter.

Jack zei: ‘Het beste wat Lizzie en ik ooit hebben voortgebracht, waren onze kinderen. Hoe durf je te proberen ze weg te halen van de enige ouder die ze nog hebben, alleen omdat je kwaad op me bent. Hoe dúrf je?’

De bode verwijderde Jack uit de rechtszaal, terwijl Bonnie toekeek, zichtbaar geschokt door zijn uitbarsting.

‘Verder geen vragen, edelachtbare,’ zei Paterson. Hij liep naar zijn stoel terug en kon zijn glimlach nauwelijks verbergen.

De rechter keek Jenna aan. ‘Hebt u daar iets aan toe te voegen?’

Jenna keek naar de hevig ontzette kinderen en keek toen de rechter aan. ‘Nee, edelachtbare.’

De rechter zei: ‘Ik doe vanmiddag uitspraak.’

Jack werd een paar minuten later door de bode vrijgelaten. Ze wachtten niet in het gerechtsgebouw, maar reden zwijgend naar Channing terug. Ze wachtten in een klein kamertje achter in de Little Bit en schrokken allemaal toen Jenna’s mobiele telefoon ging. Ze nam op en luisterde. Haar gezicht vertelde Jack alles wat hij moest weten.

‘De rechter heeft het verzoek om tijdelijke voogdij toegewezen,’ zei ze.

En dat is mijn schuld, dacht Jack. Ik ben mijn gezin kwijt. Opnieuw.