24

‘Vriendelijke mensen,’ moest Mikki toegeven toen ze door de straat liepen.

‘Zuidelijke gastvrijheid, noemen ze dat. Zeg, zullen we ergens gaan lunchen voordat we teruggaan?’

‘Pa, je hoeft niet...’

‘Het is maar een lunch, Mik. Wil je me dat plezier doen?’

‘Goed,’ zei ze met doffe stem.

Toen ze de hoek omgingen, vloog de Mercedes-sportwagen die hen eerder bijna had laten verongelukken dezelfde hoek om. Het hoofd van het meisje deinde op de muziek die uit de cd-speler van de auto dreunde. Dezelfde jongeman zat voorin naast haar.

‘Hé!’ riep Mikki.

‘Mik,’ zei haar vader waarschuwend.

Maar ze was al op straat om de auto te laten stoppen. Het meisje trapte op de rem en snauwde: ‘Wat moet dat?’

‘Zet eerst die herrie uit waarvan jij denkt dat het muziek is,’ zei Mikki. Het meisje trok een nijdig gezicht, maar de jongen drukte op de knop en de geluiden stierven weg.

‘Jíj hebt ons net afgesneden, en toen reed mijn vader bijna van de weg af.’

Het meisje lachte. ‘Heeft je haar die kleur van zichzelf, of heeft iemand erop overgegeven?’

De jongen trok een grimas. ‘Tiff, hou op.’

Het meisje keek Mikki neerbuigend aan en liet een spottend lachje horen. ‘Oké, mij best. Hé, schatje, ga maar ergens spelen.’ Ze trapte op het gas en ze schoten weg.

‘Griezels,’ riep Mikki hen na. Ze keek haar vader aan. ‘Goh, dat is dan die zuidelijke gastvrijheid van jou.’

Toen ze even later een restaurant zag, begon ze te stralen. ‘Oké, daar gaan we lunchen.’

Jack keek waar ze heen wees.

‘De Little Bit of Love Bar and Grill?’ las Jack. ‘Waarom daar?’

‘Kom nou, pa, ik wil zien of het is wat ik denk dat het is.’

Ze liep vlug naar binnen, en Jack volgde haar. Ze waren niet meer in een westernstadje uit een oude film. Er stonden twintig tafeltjes in retrostijl, met zeiltjes van rood vinyl en stoelen met zittingen van geel vinyl. De vloer had een krankzinnig patroon van zwart-witte vierkante tegels. De muren waren bedekt met posters van beroemde rock-’n-rollbands. Achter de bar, die een hele muur in beslag nam, stonden akoestische en elektrische gitaren en basgitaren en ook allerlei kostuums die gedragen waren door bandleden, dat alles achter plexiglas. Op een andere muur stonden teksten van beroemde rocknummers te lezen.

Mikki keek alsof ze net het nirwana had ontdekt in een klein kustplaatsje in South Carolina. ‘Ik wist het wel. Wat cool.’

De meeste tafels waren bezet, en de bar deed goede zaken. Obers en serveersters in spijkerbroek en T-shirt brachten bladen met eten en drinken van de keuken naar de gasten. Tegen een van de muren stonden ouderwetse flipperkasten, allemaal met een muzikaal thema.

Een vrouw van ongeveer Jacks leeftijd kwam naar hen toe.

‘Lunch voor twee personen?’ zei de vrouw.

Jack betrapte zich erop dat hij naar haar staarde. Ze was lang en slank en had donker haar dat om haar lange hals krulde. Haar ogen waren lichtblauw, en toen ze glimlachte, merkte Jack dat zijn eigen mondhoeken onwillekeurig ook omhoogkwamen.

‘Eh, ja,’ zei Jack vlug. ‘Dank u.’

Ze volgden haar naar een tafel, en ze gaf menu’s aan hen.

‘Kan ik alvast iets te drinken brengen?’

Ze vertelden haar wat ze wilden. Ze noteerde het en zei: ‘Ik heb jullie niet eerder gezien.’

Jack stelde zichzelf en Mikki voor.

‘Ik ben Jenna Fontaine,’ zei ze. ‘Deze tent is van mij.’

‘Zodra ik de naam zag, wist ik het,’ zei Mikki.

Jack keek haar aan. ‘Wat bedoel je?’

Jenna en Mikki keken elkaar aan. Mikki zei: ‘Def Leppard, nietwaar?’

‘Jij kent je rock-’n-rollteksten.’ Toen Jack nog steeds verbaasd keek, zei Jenna: ‘‘‘Little Bit of Love’’ is een nummer van Def Leppard.’

‘Dus je houdt van muziek?’ zei Jack.

‘Ja, maar lang niet zoveel als hij daar.’

Ze wees naar een lange, slungelige tiener met lang zwart haar die borden met eten op de volgende tafel zette.

‘Dat is Liam, mijn zoon. Hij is de muziekfanaat van de familie. Toen ik niet langer advocate in de grote stad wilde zijn en dit restaurant besloot te openen, waren het thema en het decor zijn idee.’

Mikki keek naar Liam en richtte haar blik toen weer op Jenna. ‘Speelt hij?’

‘Zo ongeveer elk instrument dat er is. Maar vooral drums.’

Voor het eerst sinds Mikki voet in South Carolina had gezet, glinsterden haar ogen van opwinding.

‘Blijkbaar hou jij ook van muziek,’ zei Jenna.

‘Dat kun je wel zeggen,’ zei Mikki bescheiden.

‘Waar logeren jullie?’

‘Mijn overgrootmoeder heeft ons een huis nagelaten.’

‘Hé, wat goed, zeg. Nou, geniet van jullie lunch.’

Ze liep weg, en Jack keek naar het menu, maar zag het niet echt.

Ten slotte raakte Mikki zijn hand aan. Hij schrok ervan.

‘Pa?’

‘Ja?’

‘Ze ziet er heel leuk uit.’

‘O ja? Dat was me niet opgevallen.’

‘Pa, het is...’

‘Mik, laten we iets eten en dan teruggaan. Ik heb veel werk te doen.’

Toen Mikki haar toevlucht achter haar menu had gezocht, wierp Jack gauw een blik op Jenna die een ander gezelschap naar een tafel bracht. Toen wendde hij zijn ogen af.