65

Jack keek vanuit de voorkamer van het Palace naar de duistere hemel. Het regende nu nog harder. Liam was vlug naar huis gereden om te kijken of Mikki daar was, maar hij had gebeld om te zeggen dat hij haar niet had aangetroffen.

Bonnie zei: ‘Jack, wat doen we nu? Wat doen we nu?’ Ze klonk hysterisch.

Jack keek haar aan en zei op scherpe toon: ‘Het eerste wat we doen, is niet in paniek raken.’

Een van de maatschappelijk werkers zei: ‘We moeten de politie bellen. De sheriff is weggereden voordat het gebeurde, maar we kunnen hem vast wel terughalen.’

Jack schudde zijn hoofd en zei op zakelijke, krachtige toon: ‘We hebben hier alleen Tammie en een hulpsheriff, en die worden in beslag genomen door het noodweer. We kunnen ze bellen, maar we kunnen hier niet gaan zitten wachten tot ze naar haar gaan zoeken. We moeten de omgeving doorzoeken. We moeten ons opsplitsen. Op straat zoeken, en ook op het strand.’ Hij wees naar Fred. ‘Fred, jij en Bonnie rijden in jullie auto naar het westen. Rij langzaam en kijk of jullie Mikki daar zien.’ Hij wendde zich tot de twee mensen van het maatschappelijk werk. ‘Jullie gaan in jullie auto naar het oosten en doen hetzelfde. Laten we de nummers van onze mobiele telefoons uitwisselen. Degene die haar vindt, belt de anderen. Sammy en ik gaan naar weerskanten van het strand.’ Hij keek Cory aan. ‘Cor, kun je een heel grote jongen zijn en hier blijven bij Jackie? Ga naar de begane grond en blijf bij de ramen vandaan.’

Cory slikte en keek zijn vader angstig aan. ‘Mikki komt toch terug?’

‘Absoluut. Ik durf te wedden dat ze hier elk moment kan verschijnen. En als ze dat doet, moet hier iemand zijn, nietwaar?’

‘Oké, pa.’

Jack liep over het strand naar het zuiden terwijl Sammy naar het noorden ging. Er stond zoveel wind dat de regen bijna horizontaal viel, en het grootste deel van het zand stond onder water. Jack scheen met zijn zaklantaarn in het rond, maar het licht drong nauwelijks in de duisternis door. Ten slotte viel het op een voorwerp, en toen Jack zag wat het was, bonkte zijn hart in zijn borst en daalde er een kil afgrijzen over hem neer.

Het was Mikki’s sportschoen, die in een ondiepe waterplas dreef. Hij keek in alle richtingen of hij zijn dochter zag, maar kon niets zien. Hij riep haar naam, maar het enige antwoord was het gieren van de wind. Hij rende van het strand af om in tuinen en achter duinen te kijken, maar vond niets.

‘Ik kan niks zien,’ zei hij tegen zichzelf. Hij keek naar de woedende oceaan, die met zijn hoge golven oneindig veel gevaarlijker was gemaakt door de storm die hem tegen de kust liet beuken. Jack draaide zich om en draafde naar het noorden terug, heen en weer kijkend tussen land en zee. Hij moest diep voorover lopen om niet door de storm te worden weggeslagen. Elke tien seconden schreeuwde hij haar naam. Bij het Palace kwam hij Sammy tegen, die haar ook niet had gezien.

Jack liet hem de sportschoen zien.

‘Dat is niet goed, Jack,’ zei Sammy.

‘We hebben niet veel tijd meer. Straks barst het noodweer pas goed los.’

‘Wat wil je doen?’

‘We moeten ervoor zorgen dat we een groot stuk land en water zien.’

‘Met dit weer krijg je nooit een helikopter met een zoeklicht in de lucht.’

Na die woorden keek Jack naar de vuurtoren. Hij draaide zich om en rende erheen, op de voet gevolgd door Sammy. Hij trapte de benedendeur open en rende met twee treden tegelijk de trap op. Hij kwam boven en hees zich door het luikgat. Even later stak een hijgende Sammy zijn hoofd door de opening omhoog.

‘Wat ben je nou aan het doen?’

‘Licht maken.’

‘Jack, dat rotding werkt niet.’

‘Vanavond gaat het werken! Want ik ga mijn dochter vinden,’ schreeuwde Jack naar hem terug. Hij trok zijn gereedschapskist open, die hij in de hoek had laten staan, haalde er een paar moersleutels uit, pakte het oude schema en analyseerde het. Zijn blik bewoog zich snel over de ingewikkelde tekeningen. Terwijl Sammy het papier vasthield, werkte Jack de ene na de andere sectie van het mechanisme af. Door de dringende noodzaak kon hij zich meer dan ooit op de reparatie concentreren.

Sammy keek naar hem en zei: ‘Maar we hebben een zoeklicht nodig, niet iets wat...’

‘Er is handbediening mogelijk,’ snauwde Jack terwijl hij zijn lichaam in een smalle opening perste om naar de bedrading daar te kijken. ‘Het lichtpad kan met de hand worden gestuurd.’

Hij trok zich uit de ruimte en drukte op de stroomschakelaar.

‘Verdomme!’ Jack gooide de moersleutel neer.

Hij tuurde de duisternis in, waar zijn kleine meisje was... ergens.

Onwillekeurig ging er een huivering door hem heen.

Nee. Ik zal mijn dochter niet verliezen.

Een flits van de bliksem die het water in schoot werd gevolgd door het bulderen van de donder: het noodweer bereikte zijn hoogtepunt. Er kwamen voetstappen van beneden, en de gezichten van eerst Jenna en toen Liam verschenen boven het luik. Ze waren allebei drijfnat.

‘We hebben op de straat en het strand aan onze kant gezocht, maar ze is nergens te bekennen,’ zei Jenna tegen Sammy, kijkend naar Jacks rug.

‘We probeerden het licht aan te krijgen,’ legde Sammy uit, ‘maar het is niet gelukt.’

Sammy zei: ‘Bonnie heeft gebeld. En die andere mensen ook. Zij hebben ook niets gevonden.’ Hij hield Mikki’s doorweekte schoen omhoog. Jenna en Liam verbleekten toen ze hem zagen. Alle drie keken ze instinctief naar de schuimende oceaan.

Jack bleef verstijfd tegen de ruit staan, uitkijkend in de duisternis. De elektriciteit in de vuurtoren flikkerde, ging uit en sprong sputterend weer aan. Jack staarde nog in de duisternis toen hij het zag. Eerst dacht hij dat het weer een bliksemschicht was die het water in vloog, maar het werd niet gevolgd door het bulderen van de donder. Toch was er een haperend beetje elektrische stroom geweest; hij had het gezien! Jack besefte opeens wat hij in die seconde van duisternis in het glas weerspiegeld had gezien. Het was onzichtbaar geworden toen de stroom weer aanging en het weer licht werd in de vuurtoren.

Hij draaide zich met een ruk om en sprong op de machinerie af. ‘Doe het licht uit, Sammy!’ riep hij.

‘Wat?’

‘Doe het uit! Uit!’

Sammy drukte op de knop, zodat ze in het donker kwamen te staan.

Jack, wiens borst op en neer ging van ellende omdat hij wist dat dit zijn laatste kans was, keek naar de machinerie met een intensiteit die hij nooit in zichzelf had vermoed. Hij hoorde niets, niet het noodweer, niet de ademhaling van Sammy, Jenna of Liam, zelfs niet zijn eigen ademhaling. Er was niets anders op de wereld, alleen hijzelf en dat metalen beest dat hem de hele zomer had dwarsgezeten. En als hij het nu niet onmiddellijk voor elkaar kreeg, zou hij zijn dochter verliezen.

‘Doe de lichten weer aan.’

Sammy drukte op de knop.

En Jack zag de prachtige boog van elektrische stroom die bijna verloren ging tussen twee stukken metaal. Het was in een opening zo smal dat Jack niet eens wist dat hij er was. Dát had hij in de ruit weerspiegeld gezien.

Hij liet zich op zijn knieën zakken, schoof naar voren en scheen met zijn zaklantaarn in de opening. Er kwamen twee draden in zicht. Ze waren nog geen centimeter bij elkaar vandaan, maar raakten elkaar niet.

‘Sammy, zet de hoofdschakelaar uit en geef me isolatieband en een lasdop.’

Sammy haalde de hoofdschakelaar over, pakte het isolatieband uit de doos en gooide het rolletje en een rode lasdop naar Jack toe. Terwijl Jenna de zaklantaarn voor hem vasthield, stak hij zijn handen in de opening, maakte de twee draden in de lasdop aan elkaar vast en wond er toen isolatieband omheen.

Jack stond op en riep: ‘Doe de stroom weer aan en haal dan de schakelaar over. Niet recht in het licht kijken.’

Sammy deed de stroom aan en haalde de schakelaar van het vuurtorenlicht over. Eerst gebeurde er niets. Toen ging het licht aan alsof het uit een jarenlange slaap was ontwaakt. Het werd steeds krachtiger tot het opeens volledig tot leven kwam. Als Jack niet tegen hen had gezegd dat ze een andere kant op moesten kijken, zouden ze verblind zijn geweest. Verbijsterend fel verlichtte de krachtige straal het strand en de oceaan. De lichtstraal draaide om de bovenkant van de vuurtoren heen.

Jack rende naar de achterkant van het mechanisme, drukte op een knop en pakte een hendel vast. Het licht hield meteen op met bewegen en werd een doelgerichte straal die hij kon besturen.

‘Sammy, neem jij de hendel. Begin vanuit het noorden en beweeg hem langzaam naar het zuiden, steeds drie graden tegelijk.’

Terwijl Sammy het licht bestuurde, bleven Liam, Jack en Jenna voor het raam staan. Ze keken naar het plotseling verlichte nachtlandschap.

Jenna zag haar het eerst. ‘Daar! Daar!’

‘Hou het licht waar het is, Sammy!’ riep Jack.

Jack sprong door het luik en rende met drie treden tegelijk de trap af. Hij liep Bonnie, die net naar boven kwam, bijna onder de voet.

‘Wat...’

Jack gaf haar geen antwoord.

Hij rende door.

Het licht had laten zien waar Mikki was. Ze bevond zich in diep water en klampte zich aan een stuk wrakhout vast terwijl er golven van drie meter hoog over haar heen sloegen. Blijkbaar was ze gevangen geraakt in de heen-en-weergaande beweging van de storm. Misschien had ze nog maar een paar minuten te leven.

Dan geldt dat ook voor mij, dacht Jack.